Als ik een ding van mijn konijn geleerd heb, dan is het wel dat alle levende wezens door een golvend ritme gedicteerd worden. Benny is in veel opzichten een simpel dier: ze kan soms een stukje banaan niet vinden dat drie centimeter naast haar snuit ligt, als ze in slaap valt laat ze zich gewoon omvallen en als ik haar roep, kijkt ze me niet-begrijpend aan.
Het schijnt dat je konijnen best iets kan leren, en dat ze bovendien groepsdieren zijn die eigenlijk niet zonder een maatje kunnen leven, maar ze was een ongevraagd cadeau en ik heb veel werk te doen, dus hoewel ik echt van haar hou en vaak online over konijnengeluk lees, zal Benny’s ontwikkeling beperkt blijven. Volgens Wikipedia zijn konijnen dommer dan honden en mieren – over mieren wordt zelfs beweerd dat ze met gemak hun VMBO-diploma zouden kunnen halen. In Benny’s geval verwacht ik niet veel complexiteit, niet veel variatie, en op een bepaalde manier is die gedachte geruststellend. De zon komt op, het konijn eet hooi.
En toch heeft ze buien. Er zijn dagen vol ‘binky’s’: dan neemt ze een lange aanloop en springt opeens omhoog, terwijl ze in de lucht een reeks intens blije spastische bewegingen maakt. Op andere dagen stampt ze kwaad op de grond als mijn vriendin ‘s ochtends haar hok opendoet en ligt ze vervolgens de rest van de tijd alleen maar loom voor zich uit te staren. Haar energie fluctueert enorm en de enige constante factor is haar angst. Ze blijft een prooidier dat zich opeens dood kan schrikken van haar eigen snorharen, om vervolgens met een rotvaart onder de bank te schieten. We mogen haar alleen aaien als ze rugdekking heeft. Het is soms net alsof je met een vluchteling met PTSS samenwoont.
Maar ik had niet verwacht dat haar karakter zo onvoorspelbaar als het weer zou zijn. Ik ben opgegroeid met katten, en die zijn eigenlijk constant hetzelfde: ontspannen en arrogant. En vreemd genoeg verwacht ik dat ook van mezelf. Ik wil dat ik gewoon elke dag opsta en me oké voel, dat ik altijd dezelfde hoeveelheid energie heb en zo productief mogelijk kan zijn. Terwijl ik beter zou moeten weten, na dertig jaar.
Mijn leven is niets anders dan een grote willekeurige golfbeweging van negatieve en positieve emoties, van onverwachtse vermoeidheid en niet aflatende energie. Soms word ik wakker nadat ik over de dood van mijn vader gedroomd heb (aids door het opeten van een orang-oetang – waarom pap, waarom?) en ben ik drie dagen verlamd door melancholie. Op andere dagen luister ik naar Lemonade van Beyoncé en sta ik opeens in de keuken te dansen met moves waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Meestal is het niet eens duidelijk aanwijsbaar waar de schommeling vandaan komt: een klein virusje? De algemene onbewust uitgevoerde druk van het kapitalisme? Die ene blik van dat ene meisje op dat feestje laatst? Of toch die fucking gluten?
Het is een illusie om te denken dat ik daar ooit controle over kan krijgen. Een prettige illusie, maar soms is het beter om je over te geven aan de gecompliceerde grillen van je innerlijke leven en alles wat daar invloed op heeft. Buigen, niet breken. Daar word ik aan herinnerd als ik van mijn laptop opkijk en dat rare konijn zie liggen. Wat voor dag heeft zij vandaag?
Rutger Lemm is schrijver, grappenmaker en scenarist. In 2015 verscheen zijn debuut, 'Een grootse mislukking'. Hij is een van de oprichters van Hard//hoofd.
Falco Verholen werkt vanuit Haarlem, omringd door pluizige katten, rust en natuur. Zijn grootste passie is het vertellen van vreemde en melancholische verhalen door middel van strips, series van illustraties en sinds kort videogames.
