Als er iets zou bestaan als trashy-televisie-anonymous zou ik nu mijn hand opsteken en zeggen ‘Hoi mijn naam is Josephine en ik hou van de slechtste televisie die op de aardbodem wordt geproduceerd en mijn probleem is vooral dat ik niet kan stoppen met kijken en dat ik me er niet voor schaam en iedereen graag vertel hoe het nu gaat met de kale plek op het hoofd van Kourtney Kardashian.’
Mijn liefde begon vroeg. Op te jonge leeftijd keek ik samen met mijn oma naar de prachtige serie Onderweg naar morgen. Een paar jaar later keek ik naar De Pfaffs en verbaasde me over hoeveel mosselen zij aten. Vanaf de intrede van E! Network in Nederland nam de Amerikaans-Armeense versie van De Pfaffs het stokje over, en zeventien seizoenen later kan ik je veel te veel vertellen over de levens van de Kardashians. Ondertussen heb ik een abonnement op Hayu (een tip in een tip!) en kijk ik op deze Netflix voor slechte televisie naar Million Dollar Listing (excentriekelingen verkopen dure huizen), verschillende takken van The Real Housewives (vrouwen die geen huisvrouwen zijn maar veel ruzie maken), Vanderpump Rules (ontspoorde restaurant-bediening in LA) en nog vele andere slechte series.
Maar is slechte televisie echt slecht? Wie bepaalt dat? Waarom schamen we ons voor ons lievelingsprogramma? Ik heb afleveringen van The Real Housewives of Potomac gezien waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen. Komen niet in de buurt. Het drama, de tragiek, de komedie, de positionering van de vijanden, het mes dat wordt gegooid, de zwangere vrouw die gewoon rustig iets wil eten, de muziek, de montage. De montage. Goden en godinnen van editors hebben ze daar. Het is kunst.
Ooit heeft iemand op Twitter de Kardashians bedankt, want door het kijken van Keeping up with the Kardashians was zijn door kanker aangewakkerde depressie volledig verdwenen. Ik wil niet zeggen dat elk ziekenhuis het verplicht op het dagprogramma moet gooien, maar ik wil dat ook niet niet zeggen. De kracht van slechte televisie is groot, en niet iets om weg te wuiven. Slechte televisie is geen guilty pleasure (stop daar sowieso mee, ga je guilty voelen over je CO2-voetafdruk), het is verblijdend, helend, en bovenal ultiem ontspannend.
Nu zie ik ook wel in dat er slechte kanten zitten aan slechte televisie. De hoeveelheid plastic in de mensen die we zien en het onrealistische schoonheidsideaal dat hiermee wordt neergezet kan zorgen voor een vertekend lichaamsbeeld. We kunnen de hoeveelheid opgespoten lippen vandaag de dag niet los zien van het succes van Kylie Jenner. En de diepere laag van cultural appropriation in haar hele familie is extreem problematisch.
Zonder die dingen goed te praten, geef ik toch deze tip. Het komt namelijk hier op neer: ik ben een perfectionist met faalangst, en ik heb het gevoel dat een hele hoop mensen in mijn generatie deze zegen en dit probleem hebben. En er is niets fijner dan kijken naar mensen die het ook niet precies weten, die fouten maken, schreeuwen naar de mensen van wie ze houden, relaties kapot maken terwijl dat helemaal niet de bedoeling was, in bosjes lazeren omdat ze te veel gedronken hebben – mensen die moeten dealen met het onverwachte en vervelende in het leven. Imperfecte mensen die zichzelf durven te zijn, en waar mensen alsnog of juist daardoor heel veel van houden. Slechte televisie geeft mij naast extreem veel vermaak daarom ook heel veel hoop, en dat gun ik iedereen, dus kijk.
Beeld: Google/Lotte Akkerman.
Josephine Keuter (1993) is geen marketeer. Ze studeert Cultural Analysis en je kunt haar 's nachts wakker maken voor alles popcultuur en patisserie.
