Jan van Mersbergen is verhuisd. Hij loopt, fietst en struint door zijn nieuwe buurt en probeert te onthouden wat hij ziet. Iedere zondag wandelt hard//hoofd met hem mee door Amsterdam Zuid, in gezelschap van een fijne collage van Martijn den Ouden.
Ik probeer een andere snackbar. De snackbar die het dichtstbij zit, heet Triomf. De satésaus is er niet lekker. De Telegraaf ligt er en op zaterdag de Volkskrant, en de leesmap. Ze hebben koud bier in de koelkast en de TV achterin de zaak staat meestal op Eurosport. Maar de friet en vooral de saus vielen tegen en dus loop ik de Marathonweg in en loop twee blokken naar de andere snackbar.
Het is er druk, dat is een goed teken. Een jongen in een geel trainingspak is aan de beurt en zegt:
“Ik weet het nog niet, ik weet niet waar ik wil zitten en of ik thuis die shit wil eten of hier, of buiten.”
Hij heeft een pak shag in zijn hand, en een aansteker.
De mannen achter de toonbank zijn Marokkaans en heel groot. Een van hen zegt: “Nou, hier staat het. Volgende.”
“Jee,” zegt de jongen. “Ik weet het echt niet.”
En een oude vrouw die met een enorme portemonnee in haar hand voor de toonbank staat zegt:
“Ik dacht dat ik gek was.”
De mensen lachen. De jongen zegt: “Iedereen is gek.” Hij gaat buiten zitten.
Ik kijk de zaak in. Er liggen vier kranten: Trouw, Volkskrant, NRC en Het Parool, en nog een los stuk van het Financieel Dagblad. Geen leesmap. In het achterste deel staan van die oude treinbankjes, rood met frames van metalen buizen. Die vind ik mooi. Vroeger mocht je roken in de boemeltjes waar die banken in stonden.
Ik bestel friet voor mij en de kinderen, en mayo en satésaus in aparte bakjes, en een paar frikandellen. Een van de Marokkanen zegt: “Is die grote voor één persoon of voor meer, want het is echt veel.”
“Voor mezelf,” zeg ik.
En hij zegt: “Dan doe ik wel medium. Wij scheppen de bakken flink vol.”
“Oké,” zeg ik, en inderdaad, als ik de tas met eten krijg is hij zwaarder dan anders, en ook nog eens minder duur. De friet is prima, en de satésaus is goed.
--
Jan van Mersbergen is de schrijver van de romans De grasbijter, De macht over het stuur, De hemelrat, Morgen zijn we in Pamplona, Zo begint het en natuurlijk Naar de overkant van de nacht.
Martijn den Ouden is dichter en kunstenaar. Lees zijn dichtbundel Melktanden, alleen al voor het gedicht: ik mag geen schoten lossen op een gezond gezin
