Waarom zijn Nederlandse intellectuelen toch zo saai, en hun Amerikaanse collega's zo fucking cool?" /> Waarom zijn Nederlandse intellectuelen toch zo saai, en hun Amerikaanse collega's zo fucking cool?" />
Asset 14

The Paris Review

Mijn huisgenoot is een echte Amerikanofiel. Ze heeft een peperduur abonnement op The New Yorker, sleept de gebundelde brieven van Hunter S. Thompson van hot naar her en valt in slaap bij het geruststellende stemgeluid van Ira Glass in This American Life. Ze heeft alleen op de middelbare school Nederlandse literatuur gelezen en krimpt ineen bij het knullige Engels van haar docenten op de universiteit (“Jes, let’s view at the tekst hier…”). Amerika is voor haar het Mekka van het intellectualisme, van het romantische literaire wereldje vol grappige, doch statige dames en heren.

Amerikaanse intellectuelen en hun media stralen bijna moeiteloos charme uit. In tegenstelling tot hun dagelijkse bezigheden zijn ze in hun publieke optredens grappig, slim, ad rem, ja sexy zelfs. In Nederland zapt half Nederland weg bij de Wereld Draait Door als er een man met een bril in beeld komt. Ze weten: dat wordt saai. Geen wonder dat de Nederlandse intellectueel een paria geworden is en ons literaire spektakel zich afspeelt in de verkoopstrijd tussen Herman Koch en Kluun. In Amerika neemt een schrijver op TV achteloos de rol van stand-up comedian, politicus of presentator aan, wij moeten het doen met Nico Dijkshoorn. Harry Mulisch had nog wat glamour. Onze enige hoop, Arnon Grunberg, woont in New York.

Ja, het is heel Nederlands om Nederland te haten. Zo schreef de dichter Jacob Slauerhoff (1898-1936) al: “In Nederland wil ik niet blijven/Ik zou dichtgroeien en verstijven./Het gaat mij daar te kalm, te deftig/Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig/En danst nooit op het slappe koord./Wel worden weerloozen gekweld/Nooit wordt zoo'n plompe boerenkop gesneld/En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.” W.F. Hermans zei in Nooit Meer Slapen: “'(…) als een heel volk zich eeuwenlang specialiseert in het wonen op een stuk grond dat eigenlijk aan de vissen toebehoort, dat feitelijk niet voor mensen geschapen is, dan moet zo’n volk er op den duur een filosofie op nahouden die niets menselijks meer heeft! Een filosofie die uitsluitend op zelfbehoud is gebaseerd. […] Waar blijven de grote problemen op die manier?”' De boodschap is telkens hetzelfde: we zijn te burgerlijk, te beschaafd, te saai.

De redactie van The Paris Review in 1954

Nee, dan The Paris Review. Een van de meest prestigieuze literaire kwartaaltijdschriften ter wereld, waar de drang naar alsmaar toenemende snelheid nog lang niet doorgedrongen is. Het lag glimmend op onze keukentafel op me te wachten. Een hoogstaand tijdschrift met een grote historie, dat toch geen moment lullig of saai wordt. In 1953 opgericht met maar één doel: de zoektocht naar goede schrijvers en dichters, waarbij aandacht voor hun kwaliteit de voorkeur heeft boven het bekritiseren van anderen. Zo ontdekte The Paris Review het talent van onder andere Jack Kerouac, Philip Roth en recenter Jonathan Franzen.

Later kwam hier een nieuwe specialiteit bij: zeer uitgebreide interviews waarin men probeert om de vinger op het talent van de auteur te leggen. In het laatste nummer wordt Franzen (schrijver van The Corrections en Freedom) 41 pagina’s lang aan de tand gevoeld over zijn jeugd, zijn huwelijk, zijn methode. Met een grote overkoepelende vraag: waarom ben jij zo’n goede schrijver? Het levert vele interessante, openhartige antwoorden op van Franzen, die het duidelijk een eer vindt om ondervraagd te worden. Het afdrukken van de handgeschreven opzet voor Joey, een van de personages uit Freedom, geeft een zeldzaam kijkje in de werkwijze van een veelgeprezen auteur en de complexiteit van het boek waar hij negen jaar lang aan schreef.

Tussendoor vind je veel geselecteerde proza en poëzie, waarbij het talent van de pagina's spat. Klein hoogtepunt is het gedicht van Albert Goldbarth over het leven achter een oppervlakte: “Today I heard the radio interview/of someone who studies the sounds fish make;/her special focus is minnows, darters, sturgeon./They’re noisy, as it turns out, when you have/the proper equipment.”

The Paris Review is een statig en diepzinnig tijdschrift, zonder dat het direct saai of al te pretentieus overkomt. Daar kunnen wij Nederlanders alleen maar jaloers naar blijven kijken.

- Deze TIP verscheen in iets andere vorm op de website van boekhandel Athenaeum. -

Mail

Rutger Lemm is schrijver, grappenmaker en scenarist. In 2015 verscheen zijn debuut, 'Een grootse mislukking'. Hij is een van de oprichters van Hard//hoofd.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen