Asset 14

Mektoub, My Love

Niets beter dan in de zomerhitte afkoelen in een donkere bioscoopzaal. Alhoewel, afkoelen? De nieuwe film van Abdellatif Kechiche, regisseur van La vie d'Adèle, is sensueel, warmbloedig en hormonaal. Eindredacteuren Jozien Wijkhuijs, Nils von der Assen en Mathijs Hoogenboom lieten zich drie uur lang meevoeren met Amin, Ophélie en pasgeboren lammetjes.

Nils: Jozien, wat is je eerste gedachte?

Jozien: Dat de liefde kut is en ik nog een zak chips wil. En ik voel me alsof ik op vakantie ben geweest. Van te voren dacht ik: drie uur! Maar ik had het laatste uur wel echt nodig. Ik vond het begin best beklemmend, met al die mannen die als haaien om die meisjes heen zwermen. Vonden jullie het een goede film?

Mathijs: Eerlijk gezegd: nee.

Nils: Ik zat ook met die drie uur en toen kwam er na 30 seconden al een dampende – nogal lange – seksscène, en ik dacht: daar gaan we weer. Ik heb ook La vie d'Adele van deze regisseur gezien, dus 'vreesde' een porno-epos van drie uur.

Mathijs: Dat schijnt in zijn straatje te liggen, begreep ik?

Jozien: Ik dacht ook: oh nee, nu al. Eerst dacht ik dat hij dat expres deed. 'Oké, hier heb je mijn male gaze'.

Mathijs: Met die male gaze kreeg ik het idee dat het de bedoeling was dat ik die objectificatie zat werd, als een soort kritiek op man-vrouwverhoudingen in de Arabische cultuur. In dat opzicht was het geslaagd.

Jozien: Ja. Ik werd daar eerst heel ongemakkelijk van. Maar het was vet hoe de camera die oogbewegingen nabootste.

Nils: Dat vond ik de hele film door heel gaaf.

Mathijs: Maar… drie uur lang?

Nils: Ik heb geboeid zitten kijken. Vooral naar Amin en Ophélie. Die eerste scène tussen hen, dat ongemak, zij die nog natrilt, hij die nagloeit. En alles wat daarna komt.

Ik kende ook ooit een Ophélie; om gek van te worden

Jozien: Wist je dat ik heel laat doorhad dat hij haar wil? Terwijl dat voor anderen heel duidelijk was. Maar dat zegt misschien iets over mij.

Nils: Steeds vroeg ik me af: is hij nou echt verliefd op haar? Amin was best onpeilbaar. Maar laten komt het wel uit ja.

Mathijs: Ha, dat was mij wel vroeg duidelijk. You guys don't recognize love when you see it! Maar Amin was wel een stoïcijnse zwijger inderdaad.

Nils: Hij slaagt erin alle shit die hij om zich heen ziet weg te lachen, tót die zoenscène van Celine (het meisje dat hem het eerst opviel) en Ophélie (het meisje dat hem uiteindelijk gek maakt) – toen werd het hem te gortig.

Mathijs: Als het een film van anderhalf uur was, had ik hem zeer geslaagd gevonden. Op een gegeven moment had ik het wel gezien: jongemannen die zich misdragen en de meisjes die het weglachen.

Nils: De meisjes doen mee! Paringsdansen van twee kanten, wat mij betreft.

Mathijs: Ze doen eraan mee, maar laten het vooral over zich heenkomen.

Jozien: Je kunt Ophélie met moeite een slachtoffer noemen. Al zijn de mannen wel het meest aan het jagen.

Nils: Niet alleen de mannen nemen de rol van verleider op zich: ook de vrouwen een paar keer (in Amins geval bijvoorbeeld).

Jozien: Ja, ze gaat ook keihard vreemd, en dat is nog niet eens zo erg, maar ze praat dat zelf helemaal goed.

Mathijs: Klopt, het was niet volledig zwart-wit.

Jozien: Nee, dat is het mooie. Ik ben zelf al die typetjes weleens geweest: degene die niet doorheeft dat de jongen tegen wie ze klaagt verliefd op haar is. Degene tegen wie wordt geklaagd terwijl hij/zij zelf wil. Degene die denkt 'ach joh, dat zien ze niet'. Ik vond dat heel goed gedaan.

Nils: Haha, en ik dacht: ik heb al deze types wel een keer ontmoet! Ik herkende er veel in. Ik kende ook ooit een Ophélie; om gek van te worden.

Jozien: Precies. Ik had echt met Amin te doen op het eind.

Nils: Die lange scènes, trouwens. Dat lijkt wel echt iets van de regisseur. We hebben twee lammetjes geboren zien worden, god nog aan toe! Wel heel mooi.

Mathijs: Dat was absoluut prachtig.

Ik ergerde me ontzettend aan het gedrag van de mannen en de vrouwen, maar op het eind voelde ik toch die zomernostalgie

Nils: En er komt dus nog een canto no. 2, dan zullen die (naakt-)foto's die Ophélie Amin in het vooruitzicht gesteld heeft, wel verder uitgesponnen worden.

Mathijs: Dit was inderdaad canto numero uno. Het gekke was: ik ergerde me ontzettend aan het gedrag van zowel de mannen als de vrouwen, maar op het eind voelde ik toch die zomernostalgie.

Jozien: Dat had ik ook. Toch mooi. Qua muziek en beelden, die doen je erg naar het strand verlangen. Mag ik trouwens een domme vraag stellen? Wat is Mektoub?

Nils: Het betekent het lot. Het lot beslist binnen de liefde, zoiets.

Jozien: Meer de hormonen als je het mij vraagt, in dit geval.

Mathijs: Haha, evenmin te temmen Jozien.

Jozien: Ik had aan het einde het idee dat ze echt dronken waren. Ik vond het dronken-zijn heel goed gespeeld. Vooral van de actrice die Céline speelde.

Nils: Kan heel goed zijn dat ze echt dronken waren. Sommige scènes zijn zo lang dat niet alles gescript kan zijn; er komt vast improvisatie bij kijken. Er werd goed geacteerd. Naturel, geloofwaardig, juist ook door die lange scènes.

Jozien: Dat zie je in de eerste scène al, met die dialoog tussen Amin en Ophélie. En die zwemscènes! Die deden het hem helemaal voor me. Met die muziek eronder!

Nils: Ja. Dat willen we allemaal wel... Wát mooi was dat. Gister nog geluisterd.

Ik wil meteen weer naar het strand. (En terug naar Ophélie)

Jozien: Ik voel me dan wel een sukkel, door precies de reactie te tonen die de regisseur wil, maar soit. Dat neem ik dan maar voor lief. Het is immers juli.

Mathijs: Heel nostalgisch die scènes. Niets mis mee, om in de film mee te gaan toch?

Nils: Dat is prima. Ik wil ook meteen weer naar het strand. (En terug naar Ophélie).

Mathijs: Haha in love much?

Jozien: Was zij je favoriet ja? Om het even plat te zeggen: er was op dat vlak veel te kiezen. Niet in het minst om de korte broekjes.

Mathijs: Sorry, maar bij die broekjes zag ik gewoon een geile regisseur achter de camera staan.

Nils: Ophélie deed me denken aan een vroegere perspoonlijke favoriet, denk ik. Maar ze is wel manipulatief en losbandig en alles wat die moedertjes zeiden. Ik dacht – net als Amin – eerst dat ik Celine het leukst vond, maar Charlotte bleek meer naturel.

Jozien: Ja! Céline is gaaf, maar irritant. Dat ze de hele tijd op die schoot van die oom wil zitten. Dat vond ik misselijkmakend. Oké, ik ben helemaal voor vrije liefde. Maar die oom was iets te veel het stereotype van de vieze oom.

Nils: Een ouwe glijer ja. Ik ben benieuwd naar deel 2 hoor.

Jozien: Ik ben vooral benieuwd hoe je hier een deel 2 aan maakt. Behalve de verschrikkelijk duidelijke cliffhanger.

Nils: Wat, de laatste scène? Die vond ik wel lief juist. De twee die elkaar ‘verdienen’.

Jozien: Ja. Normaal ben ik niet zo hard over overspel in films, maar hier wordt er zo irritant over gedaan. Alsof de vrouw hier het gelijk aan haar kant heeft en iedereen die er wat van zegt z'n kop moet houden.

Mathijs: Is dat niet juist het mooie? Van de mannen verwacht je het en denk je 'ach ja typisch'. Maar van de vrouw is het opeens fout. Ik heb het idee dat de regisseur ons erg bewust heeft willen maken van onze eigen verwachtingen en van onze eigen blik.

Jozien: Dat is heel goed gedaan.

Nils: (En dan hebben we het niet eens gehad over het feit dat het een Tunesisch-Franse community is en er doorlopend wordt gerookt, gedronken en genaaid. Maar dat hoeft ook niet; helemaal geen zin in. Fijn dat het daar totaal niet over ging, ook in de film).

Jozien: Haha, inderdaad fijn dat we het daar niet over hebben.

Mathijs: Vind je dat een tegenstelling dan, die gemeenschap en dat gedrag? Volgens mij is het ook weer niet zo controversieel.

Nils: Nee, precies, goed dat het gewoon een gegeven is.

Mathijs: Maar het was wel een belangrijk element, die culturele houdgreep van moraal en zeden in een westers vakantieoord.

Jozien: Waar zijn ze eigenlijk? Niet in Nice. En niet in Parijs.

Nils: Een vissersdorp, las ik. (Maar dat moest ik dus opzoeken want het werd niet duidelijk).

Jozien: Eigenlijk wel prima dat het er niet toe doet.

Mathijs: Maakt het universeel of niet?

Nils: Ja. Gewoon een zomerhitteverhaal zoals we het allemaal wel kennen.

Jozien: Ga je naar deel 2, Mathijs?

Mathijs: Oh... Nee, ik ga niet naar deel 2. Nils sowieso wel, die heeft al een kaartje gekocht volgens mij.

Jozien: Ik ga mee.

Nils: Tot slot: van wie gaan we dromen?

Jozien: Moeilijk, aangezien iedereen z'n masker wel kwijt is. Laten we zeggen Amin, wel zo eerlijk. Of Céline, want... kom op.

Mathijs: Precies dat, als er iemand in mijn dromen welkom is, is het Amin wel.

Nils: En de lammetjes dan?

Jozien: DE LAMMETJES! Die wens ik een lang en gelukkig leven in de melkindustrie.

Mathijs: Lammetjes komen meestal in de vleesindustrie terecht, sorry.

Nils: Dit was ook een soort dansende vleesindustrie. Van drie uur.

Jozien: Maar ze waren in deze film in ieder geval gelukkig. Voor wat het waard is.

 

Mektoub, My Love is nu te zien met:

Mail

Redactie

Pirmin Rengers is illustrator en docent. Hij woont in Assen, werkt overal en houdt van hobby's.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
Lees meer
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen