American Honey is een moderne roadtripfilm en een verhaal over de schaduwkant van de American dream. Onze redacteurs reisden drie uur lang mee door het vervallen Amerika van Star en Jake.
Simone: Goed, de Amerikaanse honingboefjes.
Jozien: Ik wil weg. Nu. Wie gaat er mee in een busje rijden, ver weg van hier?
Simone: Ik ik ik!
Sarah: Een soort ansichtkaart van Amerika vond ik het.
Simone: Ja, maar geen gelikte, dat was fijn.
Sarah: Wel compleet met Christenen en cowboys met witte hoeden en bruine beren en stars en stripes-bikini's. Even kort een samenvatting? Voor wie dit leest en 'm niet gezien heeft.
Simone: De film opent met Star, de hoofdpersoon, die over datum, rauw kippenvlees uit een vuilnisbak opvist en aan een groezelig kindje geeft dat zich 'Spider-man of the dumpsters' noemt. De man des huizes (onduidelijk of het vader, oom of gewoon een smeerkees is) zit aan haar, en dan gaat ze er vandoor met een groepje misfits in een busje.
Jozien: Ik zat echt bij mezelf te zoeken wat maakt dat ik haar toch zo graag wilde zijn.
Sarah: Zij heeft als actrice iets heel aanstekelijks, dat hielp voor mij wel. Ze straalt een soort vrijheid uit.
Simone: Ja - vrij, knap en achttien, de magische leeftijd, waarop ineens van alles kan en spannend is en je genoeg energie hebt om de hele dag te drinken.
Sarah: Jezus, al die drank.
Jozien: Hij duurt bijna drie uur. Vonden jullie dat storend?
Sarah: Ergens wel fijn dat er zo de tijd werd genomen voor dingen. Maar ik miste een spanningsboog. De film rechtvaardigde de lengte niet echt, het had ook een half uur korter gekund.
Jozien: Ik dacht eerst ook dat ik het te lang vond, maar toen dacht ik: wat zou er dan uit moeten? En toen wilde ik niks missen.
Simone: Het laatste half uur was een beetje los zand, maar ik kon het ook wel waarderen dat ze gewoon de tijd namen waar ze zin in hadden. Ingekort was het ook snel gelikt geworden.
Sarah: De soundtrack vond ik heel fijn. Rae Sremmurd heel hard in de auto meezingen.
Simone: De soundtrack was te gek, echte roadtripmuziek.
Jozien: The Raveonettes vond ik vet. Maar vraagje: is hij nou verliefd op haar of niet? Ik twijfelde.
Sarah: Ja, toch?
Simone: Ja. Voor zover hij kan. En voor zover hij niet verliefd is op het idee dat zij verliefd is op hem.
Sarah: Maar voor mij deed het er niet echt toe, het voelde niet als een blijvende liefde. Meer als een verliefdheid die je hebt als je achttien bent en die magisch is en intens.
Simone: Ik heb nog niet eerder zulke realistische seks gezien in een Hollywoodfilm denk ik. Veel schaamhaar. Piemels, billen.
Sarah: Wilde ik ook zeggen. De seksscènes waren heel goed. Gewoon geil maar ook ongemakkelijk en met insecten die in de weg zitten en alles. Mooi en echt.
Jozien: Ja dat vond ik ook, niet ordinair en niet nep.
Sarah: Ja wat was dat met die insecten? Leek heel betekenisvol de hele tijd. Ook die wesp die ze uit het zwembad vist bij de cowboys.
Jozien: Sowieso dieren. Die koeien en die beer. Wow, ik zie dit nu pas.
Sarah: Ze redt ook steeds diertjes. Om haar puurheid te laten zien?
Sarah: Het acteerwerk was ook goed. Sasha Lane was heel fijn om naar te kijken, maar ik vond de actrice die Krystal speelt vooral heel goed. De kleindochter van Elvis Presley blijkbaar!
Simone: Kleindochter van Elvis? Gaaf. Maar wat vonden jullie van haar? En haar karakter?
Jozien: Eng.
Sarah: Ik vond het lastig de personages te interpreteren omdat er geen achtergrondinformatie wordt gegeven. Maar Krystal vond ik enorm intrigerend. Ze is echt een karikatuur met haar stars and stripes-bikini en haar selftan lotion en accent, en toch kwam ze niet als een plat karakter over. Ze is een enorme bitch maar op een vreemde manier had ik ook sympathie voor haar.
Sarah: En het personage van Shia LaBeouf, Jake?
Jozien: Haha, ik wist niet wat me overkwam. Met z’n rattenstaartje.
Sarah: Dat is jouw droomman?
Jozien: Blijkbaar! Dat staartje mag er wel af. Maar ze moesten allemaal iets viezigs hebben.
Simone: Zijn personage was behoorlijk verrot. Beetje gewelddadig, een valse hond, dat krijg je er niet meer uit.
Sarah: Geen moreel kompas in ieder geval. Ik vond dat er in de eerste scènes wel een beetje dik bovenop liggen trouwens. Beetje moralistisch. Gelukkig verdween dat later naar de achtergrond.
Sarah: Wat vonden jullie van die prostitutiescène? Ergens vond ik het niet helemaal geloofwaardig.
Simone: Ah ja goeie! De prostitutiescène. Die vond ik wel lief. Maar het hele meegaan met die groep, alles achterlaten? Alles had toch verkeerd af kunnen lopen? Ik had het idee dat ze niet zo goed wist waar ze aan meedeed.
Jozien: Maar wat moest ze dan. Die eerste scènes waren zo naar. Ze had daardoor een soort ‘fuck it’-mentaliteit. Hoorde ik vandaag in een podcast. Het leven is zo kut in een bepaald dorp dat iedereen leeft bij het adagium 'fuck it'.
Sarah: Ja dat snap ik wel. Ze had niet veel te verliezen want haar leven was compleet shit. Tenminste, het weinige wat je ervan te zien kreeg. Maar nu zijn we misschien te veel aan het psychologiseren. Het fijne van de film vond ik juist dat de beweegredenen niet heel eenduidig waren.
Sarah: Maar inderdaad. het idee dat niets ertoe doet, dat je niet echt gebonden bent aan bepaalde regels, want je maakt nergens echt deel van uit.
Jozien: Dat vind ik intrigerend, maar ook best kut. Daarom wilde ik tegelijk wel en niet in dat busje.
Sarah: Behoorlijk mistroostig ja. En als maatschappijbeeld niet echt hoopgevend.
Simone: De schaduw van de Amerikaanse droom. Ik denk dat dat er wel in zat. Het laten zien van de rauwe kant van de Amerikaanse maatschappij. Zonder moraliserend te zijn, voor hen is het compleet vanzelfsprekend.
Sarah: Hoewel dit mensen zijn die nooit hebben geleerd om te dromen, die eigenlijk geleerd hebben dat dromen niet voor hen is weggelegd.
Simone: Jake had wel een droom, maar niemand vroeg een van hen ooit naar hun dromen. Ze zijn de vergeten kinderen van de Amerikaanse droom.
Sarah: Ja. En als je maar geld hebt, kun je jezelf er uiteindelijk toch een plekje in kopen.
Simone: En dat is weer actueel vanwege de politieke situatie in Amerika. Maar laten we die alsjeblieft niet bespreken.
Sarah: Zou je de film aanbevelen?
Simone: Ja. Neem de tijd, ga even op vakantie in eigen bioscoop.
Sarah: Ik ook. Vooral om de sfeer, het acteerwerk, en de soundtrack. Maar stel je wel in op een lange film. Zeker als je ongeduldig wordt als je niet weet hoe lang iets gaat duren.
Jozien: Ja, en om Shia. Sorry, plat. Ellende. I know. Maar toch.
Sarah: Met z’n rattenstaart.
Simone: Ik heb helemaal niets met deze vent alhoewel het camerawerk in American Honey van hem wel een begeerlijk wezen maakt, of probeert te maken, doordat Star zo op hem gefocust was. Op de momenten dat hij geen aandacht aan haar besteedde, of weg was geweest en weer verscheen, dan zat er een soort gaze in het camerawerk, van Star. Waardoor je op hem geconcentreerd raakte.
Sarah: Ja dat was mooi gedaan, waardoor je niet anders kon dan ook blij te zijn hem te zien. Dat was wel knap inderdaad. Dat gevoel dat je op een feestje bent en de persoon die je leuk vindt is er ook, en ook al heb je geen contact, je bent je toch de hele tijd bewust van waar die persoon is.
Simone: Dat wisten ze op te wekken voor hem.
Jozien: Ja, bij dat vuur! Aan het eind.
Sarah: Mooi woord om mee af te sluiten.