Asset 14

Don't Worry, He Won't Get Far on Foot

In deze biopic van Gus van Sant speelt Joaquin Phoenix de alcoholverslaafde, verlamde en in een rolstoel scheurende striptekenaar John Callahan, wiens stripkunst zijn redding betekent uit een leven vol drank. Eindredacteuren Tommy de Bruijn, Paula Lina en Ruby Sanders zetten zich schrap voor een rolstoelrollercoaster aan emoties maar hadden na afloop vooral zin in een borrel.

Paula: I know three things about my mother.

Tommy: Is één ervan een inspiratieloos herhalend leidmotief?

Paula: Nee, dat is de vierde!

Ruby: Veel herhaling hè? Veel herhaling hè? Veel herhaling hè?

Tommy: Veel herhaling en ik weet niet of het aan mij lag, maar dat gerommel met de tijdlijn is aan het begin heel verwarrend. En daarna vooral storend.

Ruby: Héél verwarrend. En storend, en eigenlijk ook onnodig, toch?

Paula: Ik vond dat juist leuk, dat het niet lineair verteld werd. Hoewel ik me wel afvroeg of Annu nou een hallucinatie was. Ik denk dat het symbool moest staan voor de chaos die zijn leven was.

Tommy: Ik vond de niet-chronologie overkomen als een stilistische keuze om te verbloemen dat er niet zo veel gaande is in de film, en het deed af aan mijn sympathie of begrip voor Joaquin Phoenix als hoofdpersoon Callahan. Ik vond het storend, vooral omdat het verhaal verder niet heel gelaagd of moeilijk te volgen was. En ja, Annu (gespeeld door Rooney Mara), wat was dat voor rol! Ik dacht haar hele introductie lang 'dit kán niet echt gebeuren', 'ik hoop dat het een droom is'.

Ruby: Ja! Dat wist ik eigenlijk zeker, dat zij een hallucinatie was. Tot op het punt dat het niet zo bleek. Denk je dat dat symbool stond voor zijn leven? Of was Annu gewoon een heel shitty personage? Het móet toch bewust gedaan zijn dat zij aanvankelijk een hallucinatie lijkt?

Paula: Annu was gewoon niet goed uitgewerkt, hoe ze in zijn leven kwam was vaag en hoe ze een stel worden. Dat was met wel meer dingen, dat het niet goed uitgewerkt was. Zoals dat hij ineens gaat tekenen. Ik bedoel, ik wist niet eens dat hij kon schrijven!

Tommy: Daar gingen wel nog minstens twaalf montagescènes met dramatische muziek eronder aan vooraf, Paula.

Paula: Die muziek was gemeen. Ik ben altijd een beetje gevoelig voor dat soort manipulatie, heb dus ook wel met tranen in mijn ogen gezeten.

Tommy: Danny Elfman (de componist) is een meester.

Ruby: Dat wilde ik jullie nog vragen! Heb je tranen gevoeld? Ik huil normaal echt bij Buitenhof al, maar hier dus niks.

Paula: Ja, maar ze gingen niet rollen. Zo emotioneel vond ik het dus niet.

Tommy: Oh, ik niet. Ik heb meerdere keren met m'n ogen gerold, misschien dat ze daardoor een beetje traanden. Het helpt waarschijnlijk als je Callahan z'n werk kent of überhaupt van hem gehoord had.

Ruby: Dat dacht ik ook. Ik had nog nooit van hem gehoord. Denk niet dat dat helpt. Jullie?

Tommy: Neen.

Paula: Nee, nog nooit van gehoord.

Tommy: Niet alleen Annu was een ondankbare rol, ook veel anderen. Terwijl, zoveel goede acteurs! Carrie Brownstein, Rooney Mara, zelfs Udo Kier. Ik voelde wel de genegenheid van regisseur Van Sant voor z’n onderwerp. Het voelde vooral alsof iedereen heel erg onder de indruk was van John Callahan.

Ruby: Er was absoluut affiniteit met de persoon op wie de film gebaseerd is. Het is vooral een biopic over de 'legende' Callahan. Iedereen is alleen maar vol lof.

Tommy: Het voelde als een respectvol maar zeer geromantiseerd portret.

Paula: Nou, ze laten hem ook wel zien als onbeschoft, lomp, onveilig, alcoholmisbruikertje. Het is meer die switch die niet realistisch overkomt.

Ruby: Maar echt onbeschoft of lomp was hij toch nergens? Alleen tegen zijn soort-van-assistent.

Paula: Hij was erg zelfingenomen. Ook in die AA-groep, altijd klagen. Tot hij iedereen ging vergeven.

Ruby: 'Oh I really love you guys'.

Tommy: Dat ging wel erg makkelijk. Het is in ieder geval geen realistische of aangrijpende karakterstudie. Het is ook een verfilming van een boek van Callahan zelf. Dus dat zelfingenomen gegeven zit er sowieso in.

Paula: Het komt daarbij over als AA-propaganda. Die omslag van razernij naar liefde was erg intens.

Tommy: De subtiliteit die je uit die scènes kan halen bestaat alleen dankzij het acteerwerk, want het script legt het er de hele tijd wel heel dik bovenop.

Paula: Wat ik wel mooi vond was dat hele gedoe over erbij willen horen en je afgestoten voelen. Ze hebben wel geprobeerd het te duiden. Ik kan me best voorstellen dat het prettig is als je je eindelijk ergens thuis voelt. Plus, verslaafde mensen zijn soms best tegenstrijdig in hun gedrag en gevoelens.

Ruby: Maar die thematiek werd toch ook maar halfslachtig aangehaald?

Paula: Ik denk dat die groep hem eigenlijk pas voor het eerst naar zijn gevoelens liet kijken. Maar ik vond zijn grapjes soms best wel hard, lomp. Had nou niet de neiging om meer van zijn werk te gaan googelen ofzo.

Ruby: Zijn cartoons vond ik juist erg leuk.

Tommy: Maar die bite miste ik in de rest van de film volledig. Er zaten een paar momenten in waarop ik Joaquin Phoenix bijna in de houding zag schieten om iets lomps te zeggen, maar dat kwam er nooit van. Weinig scherpe randjes in de film.

Paula: De echte Callahan heeft dus zelf een korte film over zijn verslaving gemaakt: I Think I Was An Alcoholic:

Paula: Ik heb deze gekeken en het lijkt erop dat ze daar veel van geleend hebben, alsof ze beelden van deze film hebben gebruikt.

Ruby: Geestig. En een stuk oprechter dan deze film. Ik vond de scènes uit zijn leven als dronkaard ook niet zo extreem.

Tommy: Daar ontbrak het ook aan oprechtheid. En dat ligt niet aan de performances, want ik vond Phoenix en Hill wel goed.

Ruby: Er was dus nog een hele duistere periode in de jaren nadat hij in de rolstoel was beland. Maar dat werd nergens duidelijk. Dat vond ik jammer. Doordat je zijn echte 'low' niet meemaakte (of in ieder geval niet genoeg), kon ik ook van zijn 'highs' niet oprecht genieten.

Tommy: En omdat alles non-chronologisch werd verteld zat er geen opbouw in.

Ruby: Daardoor kwam het, en inderdaad, het leek soms wel érg op een reclame voor de AA.

Tommy: Buiten dat Donnie (Jonah Hill) niet echt een heilig boontje was.

Ruby: Donnie was geweldig.

Paula: Donnie was inderdaad awesome.

Tommy: Jonah Hill is gewoon dope. In The Wolf of Wall Street was hij ook al geweldig.

Ruby: Toen hij óók al Donnie heette! Naast Jonah Hill was Beth Ditto trouwens ook geweldig in de AA-groep!

Tommy: Die hele support cast in die groep was goed. Er zaten veel interessante karakters in die groep waar ik meer van had willen zien. Met een One Flew Over The Cuckoo's Nest-vibe.

Ruby: Jazeker. Allemaal eigenlijk wel! Wat was hun verhaal? Nu kreeg je een tipje van de sluier maar echt te weinig. En Jack Black had ik ook meer willen zien.

Tommy: Ja? Jack Black? Wel grappig, ik vond hem in de eerste van zijn twee grote scènes echt storend kut, en in de tweede juist behoorlijk overtuigend.

Ruby: Die laatste, waarin hij in een aftandse keuken werkt, dat vond ik eigenlijk het enige ontroerende moment van de hele film.

Tommy: Ik denk ik ook! Maar ontroerend op een soort manier van: 'oké, als dit in een betere film had gezeten was ik nu ontroerd geweest'.

Ruby: In de eerste helft was hij gewoon prototype Jack Black, maar verderop zat er meer in.

Paula: Ik vond het wel aandoenlijk, en sterk, omdat hij zegt "well my life's been shit". Dat voelde als het eerste oprechte moment.

Ruby: Precies. En dáár meer op focussen is toch interessanter? Wat is het verhaal van iemand die nooit die redding doormaakt?

Paula: Er zijn allerlei andere verhalen te bedenken die misschien veel interessanter zijn. Zoals: wat gebeurt er met je als je dronken een auto instapt met een totale vreemde, een wilde avond hebt, en hem verlamt?

Tommy: Het wachten is op de spinoffs.

Paula: Zelfzorgfictie, daar wacht ik wel op. Ben een beetje biopic-moe. Vooral ook omdat je weet dat het bewerkt is. Anders zou het wel een documentaire zijn.

Ruby: Ik ook! Vooral omdat ze vrijwel allemaal zo'n succesverhaal moeten zijn. En dan is het ook nog met een Hollywood-saus overgoten, inderdaad.

Tommy: Een vaardig gemaakte biopic die niet bang is om een beetje te schuren, vind ik niet erg. Maar het is (zoals hier) al snel veel te soft en eerbiedig.

Paula: Ik kan me alleen even geen biopic herinneren die schuurt. Misschien die van Nico? Nico1988.

Tommy: The Social Network?

Ruby: Goodfellas?

Tommy: Malcolm X! Solo: A Star Wars Story!

Ruby: Haha, stop!

Tommy: Ik stop.

Ruby: Ik las ook ergens dat deze film de kijker zou aanzetten tot dankbaarheid, voor wat je in het dagelijks leven voor lief neemt. Hadden jullie dat ergens?

Tommy: Deze film zette mij alleen aan tot een borrel.

Paula: Had wel het idee dat hij dingen voor lief nam. Dat moment dat hij met een meisje in een rolstoel ging dansen was wel mooi. Toen dacht ik: oh ja, ik heb een normaal, gezond lijf. En kan normaal dansen. Maar daarna was dat ook gauw gedaan.

Ruby: Ik voelde vooral nostalgie naar die goeie ouwe tijd dat je gewoon nog ladderzat in de auto kon stappen. Dat is ook niet echt een goeie les.

Tommy: Deze film heeft zo'n averechts effect op ons!

Paula: Dat rijden was ook toen geen goed idee, natuurlijk. En ik denk dat er nog steeds mensen met alcohol op rijden. Of heb jij soms een alcoholslot?

Ruby: Ik heb niet eens een auto! Dat is misschien ook maar beter.

Paula: Veel alcoholisten verstoppen zich. Ze komen er niet openbaar voor uit. Dat was er wel mooi aan, het verhullende van Callahan.

Tommy: Hij verstopte zich letterlijk achter een auto met een fles tequila.

Ruby: Jazeker. En inderdaad, als er één les zou kunnen zijn, was het dat dat verstoppen van hem misschien nog akelig vaak voorkomt...

Paula: Ja. Ik was trouwens bang, toen hij was gevallen, en die jochies zeiden: what’s that smell, dat hij weer dronk. Maar was gewoon zijn stoma. Toch miste ik die terugval. Het is nu alsof de alcohol er altijd was - tot het moment dat hij besloot te stoppen. En dat geloof ik niet helemaal.

Tommy: Daar miste ik ook veel meer opbouw.

Paula: Ik had denk ik meer willen weten over zijn werk zelf. En hoe hij begon te tekenen, hoe hij die selecties maakte. Hij was megatrots, maar je krijgt niet de kans om mee te voelen.

Tommy: Ja, ik miste sowieso de opbouw naar wanneer hij besloot strips te gaan tekenen, waar z'n inspiratie vandaan kwam en zo.

Ruby: Eens. Maar, allemaal een tequilaatje voor het slapengaan straks? Of toch niet?

Tommy: Ik houd het bij een wijntje. Ter afsluiting: de moeite waard voor liefhebbers van Joaquin Phoenix of zoetsappigheid? Of helemaal skippen?

Paula: Joaquin Phoenix doet het goed.

Ruby: Tja, meer voor de fans van Callahan denk ik (als die er zijn in Nederland) of diehard Phoenix-fans. Maar verder zou ik zeggen, kijk die vijf minuten durende animatiefilm van hemzelf. Dan ben je er ook.

Paula: Misschien wel de moeite waard voor mensen die willen stoppen met teveel drinken.

Ruby: Hm, daar zijn wel betere films voor.

Don't Worry, He Won't Get Far on Foot is nu te zien met:

Mail

Redactie

XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
Lees meer
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen