Asset 14

Anna zoekt iets episch

Anna kan het niet laten. Ze gaat naar de reünie van haar middelbare school. Een soort freakshow van gezichten en lijven die haar heel bekend voorkomen. American Pie en Dawson's Creek, de leraar Natuurkunde en de docent Latijn. Iemand die er niet bij wilde zijn, schreef een brief: "Aan de vorige reünie heb ik geen vrienden overgehouden, al stond ik daar wel voor open!" De zaal lacht steeds harder.

De vorige reünie zal vijf jaar geleden geweest zijn. Met een vriend dronk ik van tevoren een paar glazen wijn. We waren in het café die dag de eerste klanten. En we rookten. Hem heb ik nu al vier jaar niet gezien.
De eerste minuten met mijn andere klasgenoten waren interessant, exotisch ook. Een soort freakshow van gezichten en lijven die me heel bekend voorkwamen, maar door de blender waren gehaald of door Photoshop. Ik moet er voor hen ook redelijk angstaanjagend uitzien. Na een uur waren alle beleefdheden gevaren en naarmate het alcoholpercentage steeg, namen wij het met de zeden niet zo nauw meer. Er werden oneerbare voorstellen gedaan en zeer oneerbare opmerkingen gemaakt. In de trein terug naar huis was ik opgelucht. Blij daar weer weg te zijn, veilig te zijn, blij dat ik niet meer mee hoefde te doen.

Naarmate het alcoholpercentage steeg, namen wij het met de zeden niet zo nauw meer.

Toch herinner ik me het moment dat ik de Facebookpagina van mijn reünie 'ontdekte' als een moment van opwinding. Ik zou gaan. Zelfs voor het feest 'tot in de kleine uurtjes' gaf ik me op.

Een paar weken geleden keek ik American Pie: Reunion. De eerste film dateert van dertien jaar geleden.

Ik herinner me het nog precies. We waren bij Joost thuis. Iedere keer als Mena Suvari in beeld kwam moest de videoband worden stilgezet. De jongens uit mijn klas overtroefden elkaar met kreungeluiden. Rogier had net zijn eerste joint op en zei voortdurend: "Ik wil neuken, ik wil neuken..." Iets waarvoor hij zich later overigens uitgebreid verontschuldigd heeft. Met deze mensen wilde ik gaan feesten? Deze mensen die ik heb zien kotsen, zoenen, mee heb gezoend, mee heb gekotst. Waarom?

Wat me naar deze reünie trekt is nostalgie. Mijn middelbareschooltijd heeft een episch formaat aangenomen. De school is verhuisd, maar morgen mogen we het oude gebouw in. Ik hou van dat oude schoolgebouw en zal morgen mijn fototoestel meenemen. Ik ga proberen het verleden te vangen, vast te houden, om het te cultiveren en te koesteren. Die foto's kunnen rechtstreeks in het mapje 'Nostalgie' op mijn computer. 7,1 MB aan e-mailcorrespondenties.

Het woord ‘later’ gebruikten we amper zie ik nu ik die documenten doorzoek. Mijn lievelingsgebruik van het woord vind ik in een e-mail van 23 januari 2000:

‘Jij hebt mij ‘later dan normaal’ gemaild, zo ervaar ik het tenminste. Pas na Dawson’s Creek. Ik wilde meteen terug mailen, maar Friends begon. Joey heeft het goed opgelost, moet ik zeggen.’

Kortom, mijn middelbare schooltijd was episch. Nu de reünie nog.

Van het station naar school, te voet, moet ik een blik werpen in het café waar we wijn dronken voor de vorige reünie. Hij is er niet. Ik ben er ook niet, ik loop alleen langs. Misschien zou ik het glas sowieso moeten heffen, op mezelf, op de toekomst, maar ik doe het niet. Het is pas kwart voor twaalf.

Op de hoek van de Oudegracht, tegen het schoolgebouw aan, wacht een jongeman. Zijn veters zijn ruim gestrikt, de lussen liggen op de stoep. Met zijn ziel onder zijn arm wacht hij op degene met wie hij zou reüneren. Tegenover het schoolplein staat er nog zo een. Als je nog niet in je eentje je school in durft, ben je nog niet klaar voor een reünie, denk ik.

De docente aardrijkskunde, nu conrector, grijpt me op het bordes bij mijn arm. We geven elkaar een hand en we lachen. “Ik hád altijd wel iets met jou!” zegt ze. “Ik ook met jou!”, roep ik. We weten van elkaar niet of we elkaar moeten geloven. “Je was altijd een heel bijzonder meisje,” begint ze dan en zaagt vervolgens dat meisje postuum psychologisch volledig doormidden. “Als ik jou dan zo zag, dan wilde ik altijd even zó doen”, zegt ze en gebaart met twee armen alsof ze de lucht omarmt. Ik slik. Als ze dat nu zou doen zou ik huilen. Dit begint al goed.

Volgende etappe, in het schoolgebouw, het oude schoolgebouw. Al een hele tijd is het oud, maar nu zit er een andere school in bovendien. Gecanvaste foto’s van skivakanties hangen in de gangen. Ik denk mensen te herkennen, maar dat kan niet. De trap waar ik in mijn dromen zo vaak van afglijd of die instort, loop ik als eerste op. Er moet iets zijn met die bewegingen, iets episch. In mijn spieren moet de hoogte van elke tree zijn ingeprogrammeerd, mijn lijf heeft dit vast onthouden, maar ik voel het niet. Daarna open ik deuren van lokalen, het ene na het andere. Achter de deuren hoop ik mijn verloren vriend te vinden, dat lukt niet. In het lokaal waar we Frans hadden, kijk ik naar het plafond, daar zat een champagnevlek, ik weet niet eens meer waarom.

Ik kom vage bekenden tegen en we houden het vaag. De jongen tegenover het schoolplein staat daar een half uur later nog steeds te wachten.

Mijn oud-conrector en docent Latijn, dit jaar wordt of werd hij 76, drukt me tegen zich aan, plant een kus op mijn wang en vertelt aan mensen die mijn (bezorgde) ouders zouden kunnen zijn: “Anna was vroeger best een wilde tante hoor!” Ik lach en probeer iets te zeggen over dat ik ook best wel goed was in Latijn, maar dat kan hem niks schelen. “Het is gewoon goed om je in goede gezondheid te zien en gelukkig om hier te zijn. Ik ga zometeen in mijn verhaal een brief voorlezen van iemand die precies uitlegt waarom hij niet bij deze reünie wil zijn.” Ik vrees een Festen-momentje, maar zeg lachend: “Nou, ik zie ernaar uit!”

In het nieuwe gebouw moeten we consumptiebonnetjes halen. Twee oud-klasgenoten praten met onze docent wiskunde. Ik kom bij ze staan. Elkaars beroepen begrijpen we niet, maar we doen alsof we ze zeer weten te waarderen. We proosten.

Even later vraagt de docent natuurkunde, na een paar natuurkundige goocheltrucs in een nieuw natuurkundelokaal, of hij een van ons nog ergens van zou kunnen kennen. We zijn stil. Een paar minuten eerder heb ik begrepen dat zijn twee kinderen zijn vernoemd naar natuurkundigen. “Ja, ik bedoel, niemand die met de Olympische Spelen heeft mee gedaan of zoiets, ik weet het ook niet?” Hij kijkt het klaslokaal rond. Wij weten het ook niet. “Moeten we hier nu een beetje gaan zitten opscheppen?”, vraagt een jongen zacht. Echte uitblinkers zijn thuisgebleven, over hen hebben we het nu met hun voor- en achternaam. De mensen die we zijn kwijtgeraakt, echt kwijtgeraakt, hebben alleen nog maar een voornaam en over hen fluisteren we.

Echte uitblinkers zijn thuisgebleven.

De rector, die nieuwe rector, is ziek, een conrector houdt een praatje. “Laten we ook even denken aan de mensen die hier niet zijn, die misschien niet zo succesvol zijn, die ziek zijn, die er niet meer zijn...” Er wordt druk doorheen gepraat. Aan hen denken we nu liever niet.

Daarna vervolgt mijn oude vlam/docent Latijn. Hij zal het schoollied toelichten, maar eerst komt inderdaad die brief. Deze onbekende briefschrijver is er vandaag niet bij omdat ‘de vorige reünie niks heeft toegevoegd aan zijn leven’. Hij heeft er ‘geen vrienden aan overgehouden, al stond ik daar wel voor open!’ We lachen steeds harder. De voorlezer voegt smakelijk toe ‘echt waar!’. Om zich nostalgisch aan de vergane jaren te verlekkeren, daar heeft de briefschrijver geen zin in, want zo’n leuke tijd was zijn middelbare schooltijd niet. De climax van hilariteit is bereikt, we lachen en we zeggen ‘aaaaah’ en proberen niet te denken aan de dingen die ons of onze klasgenoten zeer deden.

Het schoollied wordt ingezet, in ons beste Latijn, op de wijs van hoe we het ons herinnerden zingen we mee.

De climax van hilariteit is bereikt, we lachen en we zeggen ‘aaaaah’.

Ik zal niet de enige zijn die beseft dat de briefschrijver, onze antagonist, gelijk heeft. Wat verwachten we hier eigenlijk te halen? Als we niet uit zijn op vriendschappen, als er niks aan ons geluk ontbreekt, wat doen we hier dan? “Het valt me op dat alle docenten die hier zijn een dubieuze relatie met leerlingen onderhielden,” fluistert iemand. Misschien geldt voor de leerlingen hetzelfde. Wij onderhielden op z’n minst dubieuze relaties met elkaar. En dat we hier zo zijn met z’n allen heeft iets pervers, de nabeschouwing van een wedstrijd waarin alleen maar vals werd gespeeld. Om precies zes uur ga ik weg.

Toch zal ik me over vijf jaar ongetwijfeld niet kunnen inhouden.

Op zoek naar iets episch dat voorgoed verloren is.

Mail

Anna van Leeuwen is Hard//hoofd-redactielid, freelance kunstjournalist en schrijft korte verhalen. Ze zou graag een alpaca hebben voor op haar balkon. Alvast bedankt.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen