Dit online tijdschrift wordt voornamelijk gelezen door studenten en twintigers, wonend in steden als Amsterdam of Utrecht. De meeste Hardhoofd lezers zullen de situatie die ik nu schets dus waarschijnlijk wel herkennen.
Je studeert nog, of bent pas klaar met je studie. Je hebt geen superrijke ouders die toen je het huis uitging een loft voor je scoorden in een hippe buurt, ouders die zelf in een gigantisch grachtenpand wonen waar jij je eigen etage hebt of je met vooruitziende blik alvast inschreven voor een woning toen je drie dagen oud was.
In plaats daarvan leef je, nu al bijna aan de verkeerde kant van de 25, nog steeds in een morsige studentenkamer van achttien vierkante meter waar je vierhonderd euro per maand voor betaalt. Je deelt de keuken en de badkamer met in het gunstige geval een goede vriend die je slechts een paar keer per week bloedig wil vermoorden omdat hij WEER een aangekoekte kom yoghurt op het aanrecht heeft laten staan, en in het slechtste geval met een mompelende sociopaat die een rat als huisdier heeft en overal enge briefjes achterlaat. Je hebt er genoeg van. Het is tijd om volwassen te worden, en een huis hoort daar ook bij. Je droomt van een bohemién-achtig stadsapartementje zoals Sarah Jessica Parker heeft in Sex and the City (tenminste, dat doe je als je een vrouw bent).
En dan begint de ellende. Misschien heb je je ingeschreven bij een woningbouwvereniging, maar al snel zal blijken dat je om kans te maken op het bohémienhuis dat je in gedachten hebt, nog jaren op de lijst zal moeten staan.
Je wendt je tot het internet; veel mensen vertellen je verhalen over “iemand” die via Marktplaats een geweldig appartement in het centrum heeft gevonden. Je ziet voornamelijk veel in kreupel Engels opgestelde aanprijzingen van etages in achenebbisj-buurten waar men 1450 euro per maand voor vraagt. Een lichte onrust maakt zich van je meester.
Misschien biedt een makelaar uitkomst? Maar ook aan een woning in de vrije sector hangt een aanzienlijk prijskaartje. Je begint in het wilde weg en op agressieve toon aan iedereen die je tegenkomt te vragen waar diegene woont, wat hij betaalt en hoe ze eraan zijn gekomen. Je vraagt je af of je met je ouders als garantie misschien een hypotheek zou kunnen krijgen, maar bij de gedachte aan het hebben van een koophuis breekt het zweet je uit, want wat nou als je straks opeens wil emigreren naar Guatemala? De lichte onrust is nu omgeslagen naar diepe en totale wanhoop.
De mensen die dit verhaal herkennen lijden aan het probleem dat ze niet over een goed netwerk beschikken. Je kunt best vrienden en kennissen hebben, maar zolang daar geen makelaars en/of familieleden van makelaars, huisjesmelkers of werknemers van woningbouwverenigingen tussen zitten, gaat het je niet lukken.
Trek dus de stoute schoenen aan en waag je in dat café waar het op vrijdagmiddag volstaat met strak in het pak gestoken vastgoedjongens -en meisjes op scooters, dring je schaamteloos in en wees gewetenloos. In de hedendaagse woningmarkt is alles geoorloofd: bedrog, chantage en/of het aanbieden van niet nader te specificeren hand -en spandiensten. Als je eenmaal de sleutel van je droomhuis in handen hebt, komt de ethiek vanzelf wel weer.