Charlie was ooit leuk. Het cinematografische meesterwerk Hot Shots! staat altijd op mijn lijstje van melige comedy’s om te kijken bij een kater (op nummer 1: Ghostbusters). De laatste jaren speelde Charlie in de hoogst irritante sitcom Two and a Half Men, die ik, zelfs met kater, niet aankan. Van het openingsthema krijg ik altijd al een soort angstaanval, omdat het me doet denken aan Twin Peaks.
Verder had ik nooit iets met de man. Totdat er een tijdje geleden nogal zorgwekkende verhalen over hem de ronde begonnen te doen. Verhalen die naast zorgwekkend ook totaal rock ’n roll waren. Charlie die een hotelkamer kort en klein slaat terwijl een prostituee zich in de badkamer heeft opgesloten. Charlie die wordt afgevoerd naar een afkickkliniek, na drie dagen feesten met een groep pornoactrices en een fucking koffer vol cocaïne. Charlie die een brief schrijft aan president Obama en eist dat “de waarheid” over 9-11 aan het licht komt. Na enkele publieke scheldpartijen tegen de producent van Two and a Half Men (waarin Charlie onder andere drie miljoen dollar per aflevering eiste, in plaats van de huidige 1,5) werd de serie stopgezet. In de dagen daarna heeft Charlie zich meerdere keren laten interviewen, compleet manisch en duidelijk zwaar onder invloed. De hele situatie is een schoolvoorbeeld van een trainwreck; het is onmogelijk om níet te kijken. Het feit dat iemand met een ernstig drugsprobleem en wat lijkt op een gierende psychose op deze manier op televisie wordt uitgebuit is zeer treurig, en zegt veel over onze perverse behoefte aan trainwrecks. Het probleem is gewoon dat Charlie in zijn huidige, geflipte staat zo ontzettend vermakelijk is.
In een interview met ABC verbijsterde Charlie de keurige interviewster door bezweet en kettingrokend te raaskallen over hoe hij zichzelf van zijn drugsverslaving genas, en trots te vertellen over de laatste feestperiode: “It was EPIC. The roll I was on, made Sinatra and Jagger look like droopy-eyed armless children.”
De interviewster vroeg vervolgens of hij niet walgde van zijn eigen drugsgebruik.
Charlie: “I’m proud of what I created. It was RADICAL.”
Ik hoop natuurlijk dat Charlie op de een of andere manier hulp krijgt en niet doodgaat aan een overdosis, wat nu onvermijdelijk lijkt, maar mijn God: cocaïne is nog nooit zo hilarisch geweest.