Asset 14

 Super bedankt dat je seks met me wil

De campagne ‘Omarm Psoriasis’ wil op een hippe, toegankelijke manier het stigma rondom deze huidziekte doorbreken. Maar toen Lisanne van Aert het campagnefilmpje bekeek, voelde ze zich gereduceerd tot het zielige onderwerp van een reddingsmissie. Een essay over seks, kwetsbaarheid, en het probleem met goede bedoelingen.

Vorige week werd ik geconfronteerd met een brute realiteit: 44 procent van de mensen wil geen seks met me. Na het bekijken van het campagnefilmpje Omarm Psoriasis, een samenwerking tussen Mindshakes en de Vereniging voor Dermatologie en Venereologie, blijf ik niet achter met het beoogde positieve gevoel. Opgefokt pak ik mijn telefoon. ‘SUPER BEDANKT DAT JE SEKS MET ME WIL HEBBEN. 44 PROCENT VAN DE MENSEN WIL DAT NAMELIJK NIET.’ Voordat ik echt spijt kan krijgen van deze uitbarsting, krijg ik terug: ‘Het voelt ook wel een beetje als filantropie ☺’. De jongen die wel seks met me wil is leuk. Dat is fijn, maar de woede blijft.

Ik ben namelijk niet boos op die 44 procent. Ik ben boos omdat het ze überhaupt is gevraagd. Met het stellen van die vraag gebeurt namelijk precies wat je als psoriasispatiënt niet wilt en dat is: gereduceerd worden tot je huid.

Een onaangename verrassing

In het filmpje wordt voor een aantal hippe twintigers op straat de volgende situatie geschetst: je hebt een leuke date, je gaat met iemand mee naar huis, er gaat een bloesje uit. Dan verschijnt, als donderslag bij heldere hemel, een gevlekte, schilferige huid. Wat denk je dan? ‘Ja, daar word ik niet heel gelukkig van, als ik eerlijk ben’, zegt een jongen, terwijl hij naar een reclamezuil kijkt waar een enorme poster van een mooi, half ontbloot meisje met psoriasis hangt. ‘Ik denk dat je diegene niet zo snel zou aanraken’, zegt een ander. Het is makkelijk praten over iemand die je niet kent. De fictieve voorgeschiedenis (‘een leuke avond!’) is zo summier dat het niet moeilijk is om iemand af te wijzen. Wat weten die jongens nou over dit meisje? Niks. Behalve dat ze vlekken heeft. Ze hebben niet met haar gedanst, ze hebben geen slappe lach met haar gehad. Ze kennen slechts haar huid en die wijkt af. Het zou bijna pervers zijn om seks met haar te willen.

Ik ken de angst om een onaangename verrassing te zijn. Sinds ik medicatie slik heb ik beduidend minder vlekken, maar toch. Het voelt niet echt ‘geil’. Het is een moment dat ik in mijn hoofd al vaak heb meegemaakt: iemand zoekt naar een sluitinkje van mijn bh, vindt een vlek tussen mijn schouderbladen en deinst terug.

Het stellen van de vraag ‘wil je seks met deze persoon?’ bevestigt dat dit terugdeinzen een reële angst is. Het maakt een ‘nee’ mogelijk. In plaats van deze nee te bevragen (Waarom niet? Ben jij weleens afgewezen?), wordt het probleem bij de psoriasispatiënt neergelegd: 44 procent van de mensen wil geen seks met jou. Jammer dan. Hij of zij wordt de kwetsbare, de ander onaantastbaar. Terwijl seks in mijn ogen juist een moment van gelijkwaardigheid is. Je ligt allebei even naakt aan elkaars lijf te frutten, je maakt allebei rare geluiden die je anders niet maakt. Geilheid maakt kwetsbaar, ja. Maar als het goed is ontwapent het.

Natuurlijk is deze opvatting van seks de ideale situatie die lang niet altijd bereikt wordt. Maar zou niet juist een campagne als deze dit ideaal van gelijkwaardigheid na moeten streven, in plaats van de scheve verhouding – kwetsbaar wezen en geile filantroop – in stand te houden?

Aandacht en aanraking

Het lijkt alsof de makers van deze campagne dit zelf ook nastreven. Wat volgt is namelijk een portie feelgood-tv. Want, zo stelt het filmpje, diep vanbinnen willen we als mensen toch allemaal hetzelfde: een omhelzing. De mensen op straat zijn het er roerend mee eens: ‘Aandacht en aanraking, dat zijn toch wel de belangrijkste dingen waardoor je je mens voelt.’

Waar het in relatie tot psoriasispatiënten over seks ging, gaat het bij de voorbijgangers ineens om omhelzingen. Allebei vormen van ‘aandacht en aanraking’, maar toch behoorlijk anders. Voelt een psoriasispatiënt zich soms minder mens en moet er daarom grover geschut getrokken worden? Ik denk niet dat dat het is.

Waarschijnlijk wilden de makers niet aan mensen op straat vragen hoe belangrijk seks voor ze is. Het zou de geïnterviewden te kwetsbaar maken. Praten over een foto die niets terug kan zeggen, is een stuk behaaglijker dan oog in oog met iemand praten over seks. Het heeft iets gênants om er in je dikke winterjas aan herinnerd te worden dat je de avond van tevoren nog tussen iemands benen lag te graaien. Stel je voor: misschien zeg je wel iets raars, terwijl je tot nu toe nog zo normaal leek. Misschien word je wel uitgelachen, misschien deinzen ze voor je terug. De vraag ‘hoe belangrijk is seks voor jou?’ breekt je slaapkamer open en gooit de vuile lakens op straat.

De echte verbindende factor tussen ‘psoriasispatiënten’ en ‘andere mensen’ is dat het verlangen naar een omhelzing en de angst voor afwijzing altijd met elkaar samengaan. Het zijn twee kanten van hetzelfde ding. Het probleem in deze campagne is dat ze bruut uit elkaar getrokken worden.

Als vervolgens de muziek in de video aanzwelt en mensen de reclamezuil gaan omhelzen wordt deze opsplitsing pijnlijk duidelijk. In plaats van twee mensen in contact met elkaar zien we iets dat op een omhelzing moet lijken, maar dat absoluut niet is. De psoriasispatiënt is letterlijk gevangen in de foto op een reclamezuil, hij kan geen kant op. Daartegenover staat een mens van vlees en bloed, die zichzelf wel op moet dringen om tot enige vorm van contact te komen. Dit mens denkt precies te weten wat de patiënt op de foto nodig heeft: aandacht en aanraking. Maar waar een omhelzing iets wederkerigs is, is omhelsd worden dat niet.

Goede bedoelingen

Toen ik de reacties onder het artikel las voelde ik me een bitter mens. Andere psoriasispatiënten leken allemaal erg blij te zijn met deze aandacht. Met de jonge en sexy aanpak. Dat snap ik ook wel. De campagne staat namelijk bol van de goede bedoelingen. Maar misschien gaat het daar juist mis.

De goede bedoelingen zijn een rookgordijn. Als je iets goed bedoelt kan je niks meer fout doen. Het maakt je onaantastbaar, en daardoor: de ander extra kwetsbaar. Een reclamezuil kan niet van zich afslaan. Die kan niks anders doen dan jou en je goede bedoelingen z’n gang laten gaan. Hetzelfde gebeurt als je iemand reduceert tot één ding: een huid, een vlek. Die persoon moet dankbaar zijn voor iedere vorm van interesse van z’n medemens, ook als ‘ie dat eigenlijk niet is. Door iemand zo plat als een foto te maken, wordt hij of zij een projectiescherm voor andermans zingeving. Ik wil meer zijn dan iemands reddingsmissie.

Als ik al ergens dankbaar voor ben, dan is het omdat de jongen die seks met me wil ook lasagne met me wil eten en ook met me mee wil naar de Mediamarkt. Ik ben ook dankbaar omdat ik dat zelf ook allemaal wil. Ik ben dankbaar dat hij me zijn kalknagel liet zien. Ik ben dankbaar dat er een hoop mensen zijn die geen seks met me willen, ik wil het zelf ook lang niet met iedereen. Ik ben, net als iedereen, iemand die aantrekt én terugdeinst. Iemand die verlangt én bang is. Dat is wat deze campagne had moeten laten zien. Dat was voor zowel de psoriasispatiënt als de mensen op straat eerlijker geweest.

Beeld: (1) Egon Schiele, The Embrace (The Loving); (2) Egon Schiele, Sitting Pair

Mail

Lisanne van Aert (1993) is redactielid bij Hard/hoofd en schrijver, theatermaker en toekomstig bloemist. lisanne@hardhoofd.com

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
Lees meer
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen