Steve Savage is een singer-songwriter uit Amerika. Nashville om precies te zijn. Momenteel tourt hij door Europa voor de release van zijn nieuwe album: Savage (Dying Giraffe Recordings, 2010). Anne sprak met hem.
Foto: Steve Savage
Steve Savage - Sunshine (Savage, 2010) by hard//hoofd
Steve Savage (1979) is een geboren predikant, maar niet zo’n zelfingenomen exemplaar dat je het liefst meteen voor zijn bek zou slaan. Steve Savage is zo oprecht dat het bijna pijn doet. Hij brengt zijn gedachten met een snelheid en natuurlijke charme, wat maakte dat ik moeite had om de structuur van een interview aan te houden. Na twee praatsessies en een slaappartijtje van Steve en zijn drummer Guy Lemon op de vloer van mijn appartement (gitarist Feelix Artmann sliep liever in zijn bus) had ik toch genoeg indrukken opgedaan om een stukje over hem te schrijven.
Wat predikt hij dan? En waarom? Dat al zijn goede, maar ook enigszins normatieve bedoelingen en verwachtingen bij mij toch in goede aarde vielen komt waarschijnlijk door zijn energieke verschijning, maar ook doordat zijn meningen weliswaar uitgesproken, maar nooit echt dwingend zijn. Steve gelooft in muziek als geneesmiddel. En hij gelooft in liefde, echte, ouderwetse liefde, al is hij wat dat betreft ook wel een beetje teleurgesteld. Vooral gelooft hij in zichzelf als muzikant, en biedt deze visie in zijn muziek en podiumpersoonlijkheid aan anderen aan.
Zijn redenen om muziek te maken zijn nogal duidelijk en hij valt meteen met de deur in huis: ‘Ik zie muziek als een niet-bedreigende vorm om de wereld iets te vertellen. Communicatie van pure, rauwe emotie en expressie. Ik zie de dingen die ik meemaak als lessen en zet die om in muziek.’
Wat bedoel je met “niet-bedreigend”?
‘Niemand mag meer iets absoluuts voelen in deze tijd, want dan sta je tegenover iemand anders. Het is een taboe geworden om in iets te geloven of iets te vertellen. Bij muziek accepteren mensen je standpunt eerder. Het is minder bedreigend. Je moet de mensen in jouw wereld willen binnenlaten. Ze moeten je huis binnenlopen alsof ze er eigenlijk al die tijd al waren. Dat is het ultieme doel, dat is expressie.’
Er zit dus een bedoeling in muziek?
‘The purpose of music is healing. Ik schrijf bijna altijd om mezelf en daardoor ook andere mensen te helen. Ik zou ergens in een gekkenhuis in een dwangbuis zitten als ik deze vorm van zelfmedicatie niet had. Als ik rondom anderen ben voel ik hun spirit. Ik voel hele diepe pijn, in de diepte van mijn ziel. Als ik er niets aan kan doen om dat goed te maken, word ik gek. Ik heb dan geen andere keuze dan naar huis gaan om dat liedje te schrijven.’
Hoe doe je iets met die pijn, die indrukken die je van anderen en jezelf binnenkrijgt?
‘Ik probeer meestal ergens achter te komen. Ik zie mezelf heus niet als een helende godheid. Maar ik heb wel een gave. Zoals vele anderen ook gaven hebben. De mijne is muziek maken en emoties delen. Als je liedjes schrijft en mensen persoonlijk raakt, dan gebeurt er iets bijzonders. Het gaat verder dan menselijke interactie. Het doet ons beseffen dat we niet alleen vlees en bloed zijn.’
Voor een meisje met een verstoord zelfbeeld en een vader die zelfmoord pleegde schreef Steve het liedje No Mistake. Met de regel ‘you’re no mistake, you're made by the grace of love’ wilde hij haar visie veranderen. Maar, zo zegt hij, juist als je een liedje echt voor een ander schrijft is de kans groot dat er uiteindelijk een groter publiek aan kan relateren. 'Je begint meer mensen te raken, ook al was het in eerste instantie maar voor één persoon geschreven.’
Naast deze nogal serieuze ideeën en ambities is je muziek verrassend laid back.
‘I don’t wanna push people towards the darkness. Ik wil mensen niet doelloos zien ronddolen. Ik ben gek op Radiohead, maar zij maken het mensen wel moeilijk. Er zit een vorm van verlorenheid in, een leegheid. Een woordelijk landschap waar je lekker op kan drijven, maar uiteindelijk drijf je in het niets. Ik wil mensen antwoorden geven met mijn muziek. Misschien zijn mijn antwoorden niet altijd de juiste, maar dat kunnen ze dan voor zichzelf uitproberen. Anders kunnen ze het laten zitten. Waarschijnlijk spreek ik dit soms wel tegen met mijn liedjes; sommigen zijn wel donker.’
In het nummer Hurts to let you go komt je donkere kant tot uiting in de regel ‘Everybody wants forever, but nobody wants to spend the time’ (Savage, 2010) Is dit het onderwerp dat je het meest raakt?
‘Als het soort schrijver dat ik ben, kom ik daar wel vaak bij terecht. Mijn leven is veranderd door liefde, ik ben verlost door de liefde. Ik ben er heel erg slecht in, maar in ieder geval weet ik hoe lief te hebben. Ik heb ervan geproefd, het zit in mijn hart en ziel. Daar ben ik zeker genoeg over.’
De muziekstijl die Steve speelt is niet bijzonder complex. De teksten zijn direct en zeggen wat ze willen zeggen zonder omweg. Wel is het duidelijk de muziek van een vakman. Steve is een echte muzikant. In zijn muziek zit een constante en schijnbaar moeiteloze energie die ook de muziek van bijvoorbeeld Jack Johnson groot maakte.
‘Het maakt me niet uit als mensen me met hem vergelijken. Ik heb vijf jaar in Hawaï gewoond [Jack Johnson groeide tevens op in Hawaï - ARRDC] - van mijn twaalfde tot mijn zeventiende. Dat waren vormende jaren. In mijn eerste bandexperiment speelde ik ukelele. Ik wil niet op hem lijken en vind niet dat ik als hem klink. Maar toch begrijp ik het wanneer mensen de associatie maken. Mijn jeugdhelden waren Nat King Cole, Duke Ellington. Mijn oma, die een tijdje in de showbizz danste, zette hun platen voor mij op. Maar ook The Eagles waren een belangrijke band voor mij. Rock en roll, jazz, soul. Ik ben een soulzanger die akoestische liedjes zingt. Folkliedjes. Rond mijn tiende leerde ik gitaar spelen van iemand die mij begeleidde in een sociaal project. Mijn vader zat vaak in de gevangenis, hij was verslaafd aan drugs en alcohol. Dave, die bij mij langskwam voor een ‘big brother’ project speelde gitaar met mij en wist hoe graag ik er zelf een wilde hebben. Toen hij niet meer bij mij langs kon komen gaf hij mij zijn gitaar. Dat moment zal ik nooit vergeten. Als hij mij die gitaar niet gegeven had zou ik hier nooit hebben gezeten. Niet vanwege muziek tenminste.’
Steve Savage - That's Love (Savage, 2010) by hard//hoofd
Je schijnt echt een podiumbeest te zijn.
‘Als ik op het podium sta, houd ik mezelf steeds voor dat ik daar niet alleen voor mezelf sta. Er zijn mensen in een trein of een bus gestapt, of op een fiets, ze hebben een reis gemaakt om naar die plek te komen, om iets met mij te delen. Dat mag ik niet vergeten. Ik ben bewust op een podium.’
En als het ze niet interesseert?
‘Dan wordt het leuk, want dan ga ik met ze spelen. Dan ga ik entertainen, aandacht vragen. Op een stoel klimmen, naar de mensen toe lopen, ik focus me dan op hen. Als niemand bij het eerste liedje wil klappen, doen ze dat bij het laatste wel. Het is een leuk spelletje, een andere manier om een concert te ervaren.’
---
Wil je deze moderne predikant samen met percussionist Guy Lemon en gitarist Mrfeelix Artman in actie zien? Het kan nog:
Live optreden: 27 september in cafe Dwaze Zaken om 21:00, locatie: Prins Hendrikkade 50, Amsterdam
Radio optredens: 23 september bij de VPRO op radio 1 om14:30, 26 september bij RadioV om 19:00, 27 september bij KX radio om 21:00, 1 oktober bij Radio Omroep Fryslan om 12:30.
Voor meer speeldata en info: www.myspace.com/stevesavagemusik