De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Zondag schotelde Mark Rutte ons een Hollywood-versie van de participatiesamenleving voor, een versie die onmogelijk is voor wie het niet kan betalen.
Zondagavond mochten we kijken naar de keuzefilm van Mark Rutte: de Franse film Intouchables. De feel-good film van 2011, een kaskraker die door heel Nederland geliefd werd. Hoe kan het ook niet? De film gaat over een man die voorbij zijn eigen vooroordelen kijkt en iemand die geen kans zou krijgen een kans geeft, en uiteindelijk leren beide mannen iets van elkaar. Prachtig, werkelijk. Het campagneteam had goud gevonden, een film waar werkelijk niemand boos om kon worden. Toegegeven, zelfs ik werd er week van, maar nu ben ik boos. Mark schotelt ons een Hollywood-versie van zijn beleid voor, maar de werkelijkheid is veel wranger.
Mark Rutte’s regeringscoalitie is de afgelopen jaren verantwoordelijk geweest voor grootschalige bezuinigingen in de zorg en welzijn. Onder zijn leiding werd de term ‘participatiesamenleving’ geïntroduceerd als alternatief op de verzorgingsstaat. Goede Nederlanders doen bij ziekte of ongeluk geen beroep op de staat maar op hun familie, vrienden of buren, en deze verlenen op hun beurt weer met plezier de zorg en hulp die iemand nodig heeft. Zo kan er flink bespaard worden, en krijgt iedereen misschien zelfs betere hulp dan wanneer de overheid dit doet.
Kijk maar naar Intouchables, daar werkt het heel goed. Een verlamde en steenrijke Parijzenaar krijgt fantastische hulp van allerlei aardige mensen wiens salaris hij betaalt. Hij huurt een onprofessionele, kansarme jongen uit de banlieues in, en op miraculeuze wijze kunnen ze het fantastisch met elkaar vinden en wordt het leven voor beiden duidelijk beter. De kansarme jongen kijkt namelijk verder dan de handicap, en behandelt de steenrijke Parijzenaar zoals hij ieder ander zou behandelen. Iets wat geen van zijn – wel professionele – collega’s ooit heeft gedaan.Zorg werkt volgens de VVD beter als het door mensen gedaan wordt, in tegenstelling tot professionals. Dus kunnen die professionals wel weg. De participatiesamenleving werkt in realiteit niet zo soepeltjes. Chronisch zieken en gehandicapten voelen zich vaak te bezwaard om hulp te ontvangen van hun kennissen, en kennissen of buren willen liever met hen geen zorgrelatie aangaan. Kort door de bocht gesteld is het gevolg dat mensen zelf hun hulp in moeten kopen of in de kou komen te staan. Het sprookje van Intouchables is onmogelijk voor wie het niet kan betalen. Ondertussen wordt je hulp je afgenomen met de boodschap dat je het zelf maar uitzoekt.
Er wordt bewust bezuinigd op de publieke zorg, maar het wordt gepresenteerd als de feel good movie die iedereen zo mooi vindt. Daarom is het zo schunnig dat Rutte koos om ons Intouchables voor te schotelen. Het verhult de pijnlijke realiteit van zijn beleid en speelt in op je gevoelens, want wie wordt er nou boos om Intouchables? Niemand toch, dus wie kan er dan boos worden om de participatiesamenleving? Zo wordt er gedaan alsof bezuinigen op de publieke zorg een feestje is voor iedereen.
Still uit Intouchables