Vergeet Nova, VPRO-documentaires over moeilijke landen in Afrika of, vooruit, De Wereld Draait Door: wie echt iets nieuws wil leren dient laat op de avond te zappen naar één van de obscure zenders die nog iconische programma’s als Forensic Detectives vertoont. Het is toch een verrijking om bij een slechte politiefilm te kunnen denken: ‘Als ze nou gewoon de maden die uit dat eerste lijk kropen hadden geanalyseerd, was deze hele klopjacht op een seriemoordenaar ook niet nodig geweest.’
Je kunt natuurlijk gewoon naar Crime Scene Investigation kijken, maar dat is veel te flitsend en te gelikt. Voor mensen die zoals ik lichtelijk morbide zijn ingesteld, zal er met Forensic Detectives en Forensic Files een wereld opengaan. Een wereld van obscure crimes passionels in het Amerikaanse midwesten, waarbij de dader wordt geïdentificeerd door een politiehond die Travis heet, een wereld waarin honderd jaar na dato alsnog (door middel van DNA-onderzoek) wordt vastgesteld dat toch echt alle tsarenkinderen zijn neergeknald aan de vooravond van de Russische Revolutie. Het is een wereld waarin de bebrilde forensisch wetenschapper op kurkdroge toon uitlegt dat het bloedspoor op de muur is ontstaan doordat het slachtoffer precies 37 keer op het hoofd is geslagen met een golfclub, waarna een wazige zwartwit-scène volgt waarin de moord op knullige wijze wordt nagespeeld: de finale is steevast een shot van de dader die in handboeien wordt afgevoerd.
Als dat niet genoeg reden is om meteen alle afleveringen van genoemde series te gaan downloaden; ze zijn ook nog enorm informatief. Je leert nog eens wat. Toxicologie, ballistiek en leuke weetjes als: ‘hoe lang duurt het voor rigor mortis inzet?’, waarmee je altijd een goede ijsbreker hebt op een saai feestje.
Bovendien zal iedereen die deze tip opvolgt het voortaan uit zijn hoofd laten om iemand de hersens in te slaan of in een ravijn te duwen: de forensische wetenschap heeft maar een halve vingerafdruk nodig om je te pakken te krijgen.