Asset 14

Volg het Plan

Frank Bloem is acht weken lang de Zondagsschrijver. Hij schrijft voor hard//hoofd een bijzondere verhalenserie over personen die worstelen met hun lichaam, of met dat van een ander. Acht verhalen die op ingenieuze wijze in elkaar grijpen. Acht verhalen die onder je huid kruipen. Vandaag deel III: "Volg het Plan".

Peter Wintergreen zat op de buitenpost. Zijn capsule zweefde in de laatste beschermring. Hij had zicht op de noordelijke sterrenhemel en zou in actie moeten komen op het moment dat zich binnen zijn blikveld een verandering voordeed. Wat de verandering zou zijn, dat was hem niet verteld, het enige wat hij wist was dat hij dan de dikke multomap, die met tape aan de binnenkant van zijn ruimtevaartuig was bevestigd, moest lostrekken. Op de buitenkant van de multomap stond in dunne letters Volg het Plan.

Peter Wintergreen had een knellende nagel aan de grote teen van zijn linkervoet. Er was iets misgegaan bij het aanmeten van zijn nieuwe pak. Zijn voet zat klem. Hij had er niets over willen zeggen omdat dan zijn missie misschien vertraagd zou raken, wat hem punten zou hebben gekost. Hij dacht dat het mee zou vallen, hij kon toch niet staan in zijn kleine capsule.

Na de start van zijn missie was de pijn vrijwel direct begonnen. De constante druk op zijn grote teen had ervoor gezorgd dat die was gaan ontsteken, waardoor hij was opgezwollen en nog meer bekneld was geraakt.

Als zijn teen zou gaan bloeden, dan werd zijn missie meteen afgebroken. Dat zou catastrofaal zijn. Bij het voortijdig afbreken zouden er vijf jaar van zijn houdbaarheid worden afgetrokken, wat zou betekenen dat hij boven de kritieke grens van vijf resterende levensjaren terechtkwam. Hij zou uit de roulatie worden gehaald. De laatste twee, drie jaar van zijn leven mocht hij nog in een resort doorbrengen, waarna hij eervol zou worden uitgeschakeld.

Zijn periodieke wassing was een kritiek moment. Eens in de zoveel tijd stroomde zijn pak vol met water. Het water werd gefilterd en als in het residu bloed werd aangetroffen, dan gaf zijn capsule een noodsignaal af.

In het begin bracht wiebelen met zijn teen nog wat verlichting, maar door de zwelling kon hij hem inmiddels helemaal niet meer bewegen. De laatste tijd was het vooral wachten op de wassing. Het koele water werkte tijdelijk pijnstillend.

Peter en zijn collega’s in de andere buitenposten mochten niet in slaap vallen. Ze leefden in een continu waakritme. Een wankel evenwicht tussen activiteit en ontspanning bracht hem en zijn collega's in een maanden durende toestand van sluimering. Via de boordradio luisterde hij op zijn koptelefoon naar de geluiden van andere buitenposten.

Als het langer dan tien minuten stil bleef in een cabine, dan zond de capsule een noodsignaal naar de basis en werd de missie afgebroken. Over het algemeen waren Peters collega's aan het begin van hun missie nog vrij spraakzaam, naarmate ze langer in hun capsule zaten werd hun gepraat minder. Tegen het eind van hun periode tikten de meesten alleen nog om de tien minuten met een voorwerp tegen de wand van de cabine.

Niemand sprak over de vermoeidheid, dat zou de moraal teveel drukken. Ook moest het onderwerp niet te boeiend of opwindend zijn, dan verbruikte je te veel energie. Je lichaam zou de verbruikte energie willen compenseren met slaap.

Peter ging van kanaal naar kanaal en praatte af en toe. Tegelijkertijd staarde hij onafgebroken uit zijn raampje. Wanneer hij zijn ogen sloot zag hij het stippenpatroon van de sterren negatief oplichten in zijn hoofd. Nooit was het er niet en elke minieme afwijking zou hij zien.

HardHoofdAstronaut
Beeld: Lisa-Marie van Barneveld

De hoeveelheid zenders waar slechts getik tegen staal was te horen leek groter te zijn geworden. Een aantal collega's moest verlangen naar een terugkeer, de slaap begon terrein te winnen. Je wist nooit wanneer je werd afgelost, er was geen klok, er waren geen vaste tijden. Op een goed moment kwam een ruimtebus je halen. Ze koppelden zich aan je capsule, je werd losgemaakt en een ander werd vastgezet op je stoel.

'...dus hij likte mij en ik nam zijn stijve paal in mijn mond en begon er aan te zuigen...'

Bij het zappen langs de kanalen was Peter een collega tegengekomen die prikkelende teksten uitzond. Dit was natuurlijk streng verboden. Maar er was geen controle. Het systeem werkte eenvoudig en effectief: wie sliep of teveel lichaamsvocht uitstootte werd afgelost. Opwinding was funest voor het ritme en bij een zaadlozing kon je helemaal wel inpakken.

Peter had even geluisterd en was toen doorgezapt. Er was een scheut van opwinding door zijn lichaam gegaan, die de pijn in zijn teen wat afzwakte. Onmiddellijk daarna kwam de pijn in alle hevigheid terug.

'... ging ik met mijn natte kut boven op die van geilheid kloppende lul zitt...'

Peter drukte snel weer op het pijltje naar links, naar het volgende kanaal, waar iemand praatte over het koken van een ei.

'...toen hij klaar kwam spoot hij zijn zaad zo in...'

Peter Wintergreen had zijn ogen niet van het raam afgehouden. Misschien had hij heel even in de richting van het cijferpaneel gekeken. Dit was waar hij goed in was, kijken. Kijken naar stippen. Hij zag het direct toen hij zijn blik weer op het raampje richtte. Er was een stip bijgekomen.

Een klein wit vlekje rechts in zijn blikveld. Hij deed zijn ogen dicht en bekeek het negatieve stippenpatroon, dat als een ingebrand beeldscherm in het geheugen van zijn gezichtsveld stond gegraveerd. Daar ontbrak de stip. Hij deed zijn ogen open en daar was de stip weer. Dit was het moment. Peter ging rechtop zitten en trok de multomap van de muur. De tape nam schilfertjes verf mee. Op de eerste pagina stonden instructies.

Onderstaande nummers zijn ID-codes voor alle bases op Aarde. Toets deze codes in op het cijferpaneel en laat na elke code een enter volgen. Op de basis ontvangt men het signaal. Als de agent alle vierhonderddrienzestig negencijferige codes heeft ingevoerd herhaalt hij deze procedure een tweede maal om een mogelijke foute aanslag, waardoor een basis niet bereikt is, ongedaan te maken. Hierna hangt de agent de multomap weer op zijn plek en houdt hij scherp in de gaten of zich nieuwe veranderingen in zijn blikveld voordoen. Bij elke nieuwe verandering herhaalt hij het proces.

Op de planeet wordt een onderzoek ingesteld, waarna passende maatregelen zullen worden genomen. De agent hoeft verder geen enkele actie te ondernemen.

Peter begon de codes in te typen. Telkens wanneer hij even opkeek uit de multomap was het nieuwe stipje een beetje groter geworden.

Toen hij halverwege de lijst was, was het stipje inmiddels zo groot dat hij er een vorm in ontwaarde. Het was geen stipje meer. Het zweefde op hem af. Hij kon nu ook de kleuren onderscheiden.

Het was een poesje dat daar zweefde. Een klein lief poesje, het bewoog, het liep naar hem toe. Hij was nu voor de tweede keer aan de lijst begonnen, het poesje was inmiddels zo dichtbij dat hij geknor kon horen. Het gonsde door zijn ruimtecapsule. Het was het spinnen van het poesje, hij voelde het trillen.

Peter opende zijn ogen en keek naar een onveranderd sterrenbeeld. Het poesje was weg. Het nieuwe stipje was verdwenen. De multomap hing nog aan de wand van zijn cabine. De enige verandering was het rode lampje dat wild knipperde op het controlepaneel.

In zijn oor klonk gehijg. Hij schakelde snel door, hij schreeuwde in de microfoon: 'POESJE!' Maar het had geen zin meer.

Met een zachte schok kwam de koppeling tot stand. Zijn capsule werd geopend, iemand kwam binnen, hij werd losgemaakt van zijn stoel en achteruit getrokken, het andere vaartuig in. Het was gedaan. Dit betekende het einde. Het einde van Peter Wintergreen. Het einde van zijn laatste missie.

Hij werd afgevoerd. Zijn pak ging uit en hij kreeg een poloshirt, een makkelijke broek en slippers aan. Daarna ging hij aan het raam zitten van de ruimtebus. Het waren prettige stoelen. Hij keek naar buiten, naar zijn eigen capsule, waarin nu iemand anders werd vastgezet. Hij voelde geen angst voor het naderende einde en merkte hoe de pijn in zijn grote teen langzaam wegtrok.

--
Frank Bloem (1978) is beeldend kunstenaar, bedenkt corporate identities, is internetradiopionier en schrijft. Hij studeerde Beeldende Kunst aan de Gerrit Rietveldacademie en was Artist in Residence bij Het Vijfde Seizoen, AiR! en Badgast.

Lisa-Marie van Barneveld is editorial illustrator. Ze houdt van korte deadlines en moeilijke onderwerpen. Haar geheime superkracht is meer verf op haar handen/kleren/tafel/kat krijgen dan op het papier. 

Mail

Lisa-Marie van Barneveld is editorial illustrator. Ze houdt van korte deadlines en moeilijke onderwerpen. Haar geheime superkracht is meer verf op haar handen/kleren/tafel/kat krijgen dan op het papier.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen