Illustratie: Gemma Pauwels

Na een lange, hete reis ben je aangekomen in Verona. Maar wat dan?" />

Illustratie: Gemma Pauwels

Na een lange, hete reis ben je aangekomen in Verona. Maar wat dan?" />
Asset 14

In Verona

Het eerste deel uit onze reeks zomerproza. Een verhaal over veel meer dan vakantie. Van Nasja Covers.

“En nu?”

Ik zwijg. Mijn T-shirt zit tegen mijn rug geplakt. Natte stof op huid. In de geul tussen mijn schouders druipt zweet naar beneden, het jeukt, alsof er woon-werkverkeer van een colonne mieren plaatsvindt op mijn ruggengraat. Mijn schouders zijn minstens zo nat, alleen druipt daar niks, daar ligt en dampt en ruikt het.
Het bankje kleeft vast aan mijn benen. Latex, zout, huid, hitte, vocht, het heeft allemaal een zuigende werking op elkaar, op mij. Ik trek mijn knieholtes los van de zitting en ga verder naar voren zitten, zodat alleen mijn korte broek de bank nog raakt.
Uit mijn rugzak haal ik een fles bronze sunscreen factor dertig en ik smeer mijn gezicht vol.
Nu verbrand ik niet en word ik net zo bruin als in de reclame. En zo dun.

“Het zit op je neus.”

Ik veeg, tot ik niets kleverigs meer voel. Mijn neus is heet. Ik wil een ijsje.
Gezinnen met paarse vaders, moeders met family packs kiloknallerappelsap in een rugzak die ze op hun buik dragen die huilend de smeltende ijsjes achter hun kroost oprapen. Kinderen die elkaar om de beurt met een gebroken Nintendo DS in het gezicht slaan. Mannen die een fotocursus hebben gevolgd en de wallen van hun ooit zo adembenemende verovering vastleggen naast een leuke fontein, een mooi kerkje, een leuk kerkje en een hartstikke leuke fontein.
Ik ruik een mengsel van bubbelgum, voeten, factor veertig, quatro formaggio en citronella. Families lopen langs. Nederlanders zien er nergens zo Nederlands uit als in het buitenland. Ik zit op een bankje, ontzettend local. Zo local als iemand kan zitten, naast een stomende groene backpack.

“Maar, wat gaan we nu doen?”
”Nou gewoon, we zijn er toch?.”

Illustratie: Gemma Pauwels

Ik had een kaartje en een boek en een folder en een campinggids en blaadjes vol internetadressen. Alles zat in mijn hoofd, maar ik heb het geheugen van een wasbak: alleen resten blijven liggen, koeken aan en zijn amper weg te poetsen. Wat van belang is, een lens, de pil, een oorbel, verdwijnt door het gat en zie ik nooit meer terug.
Dat ene leuke plekje, dat ene leuke plaatje, dat ene leuke adresje, ik heb geen flauw idee. Ik ben een backpacker zonder Lonely Planet. Belachelijk. Het beste schepijs ooit moet hier ergens in de buurt zijn. Het balkon. En de trein terug naar huis. Maar we zijn er net. Net tien minuten.

Verona, de stad van de liefde. De stad waar Romeo zijn Julia zag, overwon, nam, en deed. De stad waar zij door elkaars onoplettendheid, of de onoplettendheid van de kosmos natuurlijk, een ferme dood vonden in de armen van de ander.
Shakespeare is een Brit. Romeo een Italiaan. Shakespeare heeft nog nooit zijn woonplaats verlaten en de Montecci’s hebben niet bestaan. Dus dat iedereen de naam van zijn geliefde in een muur onder een willekeurig balkonnetje krast is net zo’n mysterie als dat bewust genieten tegenwoordig een gangbaar begrip is. Schillen zijn niet lekker, afslankyoghurt ook niet, friet wel.

”Wat is het plan?”

Ik weet van geen plan. Ik ben op reis.

”IJsje halen? Mooi hier, hè?

We praten in vragen. Antwoorden hangen in de lucht, ongrijpbaar op een plek waar mensen samen één zijn. Ik kan geen ander zijn, een ander alleen verstaan. Ook het ongezegde.
Ik wil een dagjesmens zijn en met buideltas en blaarpleisters leuke pleintjes vinden. Ik wil een vijfliterblik olijfolie kopen, of een boompje in een terracotta pot. Ik wil een kaarsje opsteken voor iemand die er niet meer is, of er gauw niet meer zal zijn, in een leuk kerkje met geschiedenis en een wandschildering.
Ik wil je vertellen dat dit een fresco heet.
Ik wil kiekjes schieten op een met slotjes behangen brug.
Ik wil dat koppel imiteren en acteren dat ik Julia van achter in de veertig ben.
Verteerd door sleur en ingezakt, en jij als Romeo op het balkon. Ook verlept, moe. Jaar in jaar uit die serenade, maar de huur moet ook betaald. Alwéér dat gedoe met die sterren en die roos met die geur en die naam -

“Ik weet eigenlijk niet wat we hier doen.”
Mijn gedachten stoppen. Er loopt een man langs met zwart glimmend haar, het lijkt of hij een nat wetsuit als kapsel heeft. Hij maait wild met een gladgeschoren arm om zich heen en joelt en schreeuwt in een zilveren telefoon.
”Sorry?” zeg ik.
“Ik weet eigenlijk niet wat we hier doen.”

We zijn net tien minuten hier. Mijn adem is heet, mijn zuurstof verdwenen. Het lijkt of ik een sok aan het inhaleren ben. Ik wil water, ijs, cola. Ik ben niet gemaakt voor een backpack. Ik ben iemand die een poloshirt overtuigend dragen kan, geen Teva-sandalen. Mijn benen kleven weer aan de bank. Zelfs mijn broek plakt. Ik zou moeten zwemmen.
Er zit een badmintonset in mijn tas, ingepakt. Vakantiecadeautje, voor pas als we er zijn. Voor jou. Voor als we op een camping zijn. Of op een plein. Voor om te lachen.

Er zijn momenten in het leven die niet onverwacht passeren, water bubbelt eerst voordat het kookt. Er zijn momenten die beweging omzetten in stilstand, met de kracht van een vrachtwagen die te hoog blijkt voor het viaduct. Metaal op metaal op beton. Er zijn momenten in het leven dat ik niet de bestuurder ben maar een voorbijrijdende fietser, die het allemaal meters voor de klap ziet gebeuren. Dat gaat niet passen. Ik ben zometeen getuige van een frontale botsing.
De schrik, de pijn; niet de verassing, maar puur en bruut geweld. Vrij van ruis.

“Dit was een erg slecht idee.”
”Wat zeg je?”
”Ik ben niet gemaakt voor een backpack.”
”Ik ook niet.”
”Ik ben gewoon graag thuis.”
”Jij bent gewoon graag thuis.”
”Ik ben gewoon graag thuis. Ja.”
”…”
”De toeschouwer bepaalt bij een film binnen zeven minuten of hij de film een positief of negatief oordeel zal geven. Onbewust, maar onherroepelijk.”
”Maar we zijn al twee dagen onderweg.”
”We vallen in slaap in de trein, omdat er geen onverwachte bewegingen zijn. De trein doet hetzelfde als het lichaam op hetzelfde moment. Dat werkt ontspannend. Treinreizen is daarom prettig. Het baarmoedergevoel. Rust”
”Oh.”
”Nu zijn we er.”
”Ja.”
”Ik ga terug, denk ik.”
”Wat?”
”Gewoon terug.”
”…”
”Omdat het kan.”
“…”
”Ik kies. Ik moet wel. Ik heb straks alleen mezelf nog.”
”…”
”Dit ga je me toch niet vergeven.”

De zonnebrand zweet uit mijn gezicht. Factor dertig stroomt in mijn ogen, prikt, traant. Er zitten wespen in mijn oren, heel veel wespen en mijn bloed is van steentjes. Het stroomt niet meer, het gruist. Ik hoor alleen gezoem, ik zie alleen wit, rood en vloeibaar.
Verona, de stad van de liefde.
Ik open mijn rugzak. De boekjes, de folders, mijn notities van dagen en nachten internetresearch, de adressen. Het ligt allemaal bovenop. Zoals in elke Italiaanse stad ligt de beste ijssalon ter wereld een halve kilometer het oude centrum in. Ik haal de badmintonset uit mijn tas. Ik gebaar naar een jongetje met roze vlekken rond zijn mond, dat naast mijn bankje glazig op iets staat te kauwen.
”Hier, wil je dit hebben?”
Hij kijkt me verontwaardigd aan. Hij mag niets aannemen van vreemden, mensen geven namelijk nooit zomaar iets weg. Ze willen er altijd iets voor terug dat het daglicht niet verdragen kan. Hij haalt zijn neus op en loopt langzaam achteruit, richting een van al die moeders. Ik duw de rackets in een vuilnisbak. Het past niet. Ik blijf duwen en klem het hele pakket vast in de opening. Verwrongen speelgoedwinkelstaal in een pittoreske prullenbak.
Er steekt een wind op. Een kleintje, die verkoeling brengt vanuit de Via Principale. Een oude man met mediterrane rimpels komt dichterbij. Hij verkoopt koude blikjes uit een koelbox die om zijn nek hangt. Ik ga achterover zitten en pulk een euro uit mijn broekzak.

Nasja Covers (Eindhoven, 1985) is toneelmaker, dramaschrijver, docent en blond. Vorig jaar studeerde ze af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht.

Mail

Gemma Pauwels is freelance illustrator en woont in Amsterdam.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen