Kasper is nog steeds geobsedeerd door een oude vriend. " /> Kasper is nog steeds geobsedeerd door een oude vriend. " />
Asset 14

De lifter

Was Rupert een obsessie? Misschien, maar het verbaasde me wel hoe gemakkelijk ik hem ook weer vergeten kon. Toen ik die ochtend het festivalterrein op liep moesten de eerste bands nog beginnen met spelen en kwamen de eerste festivalgangers van hun campings aangestrompeld als blije zombies op weg naar het abattoir. Ik liep als een infiltrant van frisheid langs de podia waar gesoundcheckt werd en Rupert liep in gedachten met mij mee. Mijn overtuiging van de afgelopen dagen dat ik hem hier bij toeval tegen zou komen wankelde een poos en viel uiteindelijk. Ik kon op dat moment Rupert alleen nog maar zien als een opmerkelijk figuur uit een leven dat achter mij lag, een leven waar ik eigenlijk niets meer mee te maken had. En als ik om mij heen keek dacht ik hetzelfde over Lowlands. Er was opmerkelijk weinig veranderd hier, maar het gevoel ontbrak, en eigenlijk ook elke betekenis. Ik liep door een gescande foto. Er viel niets anders te doen dan van de dag te genieten en dat deed ik tot mijn eigen verbazing dan ook. Ik zou de verdere dag niet meer aan Rupert denken, tot ik het gezicht van de lifter zag.

Het plezier was zo onverwachts groot dat ik mijn laatste trein had gemist. Mijn muzikanten-vrienden zouden begrijpelijk de hele nacht door blijven feesten, maar ze regelden dat ik terug naar Amsterdam kon reizen met hun crew. In het busje zaten de geluidsman, de lichtman, de manager en twee vriendinnen. Ik meende iedereen van gezicht te kennen, maar het lukte mij niet met ze te praten. We reden door de nacht over verlaten wegen. Ik luisterde naar de gesprekken die gingen over het succesvolle optreden dat de band vandaag had neergezet. Complimenten werden van Twitter voorgelezen, en per tweet werd de euforie in de bus vergroot. Ook ik was trots. Muziek was misschien wel het hoogste goed dat de mens tot stand kon brengen en ik was vereerd dat goud van zo dichtbij te mogen zien glinsteren. Ik zou een kind op aarde zetten, dat zou mijn goud zijn. Maar er zou niet over getwitterd worden.

We stonden stil, maar ik wist niet waarom. Ik was de hele reis uit mijn raam aan het staren en opeens zag ik dat iemand aan het terugstaren was. Even wist ik zeker dat het Rupert was. Wij zouden elkaar alsnog tegenkomen, op deze dag die al zo lang afgelopen leek te zijn. Maar het was te donker om te zien wie hier midden in de nacht langs de kant van de weg stond. ‘Er staat hier een man’, zei ik en ik schrok van mijn eigen stem. De manager, die de bus bestuurde, had zijn deur al open gedaan. ‘Goedendag’, zei de man die buiten stond, ‘mijn naam is Balthasar en ik geloof dat ik verdwaald ben.’ Een enorme stank kwam de bus binnengewasemd. ‘Waar moet je naartoe?’ zei de manager. En ook al waren we al twee uur onderweg en kon Biddinghuizen dus niet bepaald in de buurt zijn, ik wist zeker dat Balthasar onder dat ene bord afgesproken had. Misschien was hij al jaren aan het dwalen.

De gesprekken in de bus waren stil gevallen, de euforie leek in slaap te zijn gesukkeld. Ik had me ook een lifter gevoeld, maar ik had kunnen doen alsof ik er niet was. Ik had alleen maar uit het raam hoeven te kijken. Balthasar zei ook geen woord, maar hij stonk des te meer. Een gelukzalige glimlach stond op zijn bebaarde gezicht getekend, alsof hij iets wist wat wij niet mochten weten. Uiteindelijk kwamen we aan in Amsterdam. Balthasar en ik hielpen mee met het uitladen van de instrumenten. In de oefenruimte hing een poster van Jimi Hendrix. Balthasar keek ernaar met een Casio onder zijn arm en een blik vol bitterheid en zei: ‘Ik krijg nog geld van die lul.’ Ik schudde de handen van de geluidsman, de lichtman, de manager en kuste onhandig de wangen van de twee vriendinnen. Ik knikte naar Balthasar en begon aan mijn wandeltocht naar huis. Pas na drie straten had ik door dat Balthasar achter mij aan het lopen was. Hij had weer een grote lach op zijn gezicht.

Ik droomde dat ik Rupert op tv zag. Hij werd geïnterviewd door Clairy Polak, over de Apocalyps die er nu toch echt aan zat te komen. ‘Je moet dat niet te somber inzien,’ zei Rupert, ‘in elke goede film is het einde het hoogtepunt’. Het televisiescherm rook naar rotte eieren. Ik werd wakker geschud door mijn geliefde. ‘Wilfried, wie is die stinkvent op de bank?’ zei ze met overslaande fluisterstem. Ik wreef de slaap uit mijn ogen, probeerde droom plaats te laten maken voor herinnering. Ik keek haar aan en zag ongeduld. Opeens wist ik het weer. ‘Dat is Balthasar, hij is zijn huis kwijt.’
‘En daarom moet hij maar bij ons komen logeren? Wij zijn toch niet het Leger des Heils?’
‘Het spijt me, schatje. Hij is een lifter en ik kwam maar niet van hem af.’
Mijn geliefde draaide zich om en stampvoette naar de keuken, waar ze met veel lawaai koffie begon te zetten. Ik hoorde Balthasar snurken, waarschijnlijk sliep hij diep. Ik wist dat ik op moest staan, maar toch bleef ik nog even liggen. Wat had zij nou net gezegd? Had ik dat goed gehoord? Wie de fuck was Wilfried?

- Wordt vervolgd... -

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen