Afrikaanse invloeden zijn sinds een paar jaar weer helemaal hip in de betere popmuziek. Vampire Weekend is de band die het slimst deze invloeden weet te integreren in aanstekelijke songs en bewijst met het verkoopsucces van haar meest recente album dat inventiviteit niet hoogdrempelig hoeft te klinken. Animal Collective en Dirty Projectors staan aan de andere kant van het spectrum, met hun gewild grillige kruisingen van oriëntaalse en futuristische klanken. Al deze bands – evenals Grizzly Bear, Tv On The Radio en MGMT – komen uit New York (of zijn er ieder geval gevestigd) en in de meeste gevallen het stadsdeel Brooklyn. Daar broeit het blijkbaar.
Yeasayer’s debuut-LP All Hour Cymbals uit 2007 viel helemaal binnen deze scene te plaatsen. Wéér een band uit Brooklyn, wéér het gebruik van wereldmuziek op een intelligente wijze zoals Paul Simon en Talking Heads dat ooit deden. Yeasayer was minder aanstekelijk dan Vampire Weekend, maar ook minder bevreemdend dan Animal Collective en Dirty Projectors. Eigenlijk is All Hour Cymbals een perfect chill out-album voor een lome zomermiddag jezelf suf blowen in het park, al zijn nummers als ‘Sunrise’ en ‘2080’ eigenlijk té goed voor zulke banale omschrijvingen.
De recent verschenen opvolger Odd Blood is wel even schrikken als je erop was ingesteld weer fijn te kunnen gaan blowen in het park. Dit album is meer geschikt voor een pilletje in de discotheek. De eerste vier nummers klinken nog wel enigszins vertrouwd, door de meerstemmige zang en exotische sfeer. Maar de moddervette jaren tachtig-productie (denk vooral aan het foeilelijke maar stiekem o zo mooie drumgeluid) laat er geen misverstand over bestaan dat we hier met een andere Yeasayer van doen hebben. Een Yeasayer waar je op moet dansen! Vanaf het nummer ‘One’ gaan echt onbeschaamd alle remmen los. De muziek die volgt heeft eerder met Pet Shop Boys dan met Paul Simon te maken. In afsluiter ‘Grizelda’ horen we de zweverige sound van het debuutalbum weer terugkomen en lijkt de cirkel rond. Maar het is dan wel duidelijk dat Odd Blood niet een album is dat iedereen zal bekoren. Voor de gemiddelde liefhebber van het hele Brooklyn-gebeuren schiet het album in de tweede helft wellicht te ver door in platte electro-pop. En voor liefhebber van platte electro-pop is de eerste helft van het album waarschijnlijk weer te bizar. En zo is er natuurlijk altijd wel wat. Als Yeasayer Odd Blood in twee EPs had uitgesplitst, hadden twee doelgroepen bediend kunnen worden. Het is maar goed dat Yeasayer zo niet denkt en gewoon doet waar ze zin in heeft. Dit is een stronteigenwijze band waar we de komende jaren nog heel veel plezier van gaan hebben!
Bekijk hier de videoclip van “Ambling Alp.”
Yeasayer staat op 20 maart in Paradiso.
