Dat gore R&B mijn eerste liefde is, mag evident zijn. Misschien niet voor u, lieve lezer, maar in elk geval voor de onderburen. En de bovenburen. Geteisterd, zullen ze zich voelen, als ze weer naar Mary J. Blige moeten luisteren, of Amerie, of SWV. Ik voel me nergens schuldig over, ik hoor tenslotte ook die afgrijselijke Nederpop aan die zij draaien. Serieus, als ik nog één keer dat kattengejank van Kane door de vloer hoor sijpelen..
R&B dus. Ik heb er een nieuwe verslaving bij. Reeds twee weken staat het voortdurend op repeat, en ik ben niet de enige. Als een dealer heb ik het rondgestrooid, en ook mijn vriendinnen geven wat beschaamd toe dat ze maar niet kunnen stoppen met dit lied.
Dat de zanger er uitziet als een face off van Craig David en John Legend (met bijbehorend gezichtshaar) en dat de clip is gemaakt door een regisseur die –and I quote- ‘creatief afgestompt’ lijkt te zijn, maakt me geen moer uit. Het is zo godverdomde lekker! De Stevie Wonder verwijzing! De hoge noten! De beat! De hook, gezongen door Cassie! De bridge! Ik neem er zelfs een rap van Fabulous mee voor lief.
En de naam van het nummer?
Addiction.
Ik had het niet beter kunnen bedenken.
Op eigen risico:
