De sterren zijn me de laatste tijd niet goed gezind of misschien ligt Cupido wel op de bank met een burn-out, want het gaat niet zo super in de liefde. Terwijl veel mensen in mijn omgeving gaan samenwonen en fantaseren over toekomstige kinderen en/of puppy’s, kijk ik in mijn eentje in bed naar New Girl. Of eigenlijk valt dat laatste wel mee, want ik ben gezegend met een hoop fantastische vrienden. We voeren eindeloze conversaties over Patti Smith, maken tripjes naar Estland en Letland en dansen tot diep in de nacht op Ariana Grande.
Toch ben ik de laatste tijd een beetje verdrietig over mijn wederhelft-loze bestaan, vooral omdat kerst weer voor de deur staat. Eind december is altijd gevuld met diners waar ik waarschijnlijk tussen alleen maar stelletjes aan tafel zit.
Toen ik laatst aan een vriendin vertelde dat ik hier altijd een beetje treurig van word, zei ze: ‘Waarom neem je mij dan niet gewoon mee?’
Het was het beste idee dat ik sinds tijden had gehoord. Mijn vrienden zijn mijn nummer één. Ze maken me aan het lachen, steunen me als ik een slechte dag heb gehad, kopen boeken en truien voor me, verrijken mijn leven met hun slimme ideeën en knuffelen me als ik verdrietig ben. Ik kan dan wel niet met ze tussen de lakens kruipen, maar verder doen ze doen eigenlijk alles voor me wat een Grote Liefde ook zou doen. Toch heb ik geen van mijn goede vrienden ooit meegenomen naar een kerstdiner. Waarom eigenlijk niet?
Ik denk dat Disney mijn leven een klein beetje heeft verpest. Van jongs af aan ben ik blootgesteld aan het idee dat op een dag een prins me zou komen bevrijden uit een of ander drakenhol en dat we dan lang en gelukkig ergens zouden gaan leven, bijvoorbeeld in een kasteel. Sinds mijn negende heb ik die verwachtingen wel enigszins bijgesteld, maar toch: ik denk soms nog steeds dat ik niet gelukkig kan zijn zonder ‘de ware’ aan mijn zijde. Als ik tijdens die kerstdiners tussen alleen maar stelletjes aan tafel zit, voel ik me een loser. Ik denk dan altijd dat ik helemaal alleen op de wereld ben en zij niet.
Natuurlijk klopt er helemaal niets van deze gedachte. Juist mijn vrienden maken deze absurde wereld tot een fantastische plek om te verblijven.
Toen ik laatst weer een paar deukjes in mijn hart had opgelopen, opperde een vriendin dat we altijd nog met z’n allen in een commune kunnen gaan wonen om elkaar de liefde te geven die we verdienen. Of het ooit zover gaat komen weet ik niet, maar in de tussentijd kunnen we elkaar wel meenemen naar kerstdiners. Dat geldt overigens ook voor iedereen die wel geluk heeft in de liefde. Vriendschap is iets prachtigs en dat zou best wat vaker mogen worden gevierd.
Beeld: Otto van Veen, Een nachtelijk feestmaal via Rijksstudio.
Het bovenstaande gelezen en getroffen door inspiratie? Altijd al op Hard//hoofd willen publiceren? Stuur je tip op naar lotte@hardhoofd.com!
