Ik heb hem gevonden! Of eigenlijk heeft iemand anders hem gevonden en was deze persoon zo vriendelijk deze digitale goudklomp via een sociaal medium met mij te delen. Ik heb het over de vreemdste Marktplaatsadvertentie ooit, geplaatst door Weinbrand uit Nieuw-Vennep. Weinbrand (een pseudoniem) gebruikt de marktplaats waar hij oorspronkelijk voor bedoeld is: het luidkeels verkondigen van een verhaal dat gehoord moet worden. Marktplaats als online Speakers' Corner zo je wilt.
Weinbrand verkoopt een Nokia telefoon. Een prachtig klassiek model: de 3210. Hij kost 20 "euri". Tot zover geen bijzonderheden. Maar in de beschrijving begint het hemelgewelf open te scheuren en breekt er een andere werkelijkheid door de internether de onze binnen: “Eigenlijk kost hij 20 euri. Maar je mag hem ook ruilen tegen levensmiddelen.” Wat volgt is een wonderlijke opsomming van mogelijke ruilmiddelen: “Iets dat uit een kerstpakket overbleef”, “een zak macaroni (euroshopper rood/witte verpakking 1 kilo € 0,58 of zoiets. Want aan kaviaar van 20 euri per blikje heb ik géén gebrek en: ik lust geen vis laat staan kaviaar&kikkerbilletjes enzow!)”, “of een blik bruine bonen (bij di gros en de E.S.-winkel allebei € 0,53 inhoud 800 gram uitlekgewicht 520 gram)”, “een brood (duitse kruidenier 4 L etters € 0,79)” en ga zo maar door.

Let wel: dit is pas het begin. Hierna volgt een monoloog die in de moderne Nederlandse literatuur zijn weerga niet kent. Weinbrand is een versie van de boze en zieke man uit Dostojevski's Aantekeningen uit het ondergrondse: een man die tegen de wereld schreeuwt, maar in dit geval wel een exemplaar met het hart onmiskenbaar op de allerjuistste plaats.
Ik kan hier niets anders doen dan een citaat met jullie delen, want Weinbrands monoloog is, als ik me een enkel cliché mag veroorloven, echt met geen pen te beschrijven:
“Crisis <---- voor mij is dat als je nog wèl spullen hebt, maar ze niet op kunt eten ! En een totaal lege koelkast. En NIX meer dan wat zout en kruiden in je keukenkastje. Das mìjn kleine crisis, waar ik met hàrd dooooor-bikkelen ook nog wel uit ga komen ook !” Veertienhonderd woorden telt de monoloog, en alles wat ons bezighoudt of bezig zou moeten houden passeert de revue: de financiële crisis, de volledige bureaucratisering van de maatschappij, privacy-vraagstukken, milieu-problemen en wat dies meer zij. Het is hartverscheurend, verschrikkelijk zelfs, maar op hetzelfde moment is het onmogelijk je blik af te wenden. Mijn pen is leeg (sorry: nog een pen-gerelateerd cliché), ik heb geen woorden meer die het verdienen gelezen te worden voordat iedereen Weinbrands verhaal tot zich heeft genomen, voordat iedereen met gesloten oogleden zijn woorden heeft laten bezinken, om daarna de wereld scherper te zien dan ooit. LEES WEINBRANDS WOORDEN. [De tekst van de advertentie is inmiddels aangepast, voor Weinbrands oorspronkelijke woorden zie dit screenshot]