Al twee weken loop ik rond met een fietspomp in mijn tas. Er zit een klein gaatje in mijn band waardoor deze langzaam leegloopt. Toen ik daarmee bij de fietsenmaker aankwam, stond ik vijf minuten later met ruzie en onverrichter zake weer buiten (lang verhaal). Dit is dus mijn tijdelijke oplossing, die nu al langer duurt dan aanvankelijk de bedoeling was; geen cent te makken, niet in staat om zelf een band te plakken en bovendien te lui. Gek genoeg begin ik inmiddels te wennen aan het dagelijks oppompen van mijn band. En ik stel de oplossing van het probleem nog even uit.
Toen ik een tijd geleden helemaal geen fiets had, werd ik gedwongen heel creatief met mijn tijd om te gaan: ik werd er een betere planner van. Ik maakte stadswandelingen door buurten die ik anders nooit met zoveel aandacht zou bekijken en sprong achterop bij langsfietsende vrienden die ik anders was misgelopen: allemaal dingen die ik niet had willen missen. Is je sleutels kwijt raken echt zo erg? Ik logeerde bij een vriendin, iets wat ik al tijden niet gedaan had, en leende een jurk van haar die nu nog in mijn kast hangt. Of die keer toen mijn portemonnee uit mijn tas was gestolen: iedereen nodigde me spontaan uit om te komen eten, totdat ik weer een pinpas tot mijn beschikking had. Het werden van die onverwachte, memorabele avonden.
'Geen hulp voor Giusto Cerutti' - Collectie Spaarnestad Photo/Het Leven
Als dingen anders gaan dan gepland of gedacht, word je aangesproken op je flexibiliteit, je creativiteit, geduld en doorzettingsvermogen. Als je vervolgens niet hysterisch in een hoekje gaat liggen huilen, word je beloond met een goed gevoel: je bent in staat om ook zonder de dagelijkse gemakken van een huis, fiets of geld een goede tijd te hebben. Bovendien weet je weer wat je vrienden waard zijn, én geniet je extra van al je gemakken als alles het weer doet. Het ontregelen van je leven levert je alleen maar voordelen op.
Ik vergat eens mijn lenzen toen ik naar de Waddeneilanden afreisde, wat meer dan onhandig was want zonder mijn lenzen zie ik weinig, eigenlijk niks. Ik belde met een opticien uit Harlingen om te vragen of hij de benodigde sterktes in huis had, waarna ik de jongen van de snackbar bij de boot belde en hem vroeg of hij de lenzen wilde ophalen en deze aan de kapitein van de veerboot wilde meegeven. Dat deed hij, en een paar uur later haalde ik mijn ogen op bij de kapitein in de haven van Terschelling. Iedereen had in goed vertrouwen en zonder zeuren meegewerkt, en dat gegeven alleen al, maakte dat ik een week gelukkig door de duinen fietste.