Het begon in de tijd voordat Carla Bruni mevrouw Sarkozy was. En voordat Ierland in een crisis was verzeild.
Het was zomer 2008. Ik was in Ierland. Met een auto. En mijn meisje. Zij had een cd van Carla Bruni meegenomen, die met "Quelqu'un m'a dit" er op.
Luisteren, luisteren en luisteren naar dat meisje, met die zachte, ijle stem.
Met die gitaar die ze tokkelend bespeelde.
Dat deed zij de hele tijd.
En ik dus ook.
En zo werden we allebei erg verliefd. Op elkaar. En op de muziek.
En aan het einde van de vakantie kende ik de plaat van binnen en buiten.
Thuis teruggekomen bleek er een hele wereld achter deze muziek te bestaan. Of, beter gezegd: een hele wereld waar deze muziek uit voortkwam.
Een wereld waar Serge Gainsbourg de koning is en Carla Bruni één van zijn vele vrouwen.
Zuchtmeisjes, noemt Guuz Hoogaerts hen.
En hij houdt er een site over bij: fillessourires.com. Waar hij - "Guuzbourg" - en "Maks" en "Sky" bloggen.
Het is soms een beetje erg een mannen die over vrouwen schrijven-blog, maar dat past wel bij de muziek: die vraagt om zuchten, niet alleen van de zangeressen, maar ook van de luisteraar. En om Gauloisessigaretten en dunne broeken van kalfsleder en coltruien. Aan of uit.
En dat je er geen reet van verstaat, dat maakt geen barst uit.
