Het is een frisse ochtend waarin de druppels op het raam nog doen denken aan een koude nacht maar waarin de lente toch al voelbaar is. Voorzichtig en onweerstaanbaar voelbaar. Op die ochtend zie je een prachtig meisje, elegant slenterend langs het water. Haar naam is Cynara, en haar blik is verleidelijk, voorzichtig en onweerstaanbaar. Dat is geen toeval. Dat kan alleen maar de lente zijn.
Je wilt haar, de lente in een prachtig lichaam, ruiken, proeven, eten, mee naar huis. Ze gaat mee, maar blijft niet lang. Niet lang genoeg, hoewel je niet zou kunnen nagaan hoeveel tijd er eigenlijk is verstreken. Ze wil weg, de zon in en andere mensen zien. Ze heeft gelijk, dat weet je, maar je hebt nog altijd honger. Naar haar, naar haren, naar bloemen en blote benen. En omdat jouw naam Zeus is, de Griekse oppergod, verander je Cynara terwijl ze de trap af huppelt in een artisjok.
Zodat je haar, ieder jaar wanneer je de lente voelt aanbreken, mee naar huis kan nemen, kan onderdompelen en opeten (blaadje voor blaadje) en je niet meer kunt nagaan hoeveel tijd er eigenlijk verstreken is.
