Misschien is het omdat ik er zoveel in herken, of het is gewoon mijn voorliefde voor cynisme, maar boze tienermeisjes zijn mijn favoriete (stereo)types in films en series. Chagrijnig, verveeld, recalcitrant en gevat: je gaat meteen van ze houden. Ze ergeren zich mateloos aan hun ouders (en aan de rest van de wereld), zuchten hard, laten hun schouders hangen en draaien met hun ogen, kijken vol onbegrip naar hun broers en zussen en ze liggen het liefst alleen op bed urenlang te bellen met vriendinnen (of een potentieel vriendje). Wat ze vooral niet willen, is deel uitmaken van de wereld om hen heen; dat maakt ze zo kwaaiig en daarom juist zo grappig om naar te kijken.
Een paar favorieten van mij zijn:
* Meadow Soprano uit The Soprano’s (Jamie-Lynn Sigler, 1999-2007)
* Alexandra King uit The Descendants (Shailene Woodley, 2011)
* Dana Brody uit Homeland (Morgan Saylor, 2011-2012)
* Wednesday Addams uit The Addams Family (Christina Ricci, 1991)
Een van de grappigste filmscènes met Wednesday Addams komt uit de film Addams Family Values (1993): het volledig in het zwart gehulde meisje is tegen haar zin in naar summercamp gestuurd, alwaar iedereen - kinderen én begeleiders - voortdurend vrolijk is en zingend, dansend en huppelend door het leven gaat. Eén grote nachtmerrie voor Wednesday, die zich dan ook hevig verzet tegen al dit kleurrijke en opgewekte gedoe. Voor straf moet ze daarom kijken naar gezellige familiefilms, en om daaraan te ontsnappen besluit ze te doen alsof ze erbij wil horen. Ten overstaan van het hele kamp en met haar bekende stalen gezicht zegt ze: “I’m not perky, but I wanna be. I wanna smile, and sing and dance (…).” Om haar boodschap kracht bij te zetten veinst ze met geweldig veel moeite een doodenge glimlach, waarvoor iedereen achteruit deinst.
Boze tienermeisjes, ik word er intens gelukkig van.
