Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Turieno 10/07/11 05.06u
SEVENTY SECONDS [ 28 / 52 ]
Of de zon nu scheen of dat het regende, Robotmeisje zat ’s avonds bij de vijver in het park. Ze droeg een grote grijze pet met het appeltje van Apple. Die beschermde tegen het een en tegen het ander. Met de blote handen dolf ze steentjes uit de modder, die ze vervolgens op haar knieën glimmend schoonspoelde. Er lag een hele hoop aan haar voeten. Keer op keer nam Robotmeisje een steentje van de stapel en woog het in haar hand. Dan stond ze op en keek ze gespannen naar het water. Ze tuurde. En tuurde. De arm met de hand met het steentje slingerde traag langs haar slungelige lijf, maar het moment waarop ze het projectiel in de richting van de vijver keilde, kwam steeds weer onverwachts. Toch zonken de meeste van haar steentjes gelijk, zonder kiskassen. Ze waren te rond en het water van de vijver lag te diep, zodat de noodzakelijke draaiing en de ideale invalshoek van twintig graden niet te realiseren waren. Het leek Robotmeisje niet te deren. Pas toen er ineens een gele ballon langs kwam drijven, deed ze iets anders. Met een paar welgemikte worpen stuurde ze de ballon naar de kant toe. Ze viste hem uit de vijver en liep ermee weg. Veel later die avond, toen ze in het atelier wat draadjes kwam solderen, had ze hem nog steeds. ‘Het is hier zo gezellig,’ zei Robotmeisje, ‘al die rommel en alle belletjes die rinkelen!’ De draadjes waren voor haar nieuwste robot. Ik vroeg of het een hij werd, of een zij. Daar moest ze om lachen. Het werd een robot, zei Robotmeisje. Ze vertelde ook dat ze heel graag Asimovs ‘Foundation’ wilde lezen. Maar het boek was zo stoffig, dat ze bij elke bladzijde die ze omsloeg hard moest niezen. Dat was geen doen.
9 - 15 juli 2011
Banff