Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Lipari, 01/05/11 12.56u.
Beeld: Pieter van Wynsberge
SEVENTY SECONDS [ 18 / 52 ]
Het was vroeg op de avond.
De deur naar de gang stond op een kier. Van buiten klonken af en toe de stappen van iemand die voorbijging, waarbij uit de kamer aan de overkant steeds weer gesmoord een klagelijk geroep opging: ‘Dokter, dokter! .... zuster! .... dokter! ...’
Door de dunne wandjes tetterde vanuit de kamers links en rechts het geluid van twee verschillende Franse televisiezenders. Het begeleidde, in stereo, de regelmatige elektrische piepjes van een apparaat dat mijn hartritme controleerde. Er zaten draadjes aan. Ze kwamen uit op wat elektroden, die op mijn borstkast plakten. Aan het haakje van een metalen hengel linksachter mijn hoofdkussen hing een zakje van doorzichtig plastic. Door een dun buisje gleden druppeltjes van een waterheldere vloeistof naar een holle naald, die onder twee kruisende pleisters in mijn arm stak.
In dat zakje ging afwisselend iets opwekkends, en iets dat verdoofde.
Zoveel had de verpleegster die het een kwartiertje geleden was komen verversen me wel willen vertellen. Het was doktersvoorschrift, had ze gezegd.
Op haar witte jas zaten twee verse rode vlekken.
Het meisje zag dat ik schrok. Ze fronste haar wenkbrauwen.
"Gaat het?" vroeg ze.
Ik knikte.
Het ging wel weer.
30 april - 6 mei 2011
Amsterdam (4), Heiloo, Rotterdam, Brussel
