Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Amsterdam, 10/03/11, 21.11u
Foto: Pieter van Wynsberge
SEVENTY SECONDS [ 10 / 52 ]
Dromen betekenen helemaal niks, want onderweg van Londen naar Osaka droomde ik boven Siberië van mensenneuzen die op zittende vrouwen lijken, op de rug gezien.
Drie dagen later was het Hatsu-Kobo.
Dichte rijen volk slingerden vanuit alle hoeken van Kioto in de richting van To-ji. Kromme vrouwtjes, invaliden, ongeschoren ouwe mannen, maar ook veel stoer kijkende jongens, opgewonden jonge meisjes en kleurige koele hipsters, allemaal wurmden ze zich door de poorten van het tempelcomplex. Ze baanden zich een weg langs lange rijen marktkraampjes, klapten in hun handen, trokken aan de bel, brandden staafjes wierook en wierpen driftig yennen naar de Boeddha.
Het was er een kabaal van jewelste.
Aan de noordkant was het veel rustiger. In een smal straatje zat alleen een koopman op de grond te slapen, achter een doek vol vreemde stenen. Sommige leken wel beeldjes van zittende vrouwen, op de rug bekeken. Ik moest daar hard om lachen. Maar toen ik er eentje oppakte en die op de palm van mijn hand zette, kwamen er plotseling allemaal vieze groene vlekken op mijn vlees, die razendsnel tot grote blaren zwollen en zich door de mouw van mijn bloesje over mijn arm en langs mijn schouder heen tot boven in mijn nek verspreidden .
“Haalt dan toch een dokter, Sato-san, voordat het te laat is,” schreeuwde ik.
Maar of iemand het heeft gehoord?
5 - 11 maart 2011
Amsterdam, Maastricht (2), Vincennes (4)
