Asset 14

Handtekening

Valt er nog iets nieuws te zeggen over de troonswisseling? Ja! In de nieuwe rubriek Re: kijkt hard//hoofd van een afstandje naar de actualiteit. In de eerste aflevering zet Jan zijn handtekening.

Dinsdag

Niets. Ik heb bestaan.

– Antoine de Roquentin

Op de ochtend van wat misschien mijn allerlaatste Koninginnedag zou worden, lag ik al ruim vijftig uur min of meer onafgebroken in bed. Mijn lichaam leek vastberaden de hele abdicatieceremonie aan zich voorbij te laten gaan. Maar toen het moment eenmaal daar was, kon dat mij er niet van weerhouden mijn laptop open te slaan. De NOS deed via alle kanalen verslag.

Ik schakelde in op het moment dat de directeur van het Kabinet der Koningin, ene Chris Breedveld die na deze dag weer een mediaslaap van dertig jaar tegemoet gaat, de akte ter ondertekening voorlegde aan koningin Beatrix. Naast haar zat Willem-Alexander te trillen als een riet. Er ging een rilling door mijn lijf, niet van de koorts maar van herkenning.

Den Haag, 25 november 1975. Op Paleis Huis ten Bosch heeft Koningin Juliana de akte ondertekend. Foto: Nationaal Archief

Over een paar maanden is het precies tien jaar geleden dat ik mijn middelbareschooldiploma mocht ophalen. Mijn jaargenoten en ik, we hingen voorafgaande aan de ceremonie een beetje rond in de hal van de school – in de buurt van het terrarium waar, voor zover ik me kan herinneren, nooit een reptiel in heeft gezeten. Onze familieleden waren de aula al ingeleid, wij moesten nog even geduld betrachten. De zomervakantie was voor ons al begonnen op het moment dat we ons laatste examen hadden afgelegd, weken eerder. Hoewel wiskunde zeker niet mijn sterkste vak was geweest, was ik tot mijn verbazing (en die van de docent bij wie ik het papier inleverde) als eerste klaar en had ik zeker tien minuten in mijn eentje op het schoolplein de absolute vrijheid proberen te bevatten voordat de eerste klasgenoot naar buiten kwam met wie ik die verwarring kon delen.

Hier in de hal was iedereen ontspannen, we hadden allemaal zonder veel problemen ons diploma behaald. Sommigen waren zichtbaar meer ontspannen dan in de zes jaar daarvoor: zes licht beangstigende jaren voorbij en een nieuw begin in het verschiet. Een van de sulligere figuren uit mijn klas droeg een fluorgeel mouwloos hemd en sprak in stoere bewoordingen zijn minachting uit voor “de meeste van deze mensen” die hij “na deze dag nooit meer hoefde te zien.” Ik heb hem nooit meer gezien, maar hoorde onlangs dat hij net als zijn vader tandarts is geworden.

Terwijl we de aula in geleid werden – ik denk dat we met z'n vijftigen waren – hoorden we 'Conquest of Paradise' van Vangelis. Ceremonieel vertoon luistert nauw en dit was melodrama van het hoogste niveau. Ik zou graag bekennen dat de muziek me stiekem toch raakte, en dat ik dat toen niet durfde toe te geven, maar ik vrees dat dat een leugen zou zijn: het was gewoon tenenkrommend.

Wat volgde kan ik me niet meer goed herinneren, ongetwijfeld hield iemand een praatje, waarna iedereen beurtelings naar het podium werd geroepen om een handtekening te zetten. Toen ik op de verhoging zat en een van de docenten een vriendelijk woord voor me over bleek te hebben, probeerde ik de pen tussen mijn vingers te klemmen zoals ik dat in de pakweg vijftien jaar daarvoor toch met enige regelmaat en zonder veel nadenken ook had gedaan. Het leek welhaast alsof ik een beroerte had: vanuit mijn tintelende hand trok een signaal door mijn arm; een poging de hele rechterzijde van mijn lichaam plat te leggen. De handtekening die ik er met veel moeite uit perste, moet een van de lelijkste in een rijke geschiedenis van lelijke handtekeningen zijn. Na afloop van de ceremonie bleek dat ik niet de enige was geweest die geheel onverwacht door zenuwen was overmand. De ene na de andere klasgenoot bekende hetzelfde te hebben meegemaakt.

Terug naar de ondertekening van de akte. Nadat het document de tafel was rondgegaan, en allerlei figuren van belang een krabbel op de daartoe bestemde pagina hadden gezet, werd het stuk nogmaals voorgelegd aan Beatrix, plots weer een prinses, ze keek naar ernaar en ik ontwaarde een kleine glimlach. Ik dacht eerst dat het de last die van haar schouders gevallen was die haar lippen haast onzichtbaar deed krullen, ik stelde me voor hoe ze in dat ene moment haar volledige leven in ogenschouw nam, de onmenselijke taak die haar bij haar geboorte was toebedeeld, en dacht: “Het is volbracht.” Precies op dat moment verbrak de NOS-commentator haar gewijde stilte: “Ze vindt de handtekeningen mooi.”

Mail

Jan Postma Jan Postma (Delft, 1985) is politicoloog, fotograaf, journalist, parttime einzelgänger en meer. Maar, voordat u zich een beeld denkt te kunnen vormen, toch vooral dat laatste.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen