Woestijnhielen
er zijn geen mensen meer, de tweebaansnacht schiet witte strepen terug
stormjazz wordt verderop beluisterd en een jonge moeder stelt gerust:
geen deuren hier, nergens zit iets schreeuwends achter
op een veranda lang geleden hoorden ze
een drummer op de radio en
het tikken van elektrisch licht
nu is het de volgende plek waar niemand is
geen schijnsel uit een telefooncel of
steigers die beloven dat er heus een stad zal komen
ze zien de schroeiplek op het asfalt
wolkenrafels langs weinig maan en een snelle veeg lipstick
achter iedere deur zou iets schreeuwends kunnen zitten
--