Illustratie: Sophia Simons

Over pingpongballensoep, trommelende muizen en geluk." />

Illustratie: Sophia Simons

Over pingpongballensoep, trommelende muizen en geluk." />
Asset 14

Het geluk van de eenzaamheid

We zijn op het koude en winderige platteland van Zuid-Korea in het stadje Gyeongju. Het straatbeeld wordt bepaald door een grote trommelende muis, neonlicht en voor ons staat een kom pingpongballensoep en een bakje gefermenteerde kool. Over surrealisme en eenzaamheid en een zoektocht naar geluk.

De Mongoolse ijswind, die eerst ook China tot ver onder het nulpunt bevriest, heeft alle inwoners van het Zuid-Koreaanse dorp Gyeongju hun huizen ingejaagd. Tussen de negende en dertiende eeuw was het plaatsje de hoofdstad van het machtige Silla-koninkrijk, maar daarna is het vrijwel volledig verwoest. Wat rest zijn metershoge grafheuvels die als puisten op het gelige landschap staan, een stapeltje stenen die een observatorium voorstellen en een museum met een leeg wit bord waarboven het woord ‘information’ staat. De rest van het dorp is van recenter datum. Dat deel van Gyeongju is een surrealistisch Koreaans lampjesfeest vol Hello Kitty-achtige eettentjes, een straat die ‘Street of Hangover Soup restaurants’ heet en waar verderop, in een verlaten winkelgebied, tussen een overdaad aan in- en uitfadende neonbakken, een gigantische trommelende muis staat - vermoedelijk om de voor de kou vluchtende bewoners naar binnen te lokken.

Ik zit in een restaurant achter een bord dampende soep met spierwitte, onwaarschijnlijk ronde balletjes, met daarnaast een bakje gefermenteerde kool. Ik ben tot het bot verkleumd en mijn voeten doen pijn. Buiten waaien sneeuwvlokjes tegen de ruit waardoor hier, ondanks de massief roze balken en tafels, een onwerkelijke kerstsfeer hangt. Koreaanse popmuziek schalt door de zaal. Op twee verliefde tieners na is het hier leeg. Naast wat halve woorden tegen de bediening van restaurants en guesthouses, heb ik al dagen geen woord meer gesproken. In dit land ben je als blanke namelijk een Amerikaan tot het tegendeel is bewezen, en alle Amerikanen zijn grofgebekt, gevaarlijk, hebben geslachtsziektes en kunnen beter vermeden worden. In de winter zijn hier bovendien nauwelijks toeristen.

Neonledigheid

De stilte is mij tot nu toe prima bevallen, maar in deze door alles en iedereen verlaten neonledigheid voel ik opeens de behoefte mijn verbazing te delen. Ik wil lachen. Ik wil het met iemand op een zuipen zetten en zwalkend door de vrieskou lallen. Ik wil met iemand terugdenken aan de bevroren grachten van Amsterdam, aan de boerenkool met worst, aan het schaatsen op slootjes tussen weilanden, de gehaaste zakenmensen, de files, de politiek. Aan alles eigenlijk, als het maar een ontsnapping biedt aan de voortdurende stilte, aan de steeds grotere ontheemding.

Illustratie: Sophia Simons

Natuurlijk, ik kan op zoek gaan naar andere mensen. Dé gelegenheid om anderen te ontmoeten is de jeugdherberg. Wie er wel eens als rugzaktoerist - met de Lonely Planet in de aanslag = op uittrekt kent het fenomeen. Voor alle anderen: het is een plek waar bezwete mensen, die al maanden onderweg zijn, ongeschoren samenkomen in afgetrapte slaapzalen en waar het heilige der heiligen een gemeenschappelijke ruimte is. Je kunt er verhalen uitwisselen, instantnoodles bestralen en je klem zuipen. De jeugd is er voornamelijk uit op feesten en geslachtsverkeer, waardoor er een permanent hormoon-, zweet-, karton- en bieraroma hangt. Een onmisbare ervaring, maar je moet er voor in de stemming zijn en bovendien trekt een moderne backpacker toch vooral naar plekken waar het warm en comfortabel is. Tot gisteren was ik de enige gast in het adembenemend mooie Sa Rang Chae Guesthouse. Een traditionele Hanok en rugzaktoeristwalhalla – de lokale vervanger van de jeugdherberg - met authentieke maar Spartaanse Ondol-kamers: klapperende houten deuren met ijzig grote gaten, een flinterdun matje, gloeiendhete vloerverwarming waardoor je buik peentjes zweet en je rug bevriest, geen ramen, schimmelige muren, laag plafond, bevroren badkamertje en in de verlaten gemeenschappelijke ruimte hangt een heimwee-opwekkende poster van Ajax aan de muur.

Bevlekt met geschiedenis

Ik verhuisde vanochtend dan ook – op zoek naar warmte en een écht bed - naar een Love Motel, dat door de reisgids als volgt werd aangeprezen: if your idea of a romantic getaway includes battery operated devices, this is it. Het Love Motel huur ik per uur, de receptie bestaat uit een piepklein gaatje waar twee verveelde en gelakte handen geld aannemen en een sleutel teruggeven en waar even verderop foto’s van vrouwen met telefoonnummers hangen. Op de muurgrote LCD-tv in de mierzoete slaapkamer is een televisiekanaal waarop meisjes zich uitkleden, pixelblokjes over wat ongezien moet blijven, met een telefoonnummer eronder. Een Love Motel wordt vooral gebruikt door zakenmannen en hun – al dan niet betaalde - minnaressen. Er is een discrete parkeerplek op de begane grond met een hoesjesdispenser zodat je je nummerbord kan bedekken. Reizigers zoals ik overnachten hier omdat het de enige plek in de omgeving is die in de buurt komt van de westerse standaard. De kans op een waardevolle ontmoeting is er natuurlijk nihil en een gemeenschappelijke ruimte is, godzijdank, niet aanwezig. Ook denk ik de hele tijd aan wat er allemaal in het kingsize bed gebeurde voordat ik het huurde. Het is comfortabel en schoon, maar bevlekt met geschiedenis.

Zo komt er elke reis een moment dat ik mijzelf en de eenzaamheid vervloek. In dit restaurant, boven mijn kom pingpongballensoep – waarvan ik maar niet durf te proeven. Maar ook eerder vandaag toen ik in het Love Motel met argusogen de zee van elektronische apparaten bekeek en in de lege winkelstraat, bij de reuzenmuis die stug doorging met trommelen. De eenzaamheid achtervolgde mij toen ik uren door de bevroren steegjes struinde, het ijs zag kruien in eeuwenoude vijvers, toen niemand Engels sprak, toen de onbestemde soep met een knal werd neergezet en ik nors werd toegeknikt, toen ik verdwaalde op de onmetelijke vlakte waar ooit een grote stad was, maar waar nu de ijskoude wind, die diep mijn botten in drong, vrij spel had. Die eenzaamheid is mij naar de keel gevlogen. Het gekke is dat het behalve onaangenaam, ook aanvoelt als bevrijding.

Mijn eenzame tocht door Zuid-Korea is gedwongen contemplatie. De continue stoom reclameboodschappen, de piepjes van telefoons, de nieuwsfeeds, ze zijn hier niet aanwezig of ze zijn niet voor mij bestemd. Er is hier niets dat mij afleidt, er zijn alleen mijn gedachten, de vervreemding en het besef dat alles wat hier absurd lijkt, voor de mensen die hier wonen normaal is. En omgekeerd, dat alles wat voor mij normaal is, de mensen hier even vreemd zal voorkomen - alle zekerheid lijkt willekeur.

Alleen-zijn tot het pijn doet

Troetelbeer Huub van der Lubbe zong al: een man weet pas wat ie mist, als ze er niet is. Zoiets is natuurlijk niet voorbehouden aan de man en niet voorbehouden aan de liefde. Door het reizen en de eenzaamheid kan ik beter onderscheiden wat voor mij van waarde is en vallen onbelangrijke dingen gemakkelijker van mij af. Hier, in deze surrealistische beeldenstroom, besef ik, terwijl ik – eindelijk dan toch – een hap van de soep durf te nemen, dat de eenzaamheid van het reizen een bijna zuiverende ervaring is.

De kou, de stilte, de hoesjesdispenser, de lege vlakte, de neonzee, de gepixeleerde lichaamsdelen op TV, al die dingen laten zien wat aangeleerd is en wat een gewoonte is geworden. En om dat écht te ervaren moet je alleen zijn, niet voor eventjes, maar zo lang dat het pijn gaat doen.

De soep is op, ik betaal en trek mijn jas aan. Als de deur met een knal open waait en de kou mij in mijn gezicht slaat, vraag ik mij af hoe lang ik nog zonder een gesprek kan dat verder gaat dan wat holle beleefdheidsfrasen. Of wanneer de vervreemding zo groot wordt dat ik breek. Of wanneer ik mijn vrienden en familie zo veel ga missen dat ik ze - liefst vier uur in de ochtend - wakker bel.

Buiten is het donker. Ik zwier door de winkelstraten, richting mijn Love Motel. Onderweg kom ik een langwerpige bak water tegen, op de bodem zijn op één meter van elkaar, vijf grote lampen gemonteerd. Ze veranderen van kleur, van exotisch roze, naar aquamarijn blauw, naar zonnebloem geel. Alleen maar licht. Ik blijf er minutenlang naar kijken. En terwijl ik de behoefte krijg om weg te rennen, te ontsnappen, weer onderweg te gaan, of gewoon om ergens aan te bellen, besef ik: dít is het geluk van de eenzaamheid.
-
Dit is een gastbijdrage van Sjoerd Jurkovich (Amsterdam, 1976). Sjoerd is internationaal koerier en schreef eerder De Avontuurlijken.

Mail

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen