Beeld: David Wasch

In de steeds kouder wordende maanden van het jaar brengt hard/hoofd korte verhalen die geschreven werden door onze lezers." />

Beeld: David Wasch

In de steeds kouder wordende maanden van het jaar brengt hard/hoofd korte verhalen die geschreven werden door onze lezers." />
Asset 14

Contact

In de steeds kouder wordende maanden van het jaar brengt hard/hoofd korte verhalen die geschreven werden door onze lezers. In de eerste aflevering maken we kennis met Gerda, een bijzondere rij-instructrice.

.

Beeld: David Wasch

Gerda droeg een zwarte zonnebril terwijl het regende. Dat vond ik vreemd. Je draagt zonnebrillen in de regen als je blind bent, stoned of crimineel, maar Gerda was mijn rij instructeur. Ze wees naar het contact sleuteltje. ‘Als je die omdraait, maak je contact. Doe maar even.’

Ik draaide het sleuteltje om. De motor sloeg aan.
‘Daar zit de koppeling, de rem en het gaspedaal. De koppeling gebruik je als je moet schakelen.’
Koppeling? Schakelen? Dat was erg veel informatie in één keer. ‘Sorry,’ zei ik tegen Gerda, ‘kun je dat nog eens herhalen? Wat schakel ik? De koppeling?’
Gerda keek me donker aan. ‘Heb je soms nog nooit in een auto gezeten?’ vroeg ze.
‘Jawel,’ zei ik dunnetjes, ‘maar ik heb nog nooit zo op een auto gelet.’
‘Ik leg het je uit,’ zei Gerda. Klonk ze nu al vermoeid? Of was het mijn bange verbeelding?

Gerda was een vrouw van weinig woorden.

‘Koppeling, rem,’ zei ze. ‘Gas. Koppeling. Twee. Drie.’
De zonnebril bleef op. Ze keek me nooit aan. Haar toon was vlak, alsof ze het had tegen iets in de verte. In een verwoede poging tot contact, keek ik steeds vaker naar haar. ‘Zo?’ vroegen mijn ogen. ‘Doe ik het zo goed?’

‘Let op de weg,’ zei Gerda dan, alsof ze ogen in haar oren had.

Waar ik veel moeite mee had, was sturen. ‘Als ik het stuur helemaal ronddraai, heb ik het gevoel dat de wielen naar achteren staan,’ zei ik nerveus tegen Gerda, toen ik de zoveelste bocht te wijd had genomen en weer op de linkerweghelft terecht kwam.
‘Dit is een auto,’ zei Gerda. ‘Geen fiets.’
‘O,’ zei ik. Waar had ze het over?
‘Je rijdt spook.’
‘Oh ja.’

Het bleef bij rijden, schakelen en sturen. Iedere week reed ik mijn doelloze ronde in Amsterdam. Gerda staarde voor zich uit. Het was alsof we samen wat tijd vulden totdat de volgende leerling kon worden opgehaald. Nieuwe dingen leerde ik niet. Misschien wachtte ze totdat ik het schakelen en sturen werkelijk onder de knie had.
Op een dag zei ik: ‘Gerda, hoe vind je het gaan?’
‘Niet zo goed,’ zei Gerda.
Wat had ik verwacht? Toch kwam haar oordeel hard aan. Ik klemde mijn handen om het stuur en slikte.
Gerda trapte hard op de rem.
‘Rood,’ zei ze.
Ik knikte.

Vanaf die dag hunkerde ik naar een compliment. Een klopje op mijn rug. Een glimlach van Gerda. ‘Je gaat goed vooruit! Ga zo door!’

Maar Gerda sprak geen woord teveel. Zeker geen woorden van troost of aanmoediging. Ze constateerde wat ik doen moest en wat ik niet goed deed. Daartussen vormden zich ijzige stiltes. Stiltes die steeds moeilijker waren te doorbreken, als een mist die zich verdichtte. Soms probeerde ik het nog, verzuchtte hoe druk ik het had, of dat het wel erg hard regende, maar Gerda’s commentaar bestond uit niet veel meer dan een knikje.

Ik had het gevoel dat Gerda een hekel aan me had.

Ik dééd ook veel fout.
‘Rem!’ zei Gerda.
Ik trapte per ongeluk hard op het gaspedaal. We schoten naar voren en Gerda redde ons van een botsing met de vrachtwagen voor ons.
‘Rood betekent remmen,’ zei Gerda nors. ‘De rem zit in het midden. Het gaspedaal zit rechts.’
‘Weet ik,’ piepte ik. Dat had ik na vijftien lessen ook wel door. Maar weten en doen zijn verschillende dingen.

Ik had nooit erg veel zin in autorijles gehad, alle beloftes van vrijheid ten spijt. Je vrij voelen in een auto leek me onwerkelijk. Ik zag een auto als een wild paard dat je moest leren temmen, dat je onder controle moest krijgen maar waar je nooit werkelijk op kon vertrouwen. Eén verkeerde beweging - een vergissing tussen rem en gaspedaal, een blik naar links in plaats van rechts - kon de dood tot gevolg hebben.

Mijn moeder, financier van mijn autorijlessen, had me op het hart gedrukt dat het na een tijdje beter zou gaan. Als ik tegensputterde wees mijn moeder naar zichzelf en zei: ‘Wil je soms eindigen zoals ik? Afhankelijk van de buurvrouw als je vader iets overkomt?’ Dus nam ik de lessen die mijn moeder nooit genomen had.

Tegen vrienden begon ik te liegen over de hoeveelheid lessen die ik had gehad. ‘Tien ofzo,’ zei ik weken achter elkaar.

Als ik thuis zat, wachtend op Gerda’s getoeter, hoopte ik op een reden die mijn rijles onmogelijk zou maken: een kleine val van de trap en dan iets onschuldigs als verzwikte enkels. Ik liep naar de auto met het gevoel een ijzeren bol achter me aan te slepen, zoals je ziet bij gevangen in tekenfilms.

Tussen Gerda en mij bleef het stil.

Al zei ik steeds vaker sorry.
Sorry dat ik die auto niet zag. Sorry dat ik vergat te schakelen. Sorry voor die te wijde bocht.

Het was in een donker kroegje, laat op de avond, in een samenzweerderige dronkenman stemming dat ik het aan een vriend van mij opbiechtte.

‘Ik kan er geen bal van,’ fluisterde ik tegen hem. ‘Autorijden. Ik kan er geen bal van. Elke imbeciel kan rijden. Mensen met een negatief IQ parkeren een auto. Gehandicapten kruipen achter het stuur. Maar ik kan het niet. Waarom? Waarom ik?’
‘Heb je wel een goede instructeur?’ vroeg hij.
Ik keek hem aan.
Sprakeloos.
Mijn hoofd, wat troebel van de alcohol, werd langzaam helder. ‘Nee,’ sprak ik uiteindelijk. ‘Nee. Het is een spook, mijn rij instructrice. Ze is er wel, maar ook weer niet.’
‘Je betaalt je blauw aan zo iemand,’ zei mijn vriend. ‘Kunnen ze maar beter goed zijn ook.’ Hij stond op en waggelde naar de w.c.
Ik keek hem na. Het was waar. Helemaal waar. Ik betaalde haar! Ik gaf geld aan een incapabele instructrice! Een spookrijder!

Zij zou zich moeten schamen...
De rest van de avond wentelde ik me in die gedachte, zo zoet en bevredigend. Door
mijn schaamte had ze me lange tijd op het verkeerde been kunnen zetten, had ze stil maar beschuldigend naar mij kunnen kijken. Eindelijk was de ware schuldige naar voren gekomen.

‘Gerda,’ wees ik, ‘het ligt aan jóu!’

De volgende dag belde ik de autorijschool. ‘Ik wil graag een nieuwe instructeur,’ zei ik tegen de onzichtbare dame aan de andere kant van de lijn.
‘Waarom?’ vroeg ze. ‘Klikt het niet?’
‘Niet zo,’ zei ik.
Een enkel telefoontje en Gerda was voor altijd uit mijn leven. Zo simpel kan het zijn.

Mijn nieuwe instructeur heette Fer.
‘Hallo!’ zei hij luidruchtig. ‘Ga zitten!’ Hij stond naast zijn auto en hield de deur voor me open. Zoveel hartelijkheid was ik niet gewend. Nog steeds onwennig maar blij – want vanaf nu werd alles anders! - reed ik weg.

Maar Fer maakte de fout mij zonder waarschuwing de snelweg op te sturen. Voordat ik er erg
in had raasde ik met wel honderd kilometer per uur over de weg. Het was winter, tegen een uur of zes, donker en druk.
‘Goed in je spiegel kijken,’ zei Fer. ‘Let op de andere auto’s.’
Ik keek in de spiegel. Ik zag lichtjes, heel veel lichtjes. Lichtjes die groter werden, en kleiner. Alleen maar lichtjes. Het zweet brak me uit. Ik wilde weg, maar ik kon nergens heen.
‘Niet remmen!’ zei Fer. ‘Honderd blijven rijden!’
Bleef ik honderd rijden?
Ik weet niet meer wat ik deed. Ik weet niet eens meer hoe ik uiteindelijk weer van de snelweg af kwam.

We parkeerden aan de kant van de weg.
‘Gaat het?’ vroeg Fer. Hij keek me onderzoekend aan.
Ik knikte. Ik zuchtte diep. Zuchtte nog eens. Maar mijn laatste zucht blies ik trillerig uit en ik voelde de tranen opkomen. ‘Eigenlijk niet,’ zei ik en toen begon ik te huilen.
‘Vond je het eng?’ vroeg Fer.
‘Ja.’ Ik veegde de tranen uit mijn ogen met mijn mouw.
‘Ik wist niet....’ zei Fer. ‘Als je gezegd had...’
‘Ik was nog... nooit op de.... snelweg geweest,’ schokte ik.
‘Maar ik hoorde dat je al achttien lessen...’ vroeg Fer verbaasd, maar hij maakte zijn zin
niet af. ‘Sorry.’
Hij opende het dashboard. ‘Wil je een mandarijntje?’ Fer begon een mandarijntje te pellen. ‘Hier.’
Langzaam at ik het mandarijntje op.
Fer graaide nog wat in het dashboard. ‘Ik heb geen zakdoekjes. Maar wacht even, iemand heeft zijn handschoen laten liggen. Snuit je neus hier maar in.’
Ik nam de handschoen van hem aan, droogde er mijn tranen mee af en snoot mijn neus daarna hard in de handschoen. ‘Dankjewel,’ fluisterde ik. Ik gaf hem de handschoen terug.
Fer propte hem in het zijvakje van zijn deur.
‘We gaan het heel rustig aan doen,’ zei hij. ‘Je leert het wel, maak je maar niet ongerust.’ En hij glimlachte, die glimlach van troost en aanmoediging waar ik bij Gerda zo op had gewacht.
Ik startte de auto. ‘Ja,’ zei ik zachtjes en ik meende het een heel klein beetje, wat toch vooruitgang
was.

Dit was een bijdrage van Lisa Boersen

Mail

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen