Asset 14

Papieren efficiëntie

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vijf commentaren van onze redacteuren, in woord en beeld.

Commentaar

Transparantie en vooruitgang

Het jaar 2010 werd door GeenStijl uitgeroepen tot ‘het jaar van de hufter’. De site prees de held die zich verzet tegen "fatsoensterroristen" en hun “ethisch krappe samenleving". Sindsdien zijn vele hufters ontmaskerd: van de bankierende en bestuurlijke tot de industriële variant. Afgelopen week sloot een fietsende hufter zich bij hen aan: Lance Armstrong, de ongekroonde en inmiddels gevallen koning van het wielrennen, die het drogeren zelf tot topsport verhief.
Hufters scheppen ademruimte, schreef GeenStijl destijds: “[zij] zorgen juist voor transparantie en vooruitgang.” Aha. Hufters die van hun voetstuk vallen, hebben blijkbaar net iets meer transparantie en vooruitgang nagestreefd dan de ethisch krappe samenleving aankan. Boeten dus, Armstrong. Eindelijk heeft ook de publieke opinie zich tegen de journalisten verketterende en kritische renners intimiderende klootzak gekeerd. In een sport die al verziekt was, presteerde hij het om aan die status een extra dimensie toe te voegen. Transparantie? Mwoah, allesbehalve. Vooruitgang? In letterlijke zin zeker; niemand fietste zo vlot de Colle Sestriere op als hij. Nu weten we hoe dat kwam. Vermoedens waren er altijd, maar zonder harde bewijzen kreeg hij het voordeel van de twijfel; de hufter bleef een held. Nu huilt men krokodillentranen.
Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die zo’n debiel geel bandje om hun pols droegen, misschien nog dragen zelfs. Armstrong heeft met Livestrong dan wel ‘veel voor kanker gedaan’ (of toch niet...?), dat doet niets af aan het feit dat hij een van de grootste hufters van het laatste decennium is gebleken, en daarom bezie ik zijn ondergang met een glimlach.
De hufter is dood! Lang leve transparantie en vooruitgang.

Door Miriam van Ommeren

 

Commentaar

The Rotterdam Job

Kunstroof! Zeven schilderijen gestolen uit de Kunsthal in Rotterdam! Toen ik op dinsdagochtend 16 oktober de koppen in de kranten zag schoten er direct scènes uit Hollywoodfilms door mijn hoofd. Hoe kon dit gebeuren? Ik stelde me boeven voor in zwarte maillots, die behendig een web van laserstralen ontweken (Catherine Zeta-Jones in The Entrapment), complexe operaties van internationale kunstdieven (Pierce Brosnan in The Thomas Crown Affair) of toch tenminste iets met een ensemblecast van criminelen (Ocean’s Twelve) en een spectaculaire vluchtscène (The Italian Job). Niets van dat alles.
Op beelden die SBS6 op 19 oktober naar buiten bracht, zien we twee wazige figuren met rugzakjes doodgemoedereerd het museum binnenwandelen zonder zelfs maar de deur achter zich dicht te doen. Je ziet ze heen en weer lopen, hun buit rustig opstapelen en vervolgens verdwijnen in de nacht. Geen laserstraal of maillot te bekennen – zelfs voor hondsbrutale kunstdieven blijkt het oud-Hollandse adagium ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ op te gaan. Datzelfde geldt kennelijk voor het beveiligingssysteem van het museum.
Dat dit werkelijk ‘state of the art’ was waag ik dan ook te betwijfelen. De directeur van de National Portrait Gallery in Londen sprak zijn sympathie uit, maar voegde er wel aan toe dat zíjn museum onlangs nog alle beveiliging had laten vernieuwen, ten behoeve van een diefstalgevoelige Lucian Freud-tentoonstelling. BURN.
Maar niemand heeft het erover waar de Kunsthal adequate beveiliging in godsnaam van had moeten betalen. Nederlandse musea zijn zwaar afhankelijk van subsidie, en investeren liever in een prestigieuze tentoonstelling dan in nieuwe bewegingsdetectoren.
De diefstal van deze kunstwerken is een tragedie, en het is nog niet eens duidelijk wat de schade is op internationaal pr-gebied. Ik hoop maar dat het Van Gogh Museum, dat onlangs zijn deuren sloot voor een grote verbouwing, ook wat geld te besteden heeft aan een strak beveiligingssysteem. Met laserstralen graag. Als het om onze nationale trots gaat kan het niet Hollywood genoeg zijn.

Door Sanne Rispens

 

Nieuws in Beeld

Gigabytes aan herinneringen

Illustratie: Charlotte Peys

 

Commentaar

Huishoudbeurs voor hipsters

Deze week is in Eindhoven de huishoudbeurs voor hipsters, beter bekend als de Dutch Design Week (DDW). Dutch Design is al zo’n vijftien jaar een begrip, of erger nog, een “merk”: het betekent niet simpelweg ontwerp uit Nederland, maar vooral ironisch ontwerp uit Nederland. Denk daarbij aan: kasten uit sloophout, een boomstam als bank, porseleinen kopjes in de vorm van gedeukte plastic bekertjes, rasterhekken met kantklospatronen. Een aantal designers en firma’s, zoals Studio Job en Droog Design, hebben dit doorgevoerd tot een cultus van dysfunctioneel ontwerp. Als in: een porseleinen flipperkast. Feitelijk gaat het dan niet meer om ontwerp, maar om kunstobjecten die lijken op gebruiksvoorwerpen. Triest dieptepunt van ongein was het “Buchenwaldhek”.
De kraamkamer van Dutch Design ligt in de Design Academy Eindhoven, en DDW is om de eindexamenexpo heen gegroeid. Je zou verwachten dat het daar gist en walmt van ironie en dysfunctionaliteit. Maar dat valt dus tegen. De hele nieuwe generatie ontwerpers lijkt tot inkeer te zijn gekomen en maakt modulaire systemen (dingen die zijn opgebouwd uit componenten en die je dus kunt customizen en herbestemmen) en hartverwarmend onpraktische duurzame oplossingen. Het enige doelbewust dysfunctionele ding was te knullig om aanstoot aan te nemen. Ironie is blijkbaar uit, sinds de Crisis.
Dat is goed nieuws en slecht nieuws. Eindexamenexpo’s zijn altijd sympathiek, maar goede bedoelingen vervelen. De rest van DDW leek nog het meest op een woonmall waar je deukbekers en sloophoutkasten kon kopen, desnoods voor discountprijzen. Ik heb vergeefs gezocht naar iets dat wel markant genoeg was om aanstoot te geven. Want vaginaal ontwerp is dan toch een zwaktebod: er waren minstens drie kutsofa's te bewonderen, als relieken uit decadentere tijden.

Door Floris Solleveld

 

Commentaar

Zorgen

Afgelopen mei is mijn 89-jarige oma na een hersenbloeding opgenomen in een revalidatie- en verpleeghuis in Drieberg. Zolang je de problemen in de Nederlandse zorg van een afstand meekrijgt – als krantenartikel, partijstandpunt of nieuwsitem – blijven het abstracte perikelen. Zodra je echter geconfronteerd wordt met de bureaucratische waanzin die zorginstellingen zijn, ontdek je dat de enorme afstand tussen bestuurders en werkvloer, ontstaan door eindeloos fuseren en privatiseren, niet minder dan desastreus is.
Hoewel mijn oma, die tot haar hersenbloeding nog zelfstandig woonde, lichamelijk gehandicapt is, is ze geestelijk geheel bij de tijd. Niettemin wordt zij regelmatig aangesproken als was ze vijf jaar of zwaar dement. Ook moest ze de kamer delen met een vreemde man. Ruilen was absoluut onmogelijk: het kon niet, het mocht niet, of allebei. Smerig eten dat ’s ochtends in vrachtwagens wordt aangeleverd, niet meer dan één keer per week douchen, voortdurende interne verhuizingen naar andere kamers, medewerkers die niet op de hoogte zijn van wat specialisten beslissen (en vice versa) en ga zo maar door. Om nog maar te zwijgen van het incident waarbij mijn moeder een man help-roepend naast zijn bed aantrof, terwijl het voltallige personeel op het balkon stond te roken.
Op een afdeling met enkele tientallen hulpbehoevende mensen rennen twee, drie of vier mensen zich de poten uit het lijf. Veelal kortaf, chagrijnig en onvriendelijk. En geef ze eens ongelijk: ingeklemd tussen papieren efficiëntie van bovenaf en aanhoudende hulpvraag van onderaf hebben ze zich verschanst in een bastion van bureaucratie, met regeltjes als hun enige bescherming. Ze kunnen ook niet anders: flexibiliteit is er niet, dat is niet efficiënt.
Je hebt het ermee te doen: wachtlijsten en zorgindicaties beperken haast elke keuzevrijheid. Tenzij je steenrijk bent of in één keer het loodje legt, ben je overgeleverd aan een systeem waarbij bestuurders van steeds grotere organisaties, met nauwelijks aansluiting met de werkvloer de werkdruk en efficiëntie opschroeven, terwijl patiënten, personeel en familie langzaam gemangeld worden. Tot de boel implodeert. Ik ga er bijna op hopen.

Door Melle Kromhout

 

Mail

Redactie

Charlotte Peys is cultuurwetenschapper en illustrator en woont en werkt in Gent (België). Haar werk is steeds gebaseerd op observatie en onderzoek. Ze illustreert om te onthouden, te verzamelen, te vertellen, te ordenen en te onderzoeken.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen