Nee, legde Marc-Marie Huijbregts in DWDD uit, hij ging zich niet uitschrijven bij de katholieke kerk. Want stel nou dat er wel een hiernamaals is. Nou, dan zat hij in elk geval goed! Matthijs van Nieuwkerk lachte, riep: "Aan tafel!", de zaal klapte.
Het leek zo onschuldig. Grappig misschien zelfs, zo'n baat het niet dan schaadt het niet redenatie.
Vanaf de bank gromde ik naar de tv. Want de kerk is niet onschuldig en schaadt wel. Allerlei te makkelijke associaties met andere malafide organisaties die mensen discrimineren, schaden en buitensluiten schoten door mijn hoofd. Hitlerjugend! Ku Klux Klan! Dacht ik, met uitroeptekens. Maar ik zei het niet hardop. Dit onderwerp ligt te gevoelig bij ons thuis. Naast mij op de bank zat immers een katholiek.
Inmiddels begrijp ik wat ik zo kwalijk vind aan Huijbregts redenatie.
Hij houdt er graag rekening mee dat er een hemel bestaat. Prima, moet hij vooral doen. Maar hij zou er ook rekening mee moeten houden dat er géén hemel is. Die kans acht hij namelijk groter, zei hij zelf. Als er geen hemel is, is Marc-Marie Huijbregts simpelweg zijn leven lang, het enige leven dat er is, lid geweest van een religieuze organisatie die tegen homorechten, tegen condooms en tegen abortus strijdt. En met hem zovelen anderen, die passief weliswaar en stilzwijgend, steun betuigen aan de kerk door niks te doen, door te wachten op het laatste oordeel.
Als mijn vriend straks uit zijn werk thuiskomt ligt er een stapel brieven klaar. Als hij ze heeft ondertekend gaan ze meteen op de post. Ik nodig Huijbregts en al die anderen van harte uit hetzelfde te doen.