Er is gelukkig een wetenschappelijke verklaring gevonden voor de eindeloze stroom aan series, documentaires, artikelen, boeken en brievenrubrieken over twintigers. We dachten misschien dat de huidige generatie twintigers, met al die keuzestress, ambitie en onzekerheden over de toekomst, uniek is en dat we daarom zoveel aandacht krijgen. Maar nee, het ligt niet aan ons of aan babyboomers die ons geploeter graag verwijtend of vol medelijden gadeslaan.
Volgens dit artikel blijkt uit onderzoek dat we ons meer herinneren van onze twintigersjaren dan van ons leven daarvoor of daarna. Vandaar dat iedereen met die periode uit een mensenleven bezig is en bezig blijft. Ik begon me al steeds minder een twintiger te voelen omdat ik niet houd van de serie Girls, me niet herken in de documentaire Alles wat we wilden, en geen zin had in een artikel getiteld The Twentysomethings are all right. Niks aan de hand, ik las weer verder in mijn vooroorlogse boek.
Maar het onderzoek gaat niet verder terug dan de jaren tachtig, vervolgt het artikel. Is jeugdigheid in onze cultuur niet zo "fetishized" dat we het belang van de periode tussen twintig en dertig zo gigantisch groot hebben gemaakt? Is de druk op die allerbeste periode uit je leven, waarin de wereld aan je mooie, jongvolwassen voeten ligt, voeten die wereldreizen maken en tot in de late ochtend doordansen, een hedendaags fenomeen?
Misschien toch niet. Want ondertussen had ik mijn vooroorlogse boek uit waarin Rainer Maria Rilke brieven schrijft met levenslessen aan een jonge dichter. Zijn twijfels, keuzes en vragen stammen uit 1908 maar zijn niet veel anders dan die van Lena Dunham en haar vriendinnen. Hierin herkende ik mezelf echter beter en ik werd door Rilkes woorden sussend heen en weer werd gewiegd. Ik was even vergeten dat ik ook worstel met keuzestress, ambitie en een onzekere toekomst. Gewoon een twintiger als alle anderen.