Illustratie: Tejo Verstappen

Kasper demonstreerde zaterdag mee, hij is tenslotte een betrokken burger." />

Illustratie: Tejo Verstappen

Kasper demonstreerde zaterdag mee, hij is tenslotte een betrokken burger." />
Asset 14

Gezellige verontwaardiging

“Ik heb liever dat ik als oude opa tegen mijn kleinkinderen kan zeggen: ‘ik was een of andere schlemiel die meedeed aan een beweging die nergens toe heeft geleid’, dan dat ik ze moet vertellen ‘ik bleef thuis en hielp er aan mee dat alles in elkaar stortte’." Het waren deze woorden van Jelle Brandt Corsius in De Wereld Draait Door die mij over de streep trokken om afgelopen zaterdag toch maar een kijkje te nemen op het Beursplein. ‘Een kijkje nemen’ klinkt wellicht weinig betrokken, maar voor mijn doen is het al heel wat.

Slechts een keer eerder heb ik een demonstratie bezocht, dat was twaalf jaar geleden op het Malieveld tegen de vernieuwingen in het voortgezet onderwijs. Die dag kwam ik erachter dat het actievoeren simpelweg niet in mijn bloed zit. Na de protesterende medescholieren van een afstand te hebben bekeken vluchtte ik een afgelegen café in om met een goed boek van deze collectieve spijbeldag te kunnen genieten. Maar echt genieten deed ik niet, want ik voelde mij schuldig over de laffe onbetrokkenheid die blijkbaar in mij zat. Ik was weggelopen voor mijn verantwoordelijkheden om iets te kunnen veranderen, om iets te kunnen betekenen. Met deze houding zou de wereld nooit iets aan mij hebben.

Illustratie: Tejo Verstappen

Sindsdien was ik het zwarte schaap onder mijn geëngageerde vrienden, die ten strijde trokken tegen oorlogen en bezuinigingen, terwijl ik mij verschool achter griepjes en familieverplichtingen. Meestal was ik het wel eens met de acties, maar toch kon ik mij er nooit toe zetten de barricaden te beklimmen. Soms was ik bang dat ik domweg ongevoelig was voor onrecht, dat het welzijn van de wereld mij gestolen kon worden zo lang mijn eigen welzijn met een zak chips op de bank maar gewaarborgd was. Maar ach, was dat maar waar, dan was ik tenminste nog een zelfgenoegzame lul geweest en misschien wel gelukkig. De waarheid was vele malen kinderachtiger dan dat. Ik had een misselijkmakende aversie tegen collectieve eensgezindheid. Als mijn mening door duizenden kelen werd gescandeerd, had ik daarmee opeens geen zin meer in die mening.

Maar Jelle’s oproep schudde mij wakker. Ik wilde niet tegen mijn kleinkinderen hoeven zeggen dat mijn verraad een smaakkwestie betrof, dat zouden ze vast nog veel verwerpelijker vinden dan dat ik vol overtuiging aan de verkeerde kant had gestaan. Vandaar dat ik toch onderdeel wilde zijn van het Occupy-gebeuren, maar dan wel vanaf een veilige afstand. Een tent of protestbord had ik niet bij me, alleen twee boterhammen met pindakaas. Ik had bedacht dat ik in de Bijenkorf een tompouce zou eten, om zo via het raam uitzicht te hebben op het historische evenement dat zich enkele meters daarnaast zou voltrekken. De boodschap aan het nageslacht dat ik mijn steentje had bijgedragen aan het verzet, hoopte ik op deze manier als een net iets minder grote leugen te laten voelen dan wanneer ik thuis was gebleven om daar precies dezelfde beelden via de livestream te volgen.

Een hek belemmerde echter elk zicht op de revolutie. Daarom verliet ik, tompoucekruimels uit mijn baard plukkend, de kapitalistische bunker en begaf mij naar het oog van de storm. Het was nog geen twaalf uur, her en der stonden wat mensen met borden en tamboerijnen en iedereen was wat onwennig in afwachting van iets. Ik was hier vroeg naartoe gegaan omdat ik van afwachting houd. Er stond iets groots te gebeuren, iets wat de geschiedenis voorgoed zou veranderen, dat hing in de lucht, dat hoorde je ook aan al die fantastische Bob Dylan-imitators die voor de gelegenheid uit hun holen waren gekropen en de Grootmeester zo goed hadden begrepen. Beleefd nam ik krantjes en folders aan, die snel in mijn tas verdwenen. Het plein werd voller en voller, als ik even ademhaalde vlogen de wietdampen mijn mond in.

Ik bleek vlak voor het busje te staan waar de sprekers het woord namen. Iedereen die ergens verontwaardigd over was greep zijn of haar kans om ons toe te spreken. Over de ‘graaiers van het grote geld’, zoals te verwachten, maar vaak ook over verwante onderwerpen. Zoals een wegbezuinigd opvanghuis voor geslagen circusclowns. De uitroeiing van de boskat. Strepen in de lucht die niet verdwijnen. De komst van een nieuwe kleur aura. Marxisten, Jezusfreaks, new age-goeroes, tramconducteurs, prostituees, rappers zonder paspoort, mensen met soms wel tien persoonlijkheden die elk een andere taal slecht beheersten, ze konden allemaal op een exotisch warm applaus rekenen. En ik klapte en joelde mee, bang dat ik anders toch nog door de een of andere mand zou vallen. Alleen een man die zijn betoog inleidde met de mededeling dat hij op de VVD stemde, werd uitgejouwd en ik gooide voorzichtig een boterham naar hem. En steeds weer werd er verzucht ‘wat mooi toch, wat we hier aan het doen zijn’. ‘We beginnen onze eigen bank, de bank der liefde’, jubelde een vrouw, die zo te zien liefdeloos ter wereld was gekomen. Het lukte mij niet meer om adem te krijgen, ik moest zo snel mogelijk naar huis, onder de douche. Ik probeerde mij een weg door de massa te duwen, maar ik werd de andere kant op geduwd. Voor ik het wist stond ik achter de microfoon. Duizenden ogen keken mijn kant op, het hele plein was stil. "Schoonheid zit van binnen", stamelde ik. Euforie brak los, gezang steeg op uit alle kelen en creditcards werden in een vreugdevuur geworpen.

Mijn kleinkinderen zal ik recht in de ogen kunnen kijken. Ik stond aan de juiste kant.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen