Bart Smout dicht over zelfgenoegzame kantoorbewoners.
Illustratie: Mikko Kuipers.
Uitzicht op een park met enorme bomen
Dit is mijn kantoor.
Het bureau is in hoogte verstelbaar
net zoals de bureaustoel.
Iemand van personeelszaken heeft
speciaal voor mij de verhoudingen
op elkaar afgestemd.
Nee, geen kromme rug voor mij,
beste mensen, en een polskussentje
houdt de muisarm op afstand.
Recht voor mij staat het computerscherm
waar ik acht uur per dag naar staar.
Links daarvan staat een vetplant
die ik van mijn vriendin heb gekregen
op mijn eerste werkdag.
Rechts daarvan staat een foto van haar
in een zwarte lijst.
‘Knappe dame,’ zegt mijn collega altijd,
‘lekker thuiskomen met zoiets op de bank.’
Grote ramen geven uitzicht op het park.
Het is een mooi park met enorme bomen
en als er bezoek komt, wordt er altijd
gezegd dat het een geweldig uitzicht is
en dat niet iedereen zomaar mag uitkijken
op zo’n mooi park met niet van die kleine
lullige boompjes, nee, maar met fijne
grote bomen, die nog ’s een stootje
kunnen hebben en eruitzien alsof
ze daar al eeuwen staan.
Mijn collega’s en ik lachen dan de lach
van mensen die weten dat ze
bevoorrecht zijn
maar uit beleefdheid
zwijgen.
Ik ben pas 32.
Met een beetje geluk
en een gezonde levensstijl
haal ik misschien de 90 wel.
-
Bart Smout (1983) publiceerde een roman (Lege Lijnen, Prometheus) en verschillende korte verhalen. Sinds 2011 werkt Smout als redacteur, columnist en recensent. Hij schreef onder andere voor de Volkskrant, Mest Magazine en Univers en is columnist voor joop.nl. Dit jaar verscheen zijn debuutbundel Blijkbaar wordt het toch erger als je er niets aan doet bij Uitgeverij Geroosterde Hond.
