Na Londen, Barcelona en Parijs richt Woody Allen zich op de Eeuwige Stad: To Rome With Love is een romantische komedie waarin verschillende personages worden geconfronteerd met liefde en roem en het verlies daarvan. Drie redacteuren praten na.
Sara: Nadat New York voor veel filmmakers onbetaalbaar werd, is Woody Allen naar Europa vertrokken. Ik heb gehoord dat steden als Londen en Parijs hem dik betaalden om te komen filmen.
Stephane: Voor veertien miljoen komt hij in Amsterdam een film maken, maar Amsterdam weigert. De Noord-Zuid-lijn gaat inderdaad nog wat kosten, maar ik ben wel benieuwd wat hij met softdrugs en prostitutie zou doen.
Sanne: Die veertien miljoen is een koopje vanuit pr-perspectief. Tot nu toe heeft hij Europa weergegeven als een zonovergoten pagina uit een toeristengids.
Stephane: Ja, dat is zo. Maar ik vond dat ook gelijk het grootste probleem van deze film. Het voelde aan als één grote reclame voor Rome. Ik begon me een beetje af te vragen waarom ik geen geld toe kreeg om deze film te zien.
Sanne: Woody’s films zijn altijd een liefdesverklaring geweest aan Manhattan - dat was geloofwaardig, omdat hij daar zelf al zijn hele leven woont. Maar wanneer hij zijn trucje gaat toepassen op een Europese stad, verandert de briljante regisseur in een ordinaire Amerikaanse toerist. De belangrijkste scènes spelen zich af op plekken als de Spaanse Trappen en de Trevifontein, die op magische wijze compleet verlaten zijn. COME ON.
Sara: Maar zijn New Yorkse films spelen zich ook altijd af in Lower Manhattan, dat is ook geen compleet beeld. Ik voelde in de mierzoete toeristische blik op Rome juist een sarcastische toon.
Sanne: De film opende en eindigde met “Volare”, een totaal clichénummer – dat was absoluut sarcastisch. Woody krijgt waarschijnlijk ook die miljoenen niet als hij in een rottige buitenwijk gaat staan filmen.
Stephane: Hij speelt natuurlijk gewoon met alle clichés die het publiek van zo’n stad heeft, en juist dat geeft de film een extra laag. Ik heb me overigens heel goed vermaakt met Roberto Benigni en Ellen Page. Ze stelen de show.
Sanne: Hoe vonden jullie dat Woody het zelf deed?
Sara: Ik merk dat ik het erg lastig vind iets slechts over hem te zeggen. Niet dat ik dat over hem als acteur überhaupt zou willen, maar over zijn films in het algemeen. Zijn rol in deze film was perfect, net zoals alle andere rollen die hij in zijn andere films speelt.
Sanne: Haha, iets slechts zeggen over Woody voelt een beetje alsof je je lievelingsopa opeens een schop moet geven.
Sara: Precies!
Stephane: Hoewel hij een hele slechte acteur is, is er niemand die Woody Allen beter kan spelen dan hijzelf. Ik zou bijvoorbeeld niet weten wie beter kan besluiten zich door zijn hoofd te schieten en zich daarna te bedenken dan Woody in Hannah and her Sisters.
Sara: Ik erger mij eraan als ik zie dat hij acteurs in zijn film “zijn” rol heeft gegeven. Maar ik weet inderdaad ook niet hoe goed iemand acteert als hij altijd zichzelf speelt.
Sanne: Hij was opeens veel Amerikaanser dan in zijn Manhattan-films. Dat hij heel vies naar een stukje bruschetta zit te kijken.
Sara: Roberto Benigni (ja, die uit La Vita è Bella) speelt een kantoorklerk die uit het niets een beroemdheid wordt en wordt belaagd door paparazzi. Dat kwam over als kritiek op de huidige cultuur van mensen die beroemd zijn om niks, en wiens meest banale dagelijkse bezigheden aan de wereld worden verkocht als grootse prestaties.
Sanne: Ja, Benigni was superaandoenlijk en het was best een geestige parodie op sociale media. Maar erg origineel was het niet. Ik bedoel, er waren vijf jaar geleden al flashmobs.
Stephane: Ik heb veel gelachen, maar ik vind dat er in deze film wel erg veel ‘intellectuele’ grapjes zitten. Hij stopt zoveel verwijzingen naar literatuur en andere films in z’n dialogen, dat ik op een gegeven moment bijna bij Wikipedia te rade moest gaan om mee te kunnen lachen. Hij blijft een filmmaker voor snobs.
Sanne: Het is ook eigenlijk een beetje passé. Zijn tegenspeelster speelt een psychotherapeute en zit hem de hele tijd op Freudiaanse wijze te analyseren. In de jaren zeventig en tachtig waren dat hele scherpe grappen geweest, maar in 2012...
Sara: Zelfspot!
Stephane: Al met al voelde de film voor mij als een verzameling grappen die hij nog had liggen. Goeie grappen, dat wel. Maar ook de verhaallijntjes hadden niks met elkaar te maken. De titel was in de eerste instantie ook Bop Decamerone, wat er veel beter bij past (Decamerone = verzameling verhalen). Nu is het los zand.
Sanne: Woody schijnt een la te hebben met allemaal losse papiertjes waar ideëen voor films op staan. Die verhalen over de man die uit het niets beroemd wordt en de man die alleen onder de douche een geweldige operazanger is, komen ongetwijfeld van zo’n papiertje.
Stephane: Ja, maar zijn betere films zijn in hun geheel ook een goeie grap: een vrouw wordt verliefd op een filmpersonage die vervolgens de film uitstapt (Purple Rose of Cairo) of het gaat over een acteur die letterlijk out of focus is. Bij deze film ontbrak die goeie overkoepelende grap.
Sara: Het voelde onaf. Hij heeft haast, hij wil gewoon zo snel mogelijk nog zo veel mogelijk films maken. Hij repeteert niet met acteurs en filmt met weinig takes.
Sanne: Je voelt het wel ja, dat zo’n film in een paar weken uit de grond is gestampt. Weliswaar met heel veel geld en geweldige acteurs, maar het is toch een beetje afgeraffeld. Ik hoorde na afloop van de film in de damestoiletten een groepje vrouwen zeggen dat het “een soort Love Actually was”. Tsja...
Sara: Het ging vooral over (ongewilde) roem. Terwijl de douchende operazanger na zijn eenmalige succes een veelbelovende carrière laat liggen voor het kleine familiegeluk dat hij al kende, schiet Benigni toch in paniek als alle roem wegvalt en zijn z'n oude leven en familie toch niet genoeg.
Sanne: Vreemdgaan was ook een belangrijk thema! Een van de personages, een Amerikaanse architectuurstudent, wordt verliefd op de beste vriendin van zijn geliefde: zo’n typische irritante chick die ‘s nachts wil inbreken in een monument en alleen maar over seks praat.
Stephane: Alec Baldwin speelde de oudere versie van de jonge architectuurstudent en gaf hem tips, terwijl hij over zijn schouder meekeek. Dan liepen ze boodschappen te doen en siste hij: “Wedden dat ze niet kan koken?” Hilarisch. Ik wil ook zo’n oudere versie van mezelf die hoofdschuddend commentaar geeft op alle stommiteiten die ik bega. Zo heb ik ooit eens ingebroken in het Forum Romanum.
Sanne: Haha! Wat deed de Spaanse Penelope Cruz trouwens in Rome? Wel leuk om haar eens niet in de 64e Almodovar-film te zien.
Sara: Ja! En dat Italianen in de film Italiaans spreken.
Stephane: Maar wat denken jullie? To Rome overslaan en een gouwe ouwe bekijken, of wel naar de bioscoop gaan?
Sara: Gaan. Het is een ode aan Rome met een surreële kijk op menselijk gedrag.
Sanne: Gaan. Ik zie From Amsterdam With Love al voor me hoor. Woonboten in het ochtendlicht, een liefdesscène in het Anne Frankhuis, Scarlett Johanson die vreemdgaat met een Marokkaanse coffeeshophouder...
Sara: Hahaha!
Stephane: Woody Allen een joint zien opsteken om vervolgens naar de Bananenbar te gaan, daar leg ik wel een tientje voor in.
Sanne: Lodewijk Asscher, make it happen.