Asset 14

De snor van meester Theo

De snor van meester Theo

Omdat snorren blijven intrigeren, verwennen we je vandaag met een Hard//hoofd-klassieker. In dit korte verhaal van Bart Kuipers verandert meester Theo in een onweerstaanbare seksgod door zijn snor af te scheren. Als dat maar goed gaat!

Zijn snor moest wel verschrikkelijk prikken, want meester Theo had geen vrouw en mijn moeder zei dat dat door die snor kwam.

Sinds ze dat had gezegd kon ik me nog maar moeilijk concentreren in de klas. Ik keek de hele tijd naar de zwarte haren die uit de bovenlip van meester Theo staken als spelden uit een speldenkussen. Als de meester sprak bewoog de snor grappig op en neer en als hij lachte, krulde de snor mee met zijn bovenlip. Als hij schreeuwde ving de snor de kleine beetjes spuug op die uit zijn mond kwamen. ‘s Ochtends gaf meester Theo de snor koffie te drinken en in de pauze kreeg de snor de boter van zijn boterhammen.

Op een dag was de snor weg. Ik stond op mijn moeder te wachten bij het fietsenhok. Meester Theo was bezig zijn tas achterop te binden.
‘Waar is uw snor?’ vroeg ik.
‘Hij werkt niet,’ zei meester Theo. ‘Ik dacht het door mijn vroege kaalheid kwam, maar iedereen zegt dat het aan mijn snor ligt.’
‘Mijn moeder ook.’
‘Zie je wel.’
‘Ze zegt ook dat u zonder snor een aantrekkelijke man bent.’
‘O ja?’
‘Een seksgod.’
‘Een seksgod?’
‘Dat zei ze aan de telefoon. Ze denkt dat ik het niet hoor als ze in haar slaapkamer zit, maar ik hoor alles.’

Toen ik die zaterdag thuiskwam van voetbal zat meester Theo opeens naast mijn moeder op de bank. Hij doopte een speculaasje in een kop koffie. Zijn kale bovenlip was net iets witter dan de rest van zijn gezicht. Hij zat er de hele tijd nerveus aan te plukken, alsof hij vergeten was dat hij geen snor meer had. Het gepluk werkte blijkbaar aanstekelijk, want mijn moeder zat de hele tijd aan haar zwarte krullen en lachte heel hard en hoog bij alles wat meester Theo zei.

‘Je vindt het toch niet erg als Theo blijft eten?’ vroeg mijn moeder en ik schudde mijn hoofd. Ze had drie gangen gekookt. Meestal had ze al moeite met eentje. We aten vaak patat met mayonaise, want dat was makkelijk. Soms zei ik: ‘niet wéér patat met mayonaise,’ maar dan zei mijn moeder: ‘sommige jongetjes zouden een moord doen om zo vaak patat te eten.’

‘Je vindt het toch niet erg als Theo blijft slapen?’ vroeg mijn moeder toen we eindelijk van tafel gingen. Ze had allemaal rode vlekken op haar lippen van de wijn. ‘Anders moet hij helemaal terugrijden naar Amsterdam.’ Meester Theo kwam dus uit Amsterdam. Mijn moeder had een keer gezegd: ‘Amsterdam is een verdorven plek, en heus niet alleen omdat je vader daar nu woont.’

De volgende ochtend kon ik niet onder de douche omdat mijn moeder en meester Theo er samen onder stonden. Ze deden er een eeuwigheid over en mijn moeder lachte weer de hele tijd zo hoog.

Op school kregen we een invaller.
‘Waar is meester Theo?’ vroeg Clara. Ze stelde altijd van die irritante vragen, over dingen die ik allang wist.
‘Dat weet ik niet,’ zei de invaller. ‘Waar waren jullie gebleven met rekenen?’
‘Hij staat bij ons thuis onder de douche,’ zei ik.
‘Echt?’ vroeg Clara.
‘Echt?’ vroeg de invaller.
‘Samen met mijn moeder. Ze vindt hem een seksgod.’
De andere kinderen lachten, maar de invaller niet. Die zei: ‘dat soort woorden hoor je niet te gebruiken in de klas.’

Een paar dagen later stond er voor onze klas opeens een ander. Juffrouw Gerdwien.
‘Waar is meester Theo?’ vroeg ik.
‘Meester Theo geeft nu les aan de zevende groep.’
‘Waarom?’
‘Dat is beter,’ zei juf Gerdwien, ‘voor jou en voor de anderen.’
Ik miste meester Theo en zijn snor. Juf Gerdwien had wel haar op haar bovenlip, maar een snor kon je het niet noemen.

In plaats van in de klas zag ik meester Theo nu aan de keukentafel met een glas wijn of een glas bier in zijn hand. Soms stonden zijn schoenen onder de kapstok. Hij had nieuwe gekocht samen met mijn moeder, van die gelakte met een lange punt eraan.

‘Hoe zou je het vinden als Theo hier komt wonen?’ vroeg mijn moeder op een avond. ‘Je moet alleen ja zeggen als je het echt wil, anders mag je ook nee zeggen.’
Mijn moeder noemde hem Theo, maar ik kende geen Theo, alleen meester Theo. Met snor en zonder gelakte schoenen.
‘Mag ik dan gewoon meester Theo zeggen?’
‘Nee, thuis moet je hem Theo noemen, zoals je papa “papa” noemde.’
‘Dan wil ik het niet.’
‘Weet je het zeker?’ vroeg mijn moeder. ‘Je mag er ook nog best een nachtje over slapen.’ 
Ze keek me aan zoals toen ze had verteld dat papa een tijdje ergens anders ging wonen, alsof ze het heel erg vond voor mij, terwijl ze zelf bijna moest huilen.
‘Dat hoeft niet,’ zei ik.
 Ze bleef nog even staan, alsof ze verwachtte dat ik nog iets zou zeggen, maar ik had alles al gezegd.

Die avond aten we patat met mayonaise. Meester Theo zat niet bij ons aan tafel en mijn moeder was de hele tijd aan het zuchten bij alles wat ze deed.
‘Waarom zucht je zo?’ vroeg ik.
‘Eet je patat nou maar.’
Na het eten ging ze meteen naar haar slaapkamer. Ze zat heel lang aan de telefoon. Dat had ze niet meer gedaan sinds meester Theo voor het eerst aan onze keukentafel was verschenen. ‘Felix wil het niet,’ hoorde ik haar tussen twee zuchten door zeggen, ‘maar ik denk dat Theo mijn soulmate is.’
Soulmate, daar had ik nog nooit van gehoord. Het klonk een beetje als een stuk speelgoed. Zou mijn moeder meester Theo een stuk speelgoed vinden?

‘Ik heb jullie gemist,’ zei meester Theo toen hij ons lokaal binnenkwam, maar het klonk niet alsof hij het meende. Meer alsof hij het van tevoren had ingestudeerd. Hij had nog steeds geen snor en droeg dezelfde rare puntschoenen. Als hij koffie dronk likte hij de koffie van zijn kale bovenlip en de boter van zijn boterhammen at hij gewoon op. Hij kwam ook bijna niet meer aan mijn tafeltje. Als ik mijn vinger opstak deed hij net alsof hij buiten opeens een zeldzame vogel zag, of een luchtballon, ook als er helemaal geen zeldzame vogel of luchtballon te zien waren.

In de pauze zat hij aan de rand van de speelplaats en at een boterham met kaas. Hij deed net of hij in de krant verdiept was toen ik naast hem kwam staan.
‘Fijn dat u weer terug bent.’
Hij keek op.
‘Ik begrijp het wel,’ zei hij, zonder uit te leggen wat hij precies begreep.
‘Mijn moeder mist je,’ zei ik. ‘Ze zegt dat je haar soulmate bent.’
‘Ik mis haar ook.’
‘Wat betekent dat, soulmate?’
Meester Theo kauwde extra lang op zijn hap.
‘Het betekent,’ zei hij en slikte de hap door, ‘dat je voor elkaar gemaakt bent.’

Toen ik thuiskwam zat mijn moeder op de bank voor de tv met een fles wijn en de gordijnen dicht. Ze zag eruit alsof ze daar de hele dag al zat.
‘Meester Theo is terug, maar hij is meester Theo niet meer,’ zei ik.
Mijn moeder glimlachte naar me. Haar tanden waren rood van de wijn. ‘Dat komt wel weer,’ zei ze.
‘Hij zegt dat hij je mist.’
Ik zat naast haar en we keken naar twee mensen die samen een hele grote bruidstaart over een drijvend vlot naar de overkant van een zwembad moesten brengen. Ik hoopte dat ze in dat zwembad zouden vallen, maar dat gebeurde steeds net niet. Daarna zapte mijn moeder naar een man met zilvergrijs haar die een blonde vrouw in een rode jurk kuste. Ik liep naar de tv en zette het geluid uit.
‘Wat doe je?’ vroeg mijn moeder.
‘Is meester Theo jouw soulmate?’
‘Daar wil ik het niet over hebben.’
‘Meester Theo zegt ...’
‘Ik wil het niet meer over meester Theo hebben.’
‘Ik wilde alleen maar zeggen, dat meester Theo hier best mag wonen, als hij jouw soulmate is.’
Mijn moeder was stil. Op de tv was vioolmuziek te horen. De man met het zilvergrijze haar en de blonde vrouw lagen nu in bed en rookten een sigaret.
‘Weet je dat zeker?’ vroeg mijn moeder. 
Ik knikte.
 Ze stond op en liep naar me toe. Ze had moeite om recht te lopen, maar ze kwam toch en ze omhelsde me. Toen begon ze te huilen.

Een paar dagen later zat meester Theo weer bij ons aan de keukentafel. 
Mijn moeder had een cake gebakken die niet helemaal gelukt was, maar wel heel lekker smaakte.
‘Dit is de beste cake die ik ooit heb gehad,’ zei meester Theo.
‘Stel je niet aan,’ zei mijn moeder.
 Ik zei niks, maar ik keek naar de bovenlip van meester Theo. Er staken kleine zwarte haartjes uit. Het was nog geen snor, maar het zou niet lang meer duren.

Mail

Bart Kuipers is een aspirant wereldverbeteraar, parttime pessimist en overtuigd romanticus die schrijft en woont in Berlijn. Voor meer zie www.bkuipers.nl.

Wies van der Velde is illustrator, wonend en werkend in Den Bosch. Ze werkt vooral met kleurpotlood en Lino, die samen een mooie balans vormen.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen