Asset 14

Komen spelen

Dat Elsje zou komen spelen was ik even vergeten. Maar als ik het meisje met de vlechtjes naast mijn dochter op de rand van de zandbak zie zitten herinner ik het me weer. Omdat Annika onlangs tussen de middag bij haar mocht eten, had ik gezegd dat Elsje een keer na school bij ons kon spelen. Elsjes moeder vond het een fantastisch plan. Ze had gezegd dat de dinsdag waarschijnlijk goed uitkwam. Een paar dagen later vroeg ik of het nog door zou gaan, maar de moeder sprak bits dat ze van niks wist en dat Doukje bovendien op dinsdag naar balletles moet. De moeders van Elsje en Doukje lijken waarschijnlijk helemaal niet op elkaar, maar in de spanning die het contact met mede-ouders bij mij oproept wil ik blijkbaar nog wel eens gezichten door elkaar halen.

Kennelijk heb ik het verkeerd begrepen en was het toch een definitieve afspraak; de kinderen lijken daar vanuit te gaan.
‘Ik kom bij jullie spelen,’ bevestigt Elsje mijn vermoeden.
‘Hartstikke leuk,’ zeg ik, ‘dat is de eerste keer dat iemand uit jullie klas naar ons komt. Dan wachten we even op jouw moeder.’
‘Maar ze komt toch bij mij spelen?’ vraagt Annika.
‘Mijn mama mag niet mee hoor,’ zegt Elsje een beetje bozig.
‘Nee, natuurlijk niet, maar ik moet toch even weten of het goed is.’
‘Doe niet zo gek papa,’ lacht Annika beschaamd, ‘natuurlijk is het goed.’
‘Ja, doet niet zo gek,’ zegt Elsje.
In een discussie met twee kleuters heb ik vandaag geen zin, dus we lopen naar mijn fiets. We bestuderen het voertuig en zien dat er maar één zitje op zit.
‘We gaan gewoon lopen,’ zeg ik, ‘zo ver is het niet.’
‘Maar wij zijn moe,’ jammert Elsje.
‘Ja,’ zegt Annika, ‘we hebben de hele dag hard gewerkt.’ Ze gaat pas anderhalve maand naar school, maar lijkt nu al de sleur van het leven in te zien.
Na enig nadenken zet ik Elsje in het zitje en Annika op het zadel. Met de fiets aan de hand begin ik te lopen.

Na klachten over oneerlijkheid besluit ik de meisjes om de paar meter te verwisselen. Het is nog best lastig om de fiets hierbij recht te houden. De vijfde keer gaat het mis. Elsje kiepert van het zadel en knalt met haar gezicht op de stoep. Even is het stil.
‘Je hebt mijn vriendin doodgemaakt!’ Annika kijkt me met grote ogen aan.
Dan begint het gekrijs. Ik til Elsje op en zie dat er donkerrood vocht uit haar neusgaten stroomt. Als ik met mijn vrije hand in mijn broekzakken graai op zoek naar iets om het bloed te stelpen, hoor ik Annika gillen. Ik zie dat de fiets kantelt. Ik wil hem vastpakken, maar dan glijdt Elsje uit mijn handen.
‘Lekker bezig jongen,’ bromt een passant vanuit zijn scootmobiel.

Ruim een uur later zijn we thuis. Gelukkig lijken de kinderen weer vrolijk. Uit Elsjes neusgaten steken stukjes van een servet waarmee ik vanmorgen mosterd van mijn gezicht heb geveegd, maar verder ziet ze er gezond uit. Als we de kamer binnenlopen, wil Annika enthousiast alles in het huis laten zien.
‘Dat is onze tafel,’ zegt ze, ‘en dat zijn onze stoelen. Dat is Muis, die is heel lief.’
‘Dat is helemaal geen muis,’ zegt Elsje met nasale stem, ‘dat is een poes’.
‘Ja, daar heb je helemaal gelijk in,’ prijs ik haar, ‘maar de naam van deze poes is Muis.’
‘Wat stom,’ zucht Elsje minachtend.
‘Ja, wat stom eigenlijk,’ valt Annika haar vriendin peinzend bij.
‘Nu ga ik het boven laten zien,’ pakt ze vervolgens met hernieuwd enthousiasme de draad weer op. ‘Daar wonen mijn bed en mijn knuffels.’
‘Zouden jullie niet eerst je jas uit doen?’ onderbreek ik de rondleiding.
‘En moeten jullie niet ook wat drinken?’
‘Wij willen wat lekkers,’ zegt Annika kordaat.
‘Ja,’ zegt Elsje, ‘dat willen wij.’
‘Dat hebben we niet,’ mompel ik schuldbewust.
‘Jawel, jawel, jawel,’ zegt Annika. Ze pakt Elsjes hand en de mijne en leidt ons naar de kast. Gedrieën staren we in het schaaltje dat ik vanmiddag heb leeg gevreten. Op de bodem ligt nog een korreltje chocola.

‘Ik kan toch een lekkere boterham met pindakaas voor jullie smeren,’ zeg ik tegen de kinderen die nepwenend over de grond rollen. Ze hebben nog steeds hun jassen aan.
‘Dat mag ik niet,’ snikt Elsje.
‘Wat een onzin,’ lach ik smalend, ‘waarom zou je geen pindakaas mogen?’
‘Mijn mama zegt dat het niet goed voor mij is.’
‘Ach, die bizarre gezondheidscultuur van tegenwoordig ook. Calvé, wie is er nou niet groot mee geworden?’
Ik smeer twee extra dikke boterhammen. Smakkend eten de meisjes het op. Vooral Elsje laat het zich goed smaken.

Dan gaat mijn telefoon. Het is mijn zus. Ik vertel trots dat er voor het eerst een klasgenootje van Annika bij ons speelt.
‘Wat leuk,’ zegt mijn zus, die graag van alle ontwikkelingen van haar nichtje op de hoogte blijft, ‘blijft ze ook eten?’
‘Oh, dat weet ik eigenlijk niet.’
‘Hoe bedoel je? Heb je niet afgesproken hoe laat ze wordt opgehaald?’
Opeens bedenk ik dat Elsjes ouders helemaal niet weten waar ik woon.

‘Papa!’ schreeuwt Annika.
‘Stil lieverd, ik ben even aan het bellen.’
‘Maar papa,’ zegt Annika met trillende stem, ‘kijk nou naar Elsje.’
Met de telefoon in mijn hand staar ik naar Elsje. Haar gezicht is bruin van de pindakaas en rood van de bulten. Er komt een piepend geluid uit haar keel.
‘Kas, ben je daar nog?’ hoor ik de stem van mijn zus in de verte.
Ik verbreek de verbinding en plof neer op een stoel. Het is tijd om na te denken.

Illustratie: Joost Dekkers

Na enkele minuten bedenk ik dat ik natuurlijk het nummer van Elsjes moeder heb. Die heeft ze mij immers gegeven op de dag dat Annika met hen meeging. Stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.
‘Met Fiona,’ zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn.
‘Ja, het zit dus zo,’ begin ik gehaast, ‘ik heb Elsje een boterham gegeven...’
‘Wie is Elsje?’
‘Uw dochter?’
‘Je bedoelt Sterre? Die zit nu in bad.’

De moeders van Sterre en Elsje lijken waarschijnlijk helemaal niet op elkaar, maar in de spanning die het contact met mede-ouders bij mij oproept wil ik blijkbaar nog wel eens gezichten door elkaar halen. Daar moet ik toch echt op gaan oefenen, want de komende jaren komen er vast nog vaak kindjes spelen. Al zou Elsje ook best de laatste kunnen zijn.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Joost Dekkers

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen