Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor hard//hoofd.
Mijn vriend J. is filosoof in Tel Aviv. Hij vliegt twee keer per jaar naar Amsterdam. Dat kan hij zich veroorloven omdat zijn vader voor El-Al werkt. In Amsterdam koopt J. nieuwe schoenen en gaat hij bij zonsopgang kijken naar de Westertoren. Daar vindt hij pure schoonheid. Hij krijgt er tranen van in zijn ogen.
J. schrijft boeken over het wezen van tijd. Soms probeert hij me uit te leggen hoe de vork in de steel zit, maar vaker kijken we naar Amerikaanse basketbalwedstrijden. Reuzen die de zwaartekracht belazeren. Dat kan mijn brein bevatten. Het wezen van tijd is mijn horloge. En de kalender naast de ijskast. De kalender zegt dat het jaar voorbij is. Je evalueert.
Het was een jaar waarin mijn zoon leerde lopen. Dat is een mijlpaal. Het was ook het jaar waarin de kapper voor het eerst aanbood mijn wenkbrauwen bij te knippen. 'Voor een man van jouw leeftijd heb je nog heel goed haar. Maar die wenkbrauwen gaan zo langzamerhand hun eigen weg.' Hij zei het met een uitgestreken gezicht. Het deed geen pijn. Kennelijk was dit het jaar waarin ik mij heb verzoend met het wezen van leeftijd.
Een jaar kent overwinningen en nederlagen. Ze zijn niet allemaal belangrijk. Een nederlaag was de aanschaf door mijn vriendin van een bakfiets. Mijn luidkeelse protesten werden gewogen en terzijde geschoven. Daar ging een netto maandsalaris, daar kwam het gevreesde gedrocht. Iemand zei: 'Heel goed. Want zonder bakfiets heb je geen leven.' Ik antwoordde dat ik er niet dood op gevonden zou worden. Het was een moeizaam gesprek.
De overwinning kwam zes maanden later. De bakfiets was nauwelijks gebruikt. Mijn vriendin verkocht hem tandenknarsend op Marktplaats. We gingen voor vijfhonderd euro het schip in, maar dat deed aan de overwinning niets af. De nieuwe eigenaars verwachtten hun derde kind. Terwijl zijn vrouw een proeftochtje maakte, zei de man: 'Met een groot gezin ontkom je er gewoon niet aan.' Hij stond er verslagen bij. Ik dacht: beter jij dan ik. Later op de avond telde ik het geld en strooide het door de huiskamer. Een overwinning moet gevierd worden.
Illustratie: XF&M
Op de nieuwe kalender strekken de verse maanden zich voor me uit. Wat ligt er te wachten? En moet er iets worden veranderd? Over het roken van tabak wil ik het niet hebben. Het roken is iets tussen de tabak en mij. Een gedoemde liefde, aangezien ik sinds kort een elektronische sigaret bezit. De tabak heeft het al zwaar genoeg. Dus laat ik hem met rust. Mijn vriendin vindt dat wel erg makkelijk, en daar heeft zij uiteraard gelijk in.
Verandering is niet makkelijk, maar verandering is goed. De mens moet uit zijn comfort-zone. Dat betekent De gebroeders Karamazov in plaats van The Sopranos. Nu maar hopen dat de Karamazovs ook een Uncle Junior hebben.
Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.
XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…
