Asset 14

Het te grote verschil

Deze zomer overleed een vriend. Een vrind-vriend: hij had twee beste vrienden, een fier aantal ongelooflijk goede vrienden en vervolgens een lange trits vrinden, waar ik mijzelf toe reken.
Met een vrind drink je koffie als je elkaar op de Haarlemmerdijk treft. Dan nodig je hem uit voor het etentje die avond waarbij je zeven gerechten bereidt omdat er dusdanig veel mensen zullen aanschuiven dat een eenpansgerecht er nogal middeleeuws bij zou staan - een zevengangendiner dus waarvan vervolgens twee gangen aanbranden en je er één in het geheel vergeet te serveren. Deze vrind wil van het verbrande gerecht nota bene het recept graag mee naar huis alsjeblieft dankjewel.

Een vrind is iemand waarvan je nooit exact weet hoe lang je elkaar nou kent maar het was altijd zeker twee jaar langer. Voor die vrind brand je stapels zelfgecompileerde CD’s met Nero Burning Rom (zo lang kennen jullie elkaar in ieder geval) in een formaat dat hij niet kan afspelen.
“Heb ík dít?!” schreeuwt de vrind verheugd als hij op zijn eigen pc naar muziek luistert.

Een vrind is iemand die je in een rokerige danszaal waar de onbarmhartige lichten overigens al best een tijdje aan staan, zoent. Omdat hij nog een beetje in zichzelf danst en onderwijl the Smiths neuriet maar vooral omdat jullie elkaar Zo Ongelooflijk Lief vinden. Ondanks het feit dat hij op mannen valt en jij op andere mannen dan op hem, je zoent en lacht daar later hartstochtelijk om.

Wat ook binnen het vrindenspectrum valt is hem ’s nachts, nog geen minuut nadat je samen door de Vondelparkpoort bent gefietst, genadeloos kwijtraken. Om hem twintig minuten later stuiplachend tegen een boom te zien staan en daar vervolgens in te klimmen. De echte vrind is er één die jou ineens, uit het niets en zonder begeleidende tekst, één van de grappigste stripjes ooit stuurt waardoor er een wedloop ontstaat van geinige stripjes over en weer die eindigt met een niet zo heel erg grappig stripje van jouw kant. Plaatje 1. Twee vrouwen wandelen op straat, een man wandelt hen tegemoet. Plaatje 2. Man: “En dames, gaan wij vandaag nog wat leuks doen?” Plaatje 3. Vrouwen: “Nee.”

Foto: Gabor Roozen.

De dood van naasten zou bij de echo van de welbekende aankondiging moeten blijven. Jeweetwel, een aankondiging met de strekking dat we het heus allemaal mee gaan maken, zo naïef ben ik niet, maar ik had er toch op gerekend dat het pas in een verre toekomst zou geschieden.
Zo’n toekomst waarin we klaar zijn voor tegenslagen van dergelijke omvang en het verlies kunnen incasseren als in een Zonnatura-reclame: we zullen prachtig ingetogen huilen op een propere witte bank terwijl de avondzon zowel de schuifdeuren naar de tuin als het theekopje op de salontafel-zonder-kringen goud kleurt. Een vriendin legt een grote, gebreide plaid over je schouders en veegt één biggelende traan van je wang. Je mascara loopt niet eens uit.

Maar de dood zou niet nu al mogen binnendenderen, en al helemaal niet zo. Niet in de zomer, niet op zijn leeftijd. Zijn vrienden mogen niet nog met de deurklink in hun hand staan en voorover klappen; zijn beste vrienden mogen niet de andere vrienden bellen en hoi zeggen, hee met mij en haperen; zijn vrienden mogen niet op vakantie zijn en het later pas horen; zijn vrienden mogen niet op vakantie zijn en terugkomen; zijn vrienden mogen niet tijdens hun werk dat telefoontje krijgen, ze mogen niet in elkaar zakken ten overstaan van klanten; zijn vrienden mogen niet elkaar massaal opbellen en dan niets zeggen en ze mogen ook niet zeggen weet jij het al?

Zijn vrienden mogen niet op een verrassend zonnige dag het bootverkeer over de Prinsengracht voorbij zien trekken. Ze mogen niet bijna opgaan tussen andere mensen die zorgeloos met hun benen over de rand bengelen, bijna, zou je niet beter weten. Het moet de voorbijgangers toch opvallen dat hun pizza’s niet gegeten worden en dat alles wat gezegd wordt met open mond gebeurt en geluidloos is; dat hun monden niet meer sluiten, zelfs niet tijdens het huilen, dat ze hooguit wat verkrampter staan? Het moet toch zichtbaar zijn dat zij allemaal van een afstandje naar zichzelf kijken, deze mensen met een fles wijn in hun midden; lamgeslagen jonge mensen waar rondvaartboten en kleine sloepjes met feestmuziek aan voorbij varen? Er liggen twee koudgeworden steenovenpizza’s in voorgesneden parten op de stoep, net als wat verkreukelde zakdoekjes en heel veel sigaretten.
Zij mogen niet maanden later op Facebook voorbij zien komen dat hij de IJ-hallen nog steeds leuk vindt en zij mogen dat niet als een schop in hun middenrif ervaren.

Op deze manier blijft het verschil veel te groot. Het verschil tussen dansen in een klimboom in het Vondelpark en nooit meer dansen in een klimboom in het Vondelpark. Niet eens een heel klein beetje dansen. Het kolossale verschil tussen hem in de supermarkt zien lopen met een zakje rucola en denken shit niet omkijken want ik heb te veel haast en drie dagen later zeker weten dat je hem niet meer in de supermarkt zult zien lopen. Nooit meer, met of zonder biologische rucola in zo’n kraakzakje.

Mail

Laura van der Haar is archeoloog en schrijver.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen