Asset 14

Foetsie

Rob heeft grijs haar en draagt een bril.
Lendy is te voet van huis vertrokken.
Frederik is niet in de haven aangekomen.
Geovanna is slank en heeft een navelpiercing.
Het is onbekend wat voor kleding Henk droeg.
Zoryana heeft een verzorgd uiterlijk en een kort kapsel maar kwam niet opdagen op haar afspraak.
Sicco verplaatst zich per openbaar vervoer.
Vanaf eind 2012 is Hibayo niet meer gezien, zij beweegt zich in een rolstoel.
Andy is weggereden in een Volkswagen Caddy, die uitgebrand is teruggevonden.
Gerardus maakt gebruik van een blauwe rollator en heeft een onverzorgd uiterlijk.

Dit is geen poëzie. Dit zijn serieus de volledige en dus best mogelijke beschrijvingen van vermiste personen op de website van de landelijke politie. Er staat weliswaar ook een fotootje naast, maar ‘grijs haar en een bril’ of ‘een 22-jarige jongen in spijkerbroek’ lijkt me een behoorlijk karige samenvatting van een geheel persoon, iemand met hobby’s en een geschiedenis en dromen en angsten en liefhebbende mensen om zich heen die hem graag zo gauw mogelijk weer in hun armen sluiten (of in dat andere geval, begraven). Wordt het niet eens tijd voor Justitie om naast een portrettekenaar ook een portretschrijver in te huren? (IK WIL DIE BAAN!) Verdwenen mensen verdienen op zijn minst iets meer dan twee regels boven hun pasfoto, en al helemaal meer dan twee regels over hun spijkerbroek.

Het is trouwens wel een onmeunig fascinerende pagina, en de eraan gekoppelde site met ongeïdentificeerde doden is misschien nóg wel fascinerender. Morbide natuurlijk, maar (deels daarom ook) oh zo interessant om door te grasduinen.

Beeld: Berber Theunissen.

De gefotografeerde gezichten zijn opgezwollen, blauw aangelopen, in elkaar gedeukt, vol wonden. Maar sommige doden zien er juist keurig uit. Zelfs hun haar is netjes gekamd en het witte laken waar ze waarschijnlijk al tijden in hun niksie onder liggen - bij flink winterse temperaturen - is voor de foto even netjes (niet opgemaakt hotelbed-netjes maar gewoon efficiënt-netjes) teruggeslagen. Ik zou bijna zeggen smullen geblazen, was het niet zo verschrikkelijk droef. Toch laaf ik me urenlang aan deze mysteries, de nooit opgehaalde doden en nooit teruggekeerde gezichten. Ik scroll van de meest recente vermissingen helemaal naar de eerste (en dus nog steeds niet opgehelderde) verdwijningen op de site. De kleurenpasfoto’s van de waarschijnlijk naar Egypte ontvoerde broertjes; de oudere dame met het onberispelijke uiterlijk die in de Rotterdamse haven voor het laatst is gezien. Ik reken uit hoeveel personen er zoekraken per maand en ook hoeveel daar uiteindelijk van worden teruggevonden (gemiddeld twaalf zoek, elf en een half komt weer terug).

De eerste personen op de site zijn in de jaren zestig verdwenen en glimlachen een beetje muizig naar ons op de zwart-wit foto’s. Voor altijd foetsie natuurlijk. Bij ieder gezicht - van het jaar 1960 tot 8 maart 2015 - dringt zich onmiddellijk een verhaal op, juist door het ontbreken van zoveel informatie. De gezette twintiger die in september voor het laatst is gezien bijvoorbeeld. Hij heeft een vlassig snorretje (aldus de beschrijving) en komt uit Emmen.

Vlassig snorretje. Emmen. En BOING daar ontsteekt mijn fantasie en stapt de jongeman in de streekbus, groet de chauffeur een beetje nors zoals het een echte Drent met een vlassig snorretje betaamt en laat zich naar het grensdorp en tevens eindhalte rijden, Emmer-Compascuum. In Emmer-Compascuum eet hij een broodje frikandel en daarna een frietje; hij bestelt de snacks niet tegelijkertijd want dat is zonde van hun temperatuur. Hij drinkt zijn blikje cassis helemaal leeg, zelfs de laatste druppel die in de rand is blijven liggen slurpt hij weg en dan wandelt hij de landerijen in. Het is nazomer dus het wordt pas tegen een uur of negen donker. Hij rookt niet, maar zou op een moment als dit maar wat graag roken. Ach ja.

Hij loopt en loopt en loopt en hoopt dat het zich allemaal vanzelf zal oplossen, dat zijn gedachten hem op een gegeven moment met rust zullen laten. Misschien moest hij maar doorlopen naar Duitsland, of in ieder geval een eind in die richting, het wordt donker en het is nog koud voor de tijd van het jaar. Hij heeft geen jas aan, maar draagt wel een grote rugzak. Daarin propt hij vier straattegels die hij met veel moeite heeft weten los te peuteren uit een van de stoepen van Emmer-Compascuum. Voor de zekerheid stopt hij er ook nog een kleine zwerfkei bij die verderop ligt en met de banden hoog onder zijn oksels gesnoerd loopt hij om tien over drie ’s nachts het kanaal in, op een plek waar niemand ooit aanmeert, niemand zwemt en al helemaal niet iemand om tien over drie ’s nachts de hond uitlaat. Er komen nog best wel een tijdje belletjes naar boven.

Mail

Laura van der Haar is archeoloog en schrijver.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen