Het was weer eens zo’n dag waarop weinig voorgenomen doelen behaald zouden worden en daarom was het zaak voordat de avond inviel de deur uit te gaan om voor minstens een week boodschappen in te slaan, zodat men later, wanneer werd teruggekeken op mijn leven, kon vaststellen dat het weliswaar geen allesbepalende dag was geweest, zoals die dag dat ik een klein schaap uit een sloot redde, maar wel een die een halve paragraaf uit de annalen toch zeker niet ontzegd kon worden. Zodoende bogen mijn geliefde en ik ons over een stuk papier om de waren te noteren die ik in huis moest halen.
Nu moet u weten dat ik het liefst mijn lijstje in één winkel af zou werken, maar zo makkelijk kom ik er niet vanaf. Naast elke gewenste boodschap staat keurig genoteerd of ik het bij de Appie, de Dirk, de Aldi, de Lidl, de Ene Turk, dan wel de Andere Turk moet halen, want de ene pijnboompit is de andere niet. In de tijd dat ik op pizza, kaneelijs en bier leefde – soms romantiseer ik dat het jaren waren, maar het zal hoogstens een semester zijn geweest – was het boodschappen doen nog iets wat tussen de bedrijven door, met een vloeiende beweging van ochtenderectie naar avondcollege, kon worden volbracht. Tegenwoordig moet eerst uitgebreid een Plan van Aanpak worden uitgestippeld, en het juiste schoeisel geselecteerd.
Het zou allemaal zo’n ramp nog niet zijn als ik nonchalant fluitend de pakken macaroni en wasverzachter mijn mandje in kon tikken, om vijf minuten later in de rij aan te sluiten. Zo simpel zou het moeten zijn. Maar in elke winkel, ook al kom ik er jaren, moet ik steeds opnieuw mijn weg vinden. Het systeem waarin de levensmiddelen zijn gerangschikt wil mijn brein domweg niet in. Wat ik nooit begrepen heb, is waarom ze de waren niet alfabetisch uitstallen, het zou zoveel logischer zijn. De aardappelen staan meteen bij de ingang en bovenaan mijn lijstje, de zongedroogde tomaten gaan als laatste mee.
Illustratie: Irene Wiersma
Op enig gevoel voor oriëntatie heeft men mij nimmer kunnen betrappen. Het schijnt dat mannen de weg vinden door ruimtelijk inzicht en vrouwen doordat zij goed herkenningspunten onthouden. Ik moet hieruit concluderen dat ik geslachtloos ben. Ook schijnt het dat we een derde van ons leven slapend doorbrengen. Ik heb uitgerekend dat ik een vijfde van mijn wakende leven heb besteed aan het zoeken naar de weg. Menige prachtbaan is mij door de vingers geglipt, doordat ik drie kwartier te laat op het sollicitatiegesprek verscheen. Lange tijd bleef ik vrijgezel doordat ik pas na sluitingstijd het juiste café vond. Toch heeft het mij ook veel moois opgeleverd. Je komt in buurten terecht waar je nooit zou hoeven te zijn, je ziet wat van de wereld. Naar mijn gevoel heb ik van de wereld vooral veel koelvakken en groenteweegschalen gezien.
Deze dag verliep mijn jacht beangstigend voorspoedig, totdat ik bij de Dirk was aanbeland. Daar stonden de pijnboompitten op het programma. Die hebben ze ook bij de andere winkels, maar, zo stelde mijn vriendin, bij de Dirk zitten ze in zo’n leuk plat doosje. Na zestien keer alle schappen te zijn afgelopen zag ik mij genoodzaakt een medewerker aan te spreken, al weet ik dat het een noodgreep is die de zaken alleen maar ingewikkelder kan maken. Deze bebeugelde medelander had nooit van een pijnboompit gehoord en ik had geen zin er een uit te beelden. Hij riep naar zijn collega aan de andere kant van het gangpad, die vanonder haar hidjab aangaf precies te weten wat ik bedoelde. Het klopte dat die pitten onvindbaar waren, maar zij zou wel even in het magazijn kijken. Ik werd achtergelaten tussen de cola’s en de pindakazen. Enkele minuten bestudeerde ik intens de etiketten van verscheidene potten en flessen, alsof ik mij opeens herinnerde voor van alles allergisch te zijn.
Het meisje kwam terug met een zak wasabinoten, die ik dankbaar in ontvangst nam. Ik liep naar de kassa en klemde het zakje beschaamd tussen twee balkjes op de band. Natuurlijk zou mijn vriendin erom kunnen lachen. Zij verwacht niet anders dan dat mijn boodschappentas een zekere discrepantie vertoont met de boodschappenlijst. Ik zou het echter zo graag een keer helemaal goed doen, en vooral sneller. In mijn hoofd klopt alles, maar de werkelijkheid werkt nooit eens een beetje mee.
Kasper leest op Hardhoofd festival een column voor. Bestel hier je kaartje!
