Maandag 1 oktober start The Disappearance of Colour, een film- en lezingenprogramma dat het derde en laatste deel vormt van The Weight of Colour, een internationale manifestatie waarin kleur centraal staat. In oktober publiceren wij vijf columns over kleur in film. Aflevering I: de onzichtbare wereld van bluescreenblauw.
Er bestaat een blauw in films dat altijd onzichtbaar schijnt. Een fel en helder blauw dat toch echt aanwezig is. Het is het blauw van bluescreens, een schaduwloos blauw wat niemand uiteindelijk te zien krijgt.
Al vanaf de jaren veertig van de vorige eeuw verschijnen reuzen en geesten in films door het gebruik van bluescreens. Acteurs en actrices worden gefilmd voor een felblauwe achtergrond die dan in de montage doorschijnend wordt gemaakt om vervolgens vervangen te worden door nieuwe beelden. Op die beelden staan soms dingen waar de engste nachtmerries nog schraal bij af zouden steken: een neerstortend vliegtuig, reusachtige monsters, een apocalyptisch landschap. Het bluescreen leent zich perfect om angsten en waanbeelden te tonen. De monsters onder je bed krijgen eindelijk kleur door het blauw.
Acteurs doen alsof bluescreenblauw niet bestaat: ze kijken erdoorheen, ze slaan er naast en vliegen er aan voorbij. Maar soms weten ook de beste acteurs niet waar ze moeten kijken. Het bluescreen verschijnt in hun ogen. Ik zou wel willen weten wat zij dan zien in al dat blauw.
Attack of the 50 Foot Woman (1958)
Deze gastbijdrage werd geschreven door Dirk Vis. Hij is kunstenaar en redacteur voor literair tijdschrift De Gids.
