Thomas Vinterberg, bekend van Festen en Jagten, schetst in zijn nieuwste film het leven in een commune in de jaren ’70. Over goede bedoelingen die funest uitpakken en onderbroekjes die toch aan mogen blijven.
Simone: Goed, laat ik maar meteen zeggen: ik heb gehuild.
Sarah: Ik ook!
Paula: Echt? Waarom dan? Ik moest voornamelijk lachen.
Simone: Tsja, goede bedoelingen die funest uitpakken. Gebroken harten. Menselijk onvermogen. Misschien was ik er ook wel een beetje naar op zoek.
Sarah: Misschien eerst even een korte synopsis: architectuurdocent Erik erft het enorme landhuis van zijn vader. Hij wil het verkopen, maar zijn vrouw Anna oppert om het te houden en er met een groep ‘fantastische mensen’ te gaan wonen. Een commune is geboren, en vooral Anna is er erg gelukkig mee. Tot Erik bekend maakt dat hij een affaire heeft met zijn beeldschone studente Emma.
Paula: Ik vond de film juist humoristisch, hoewel ik merkte dat ik het jammer vond dat de relatie van het stel veel centraler stond dan die hele commune. Wel werd heel mooi weergegeven hoe allebei een rol hebben gehad in het creëren van de kromme relatie. Op een gegeven moment was het wel alsof het alleen maar over het getrouwde stel ging; de andere karakters, onder wie Emma, kwamen niet echt aan bod. Maar de ongemakkelijke situaties zorgden wel voor een paar lachmomenten.
Sarah: Het personage van Anna vond ik heel herkenbaar. Ze wil eigenlijk ruimdenkender zijn dan ze zelf aankan, en loopt daardoor tegen haar eigen grenzen op.
Simone: Ja, of misschien is ze zelfs wel ruimdenkender dan ze zelf aankan.
Paula: Anna is een beetje tegenstrijdig. Ze wil meer vrijheid, maar als haar man die neemt trekt ze het niet en voelt ze zich oud lelijk en mislukt.
Simone: De beelden waren goed trouwens, mooie belichting. Ik merkte wel dat ik soms vergat dat het zich in de jaren zeventig afspeelde. Dat merkte je vooral aan de oude zwart-wit televisies. En het feit dat iedereen zoveel tijd heeft als ze zich niet bezig hoeven te houden met hun mobiele apparaatjes.
Sarah: Ja, hele mooie beelden! En ik vond het juist wel fijn dat het in die zin niet echt een period piece is waarbij het vooral gaat om de kostuums en decors.
Paula: Nouja en de auto's en kleding ook wel redelijk seventies. Maar dat zou net zo goed hipster kunnen zijn dus ik snap je punt.
Sarah: De jaren '70 worden natuurlijk weer extreem geromantiseerd op dit moment. Maar dit was wat dat betreft wel een heel brave, burgerlijke commune; het voldoet niet aan het clichébeeld wat je ervan verwacht. Wat ik ook juist wel leuk vond.
Simone: Ja inderdaad, ik dacht bij commune ook aan een vrije seksuele moraal. Verder dan wat ongemakkelijke kussen en knuffels gaat het niet. Misschien had Anna dat ook gehoopt.
Paula: Ik denk dat Anna stiekem had gehoopt dat ze meer seksuele vrijheid zou krijgen, ja, ook op het moment dat ze Emma uitnodigde in huis. Ze zei nog 'dit kan interessant worden'
Simone: Maar even over de commune: yay or nay? Krijg je hierdoor zin om in een commune te wonen?
Paula: Haha, nee, het was wel een goede anti-commune campagne.
Simone: Nou ja, niemand besluit naar het eind toe dat het toch genoeg is geweest. Eigenlijk trekt niemand de commune in twijfel. Ja, Erik even, maar daar komt hij niet op terug.
Sarah: Vroeger leek het me serieus wel wat! En deze film laat ook wel de mooie dingen zien, een extended family met wie je dingen deelt. Hoewel dat hier niet zo diep gaat eigenlijk.
Paula: Nee, dat maakte ook dat ik me af begon te vragen hoe hecht ze nou waren.
Simone: Ja, als het pijnlijk begint te worden kijken ze altijd weg en beginnen over iets anders.
Sarah: Ik vond het ook wel vreemd dat Anna en Erik blijkbaar ineens helemaal nooit meer met elkaar praatten of tijd samen doorbrachten. Alsof alles zich alleen maar voor het oog van de groep mag afpelen. Maar tegelijkertijd zie je inderdaad niet veel intimiteit tussen de communeleden.
Simone: Nee inderdaad, misschien was het sowieso wel het begin van het einde.
Sarah: Het leek meer alsof Anna de relatie sowieso zat was
Simone: Als je vriendin tegen je zegt: 'Ik ken al je verhalen wel, ik wil weer eens iets anders.'
Sarah: Ja dan kan zelfs een commune dat niet meer fixen, zo blijkt.
Simone: Het was wel een beetje een eenvoudige film, in de zin dat, de kaarten worden gedeeld, je voelt een paar pijnpunten, en vervolgens worden die uitgespeeld zoals je al aanvoelde dat het ging lopen. Normaal gesproken kan ik helemaal niet tegen drama's die zich zo voltrekken, al helemaal niet als ze ondersteund worden door even dramatische muziek. Maar wat het goed maakte is denk ik de eenzaamheid van Anna. Dat moment dat ze weet hoe de situatie in elkaar steekt, en er niets aan kan doen, en probeert door te gaan. Maar dat het niet kan.
Sarah: Een vrij voorspelbare film, dat is waar. Maar het sterke acteerwerk van de hoofdrolspelers maakte het echt de moeite waard, vond ik.
Paula: Wat ik wel jammer vond is dat Anna haar dochter er in betrok.
Sarah: Tja, maar ik vond dat ook wel realistisch. Ze wist zich geen raad.
Paula: Ja, ze zocht natuurlijk steun.
Sarah: En ik kan me voorstellen dat ze zich door de andere communeleden ook in de steek gelaten voelde.
Paula: Boem!
Simone: Boem!
Paula: Ik vond de willekeur van dat woord wel hilarisch.
Simone: Ja, daar zijn we even aan voorbij gegaan, maar de eerste helft van de film was wel om te gniffelen.
Sarah: Die voldeed dan wel weer aan het clichébeeld, met naaktzwemmen en alles!
Paula: Haha wel heel schattig dat één acteur zijn onderbroekje nog aanhad.
Sarah: Ja, of weer aandeed, toch? Dat snapte ik niet zo.
Paula: Misschien vanwege de kou.
Sarah: Haha, ja, of andere omgevingsfactoren. Ik moet overigens zo gaan, jongens, want ik moet met mijn huisgenoten dineren. Wekelijks ritueel. Dat is eigenlijk ook interessant: ik woon met huisgenoten met wekelijkse semi-verplichte diners, maar dat is geen commune?
Simone: JA, daar dacht ik dus ook aan.
Paula: Ligt eraan wat je onder een commune verstaat.
Simone: Ik leef ook in een halve commune. Amsterdam is ook een halve commune, uit noodzaak.
Paula: Ik moest ook denken aan hoe mijn zus op kamers woonde, die hadden ook een bierlijst, huisregels, en alles.
Sarah: Ja, en toen ik in Londen woonde was het helemaal zo, iedereen woont daar tot minstens zijn dertigste in flatshares. Maar dan zonder het idealisme.
Simone: Is met idealisme dan mooier?
Sarah: Ik denk dat het met idealisme ook benauwender is.
Simone: Ja, alhoewel je zelfs dan dus wel je onderbroekje aan mag houden als je dat zelf wilt. Dat hebben we geleerd.