Hallo ik ben Zara en ik kijk films. Verslaafd ben ik. Noem me een cinefiel, een filmfanaat, een cinemaniak, scheld me uit, het geeft niet, want het is allemaal waar. In films zie je, tussen de hordes matige acteurs en actrices, ook een handjevol briljante. Wie herinnert zich niet de rol van Jack Nicholson in One Flew Over the Cuckoo’s Nest, van Jean Reno en een jonge Natalie Portman in Léon, Robert de Niro in Taxi Driver, Marlon Brando en Al Pacino in The Godfather, James Stewart in Rear Window of onze eigen Rutger Hauer in Blade Runner?! Zonder deze getalenteerde acteurs waren deze films nooit zo goed geworden. Maar ook al zijn deze prachtige films onlosmakelijk verbonden met de bekwaamheid van acteurs, naarmate ik meer en meer films keek, heb ik een enigszins vreemde tic ontwikkeld, die niet om de virtuozen draait.
Wanneer je zo verslaafd aan film bent dat er dagelijks bewegend beeld door een celluloid infuus je bloedbaan in gepompt moet worden, ja dan begin je toch steeds meer op de kleine details te letten. Zo is het natuurlijk vermakelijk om steeds meer verborgen grapjes van de makers te ontdekken of om een continuïteitsfout te vinden. Maar dat is een ander verhaal. Wat dus echt leuk is, is om eens op die bescheiden, altijd aanwezige figuranten te letten. Zo staat er in elke memorabele scène wel iemand ontzettend z’n best te doen om niet op te vallen. Let er maar eens op. Kijk een keer langs Leonardo di Caprio of Kate Winslet en geef die parels der achtergrond eens wat aandacht.
En wie zou ik zijn om jullie een paar leuke voorbeelden te onthouden? De meesten kennen deze bekende scène uit The Big Lebowski met John Turturro als The Jesus wel. Maar kijk nu eens naar die kanjer náást mr. Turturro, wat een prachtvent. Die doet daar gewoon hartstikke z’n best absoluut geen aandacht te trekken en toch helemaal in het plaatje te passen.
Of wat dacht je van dit enge friemelkind in Back to the Future 3? Zo geeft deze koter plots een dubbele laag aan de scène.
En deze arme man in Stormtrooperpak dan, ik vraag me af hoe hij zich voelde toen hij zichzelf terugzag in Star Wars.
Maar ook toen de wereld nog in Technicolor was, waren figuranten al kanjers. Alfred Hitchcock hoopte waarschijnlijk dat niemand zou zien dat dit jongetje de scène verklapt had. Zeg maar doei tegen je suspense. Leuk toch.
Om af te sluiten presenteer ik jullie op de valreep nog even de held der figuranten Jesse Heiman. Wie? Juist. The World’s Greatest Extra.