Mijn generatie houdt van vernieuwing. Sterker nog, we weten niet beter. Ieder jaar verdubbelt de snelheid van computers, wordt er een nóg vettere, dunnere, hippere iPhone/book/pad uitgebracht en breekt de filmindustrie van Hollywood het ene na het andere budgetrecord om ons te kunnen blijven voorzien van special effects waar zelfs wij nog van opkijken.
Toen het televisiemedium na lange tijd eindelijk aan wat broodnodige vernieuwing begon, leek mij dit dan ook de perfecte aanleiding voor een feestje. Opvallend genoeg bespeurde ik bij de jeugdige medemens om mij heen een schokkende hoeveelheid conservatisme na de komst van digitale televisie. Waar goedbedoelende UPC-medewerkers gratis en onaangekondigd (bij wijze van verrassing) een prachtige mediabox kwamen afleveren, werd de deur maar al te vaak in hun verbouwereerde snoetjes dichtgesmeten. Mijn "Let's go digital and dance the night away while enjoying 200+ channels on cable!"-feestje werd afgelast wegens gebrek aan interesse. Ontdaan was ik. En in de war. Totdat ik merkte dat 100 van de 200+ kanalen wel erg vaak te kampen hadden met signaalverlies. Het was vaak zelfs zo erg dat ik op den duur de kabel weer direct in de tv plugde. Jammer, maar de wereld bleek gewoon nog niet helemaal klaar voor deze nieuwe vorm van home entertainment.
Ik schrijf dit stukje dan ook niet om het fenomeen 'digitale televisie' in zijn geheel te promoten. Het enige wat ik je zou willen adviseren is af en toe die media box in te pluggen en op het knopje "On demand" te drukken. Je vindt hier de gekste gratis programma's uit vervlogen tijden. Zo geniet ik persoonlijk van een afleveringetje Alfred Jodocus Kwak na het eten en ga ik de deur niet meer uit zonder een portie Bassie & Adriaan achter de kiezen. Een schat aan klassieke televisie die je kan bekijken wanneer je maar wil! Grappig eigenlijk. Met al haar mankementen heeft Digitale TV de hulp van vroegâh nodig om voor mij nog enigszins relevant te zijn. Maar de schat aan gratis nostalgische televisie is dan ook wel meteen fantastisch.
