Mijn vriend heeft een aantal hardnekkige fobieën, waarvan slangen en Twin Peaks bovenaan het lijstje staan. Naast een lichte vorm van hypochondrie wordt hij ook geplaagd door de angst voor citytrips, etentjes of een vakantie met z’n tweeën. Met z’n tweeën, als koppel, gezellig aan quality time doen, vindt hij een gruwelijk idee. Niet dat hij niet van me houdt, nee, ik krijg veel affectie en die is wederzijds. Alleen: hij is verlamd van schrik om zich samen te vervelen. Om uitgepraat te raken. Om een saai koppel te worden.
Een beetje vermoeiend, maar ik begrijp het wel. Hoe vaak zie je op restaurant niet een zwijgend koppel voedsel naar binnen werken? Of een duo dat op vakantie gestrest loopt te zoeken naar een gezéllig restaurantje? Of die backpackers die even een dagje apart doorbrengen, om wat ‘mij-tijd’ in te halen?
Misschien ervaren dit soort koppels hun situatie helemaal niet als vervelend – zij mogen er natuurlijk best van genieten samen zwijgend de dood tegemoet te gaan – voor buitenstaanders is het dat wel. Vraag maar aan Martin Parr, die in de jaren negentig een reeks koppels fotografeerde die er op velerlei wijze oerverveeld uitzagen. The horror! The horror! Dit is waar Captain Kurtz het eigenlijk écht over had.
Gezellig en romantisch samen dineren. © Martin Parr/Magnum Photos
Volgens dit artikel hebben mannen sneller last van verveling binnen hun relatie, maar zodra er getrouwd wordt, blijkt de vrouw de eerste te zijn die zich stierlijk verveelt. Pseudowetenschap natuurlijk, maar het illustreert het idee dat samen lol hebben iets tijdelijks is.
In damesbladen lees je regelmatig de idiootste tips om een relatie spannend te houden, en meestal heeft 'spannend' dan met seks te maken. Sexy lingeriesetjes en dat soort onzin zouden de sleur doorbreken, maar wat is het recept om nog eens samen de slappe lach te hebben?
Ik vrees dat wij, als slachtoffers van de ironie, ons treurige lot maar gewoon moeten aanvaarden, en eventueel verzachten of uitstellen door spaarzaam te zijn met de tijd die we alleen met z'n tweeën doorbrengen. Zo pleit ik voor een eigen slaapkamer voor echtelieden of samenwonenden, maar nu klink ik zelf als een damesblad.
Wat volgens mij ook helpt is je lief op gezette tijden eens hard te laten schrikken. In mijn relatie werkt "boe!!" roepen bijvoorbeeld goed. Wanneer ik mijn vriend hoor thuiskomen zoek ik een geschikte schuilplaats om hem te kunnen verrassen met een harde gil. Hoe langer je dat moment kunt uitstellen, hoe groter het schrikeffect. Meestal ga ik simpelweg vlak achter de voordeur staan, waardoor ik hem makkelijk van achteren kan bespringen. Als ik lange gordijnen had, of een douchegordijn, zou ik daar zeker ook gebruik van maken. Een variant die hij regelmatig uitvoert, is doodstil in een donker hoekje gaan staan, totdat ik met afgrijzen merk dat hij al de hele tijd in de kamer naar mij stond te loeren.
Raak je op den duur niet gewend aan dat verstopgedoe? Integendeel. Hoe vaker je schrikt, hoe harder je schrikt, precies omdat je het schrikken verwacht. En dat is spannend, héél spannend.
(Trouwens, wie geen boodschap heeft aan relatie-advies: er is een gratis retrospectieve van Martin Parr in Brussel, nog tot 27 juli.)