Mijn tandarts is een geweldige man. Ik lig altijd met blind vertrouwen in zijn stoel, want hij heeft altijd gelijk. Hij is ook een beetje streng en zegt, als hij een gaatje moet boren: ‘Niet zo piepen, hé, dan had je beter moeten poetsen’. Heerlijk vind ik dat. Mijn gebit verdient wat het ondergaat, en ik ook. Dat klinkt masochistisch, maar mijn tandarts is ook héél kundig. Pijn doet het eigenlijk nooit. Ik hoefde nog nooit een verdoving, terwijl ik toch al zeker wel 8 vullingen heb.
Mijn tandartsassistente is ook geweldig. Ze kent me al vanaf mijn geboorte, weet wat ik doe in het dagelijks leven en vraagt daarnaar. Ze schrijft mijn nieuwe afspraken op een kartonnen kaartje dat ik niet mag verliezen en ik krijg vaak een proefmonstertje tandpasta.
Ik betrap mezelf er weleens op dat ik in gesprekken die over tanden gaan mijn zinnen begin met ‘mijn tandarts zegt…’. Zo ook laatst in een gesprek met mijn nieuwe tandarts, die mij vreemd aankeek, omdat zij nu al anderhalf jaar mijn gebit verzorgt. Ik heb namelijk het dorpse praktijkje verruild voor een giga-tandartsencomplex in Utrecht waar ik ook ’s avonds na mijn werk afspraken kon maken. Dat was efficiënter en flexibeler.
Mijn tandarts zei nog: ‘je gaat ons nog wel missen, Schönbeck’. Toch nam ik afscheid. Ik nam het papieren gebitsdossier dat mijn tandartsassistente elk halfjaar nauwkeurig bijwerkte mee. Er zaten fotootjes in van iedere kies en daarbij stond de levensgeschiedenis van die kies beschreven.
De nieuwe tandarts zag het dossier en grinnikte. Ze stootte een collega aan, die begon te gieren van het lachen. Ha ha nnnghahahah. Ze haalde de mij zo dierbare blaadjes met een nonchalant gebaar door een scanner en daarna door de papierversnipperaar.
Ik werd vastgebonden in een stoel waar een 3D-film van mijn hele schedel werd gemaakt. De nieuwe tandarts zei: ‘Uw derde molaar rechtsonder moet geëxtraheerd worden’. Ik: ‘Dat zei mijn tandarts ook al’. De 3D-film kostte 200,-.
Ook ging ze een klein gaatje vullen. Ze boorde wat in kies 44, de eerste kleine kies, rechtsonderin, distaal dan. Moest toen opnieuw kijken. En nog een beetje boren. Het deed pijn. Ze maakte het gaatje schoon met een venijnig blazend apparaatje. En moest toen nog een beetje boren. Ik lag daar maar en dacht: je kan er niks van.
Kennelijk zijn niet alle tandartsen even goed. Ik had mijn leven lang kwaliteit en zorg voor lief genomen en realiseerde me nu pas wat ik had opgegeven. Lees je dit nu en denk je: ik houd ook ontzettend van mijn tandarts!? Ga dan nooit bij hem weg. Want mijn tandarts had natuurlijk weer gelijk. Ik mis hem ontzettend.